Η ζέστη, μετά το θερινό ηλιοστάσιο, δείχνει περιέργως να ελαττώνεται αντί να αυξάνεται, και από το πρωί έχω ντυθεί Αρχαίος Έλληνας γιατί κάτι μου λέει ότι ο Ιούλης θα φέρει ένα νέο, αρχαίο κλέος στο κατάστημα και στην Κολιάτσου και στα στενά, σαν να είναι ένας μήνας επιστροφής σε οικουμενικές αξίες, στην ομορφιά, την αισθητική , την δημοκρατία, τις μάχες, στις τραγωδίες στον Αριστοφάνη και γενικά σε εκείνα τα χρόνια. Μπαίνει άξαφνα ένας Γάλλος στο κατάστημα μέ ένα ωραίο αλλά όχι εκπληκτικό άγαλμα περίπου ένα μέτρο ύψος -ίσως είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ νέα, ίσως η Λετίσια Κάστα- με το μάρμαρο δεν ξεχωρίζω ποιαν αναπαριστά το αγάλμα. Ο Γάλλος αρχίζει να μιλάει και δεν καταλαβαίνω τίποτα και κάποια στιγμή εξοργίζομαι διότι συνεχίζει παρά το γεγονός ότι δεν γνωρίζω γαλλικά αλλά και για έναν άλλο λόγο. Δεν μπορεί να δίνουν δώρο στο έθνος νεογνό της Αμερικής 150 μέτρα άγαλμα τάχα της ελευθερίας, και σε εμάς στην Αρχαία Ελλάδα ένα άγαλμα-ζουμπά μόνον ένα μέτρο. Οι συγκρίσεις είναι εξοργιστικές, και τον κυνηγάω και φεύγει τρέχοντας ενώ βρίζω στα αρχαία Ελληνικά. Τελευταία στιγμή γλύτωσε, μόνο εάν γυρίσει με νταλίκα και γερανό και άγαλμα είκοσι μέτρα θα τον συμπαθήσω ολίγον. Και πάλι δεν είμαι σίγουρος.