Πετυχαίνω όπως περπατούσα βιαστικά στην Λεωφόρο Πατησίων τον Ντιέγκο Μαραντόνα, ήταν μικρόσωμος αλλά πολύ συμπαγής και δεμένος, το βλέμμα του έλαμπε και έμοιαζε αισιόδοξος, το περπάτημα του σαν είναι μαθημένο να αποφεύγει κάθε είδους εμπόδια. Με χαιρέτησε και πιάσαμε κουβέντα. Τον ρώτησα: “ Είσαι ένας από τους σπάνιους εκείνους που έχουν κερδίσει σχεδόν την αθανασία, και στο παρελθόν υπήρξες θεός για πολύ πιο πολλούς από μερικούς “κανονικούς” θεούς. Στα 50 σου τι σε καίει πια και τι σε θρέφει;” Απάντησε εύκολα στα Αργεντίνικα και χωρίς να καταλάβει τίποτα από την ερώτηση και ούτε εγώ από την απάντηση που σας παραθέτω. “ Σχεδόν τίποτα από την νέα μου ζωή δεν με θρέφει και τίποτα δεν καίει πια, είναι όλα κάπως 3 ταχύτητες κάτω, σαν αχνές αναπαραστάσεις μιας ζωής που είναι στο ψυγείο πλέον. Ψάχνω εναγωνίως και τελευταία με ενδιαφέρει ο Λιονέλ Μέσσι και μόνον, που μπορεί να με ξεπεράσει ίσως. Τα βράδια τρώω μπριζόλες και τα μεσημέρι φρούτα, προσπαθώ αλλά δεν είναι εύκολα. Πάντως η ομάδα θα κερδίσει μάλλον απόψε” Απομακρυνθήκαμε και μάλλον όλα ήταν οφθαλμαπάτη και πρέπει να με προβληματίσει γιατί απάντησα έτσι και από τις δύο μεριές στον φανταστικό διάλογο. Πάντως ο Μέσσι έχει δύσκολα μπροστά, και κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να τον θρέψει. Ο επόμενος που συνάντησα ήταν ο Γιώργος Τρομάρας και η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Πατησίων έχει τρομερή ζέστη και εγώ περπατάω και γράφω , λογικό να υπάρχει ένας μικρός παραλογισμός.