Τα πρωινά που η ατμόσφαιρα είναι κάπως πιο καθαρή από τις άλλες ώρες, και σου επιτρέπει να έχεις πιο μακρινή ορατότητα, εάν ανέβεις δέκα ορόφους πάνω από το μαγαζί στην Κολιάτσου βλέπεις σχεδόν άνετα μέχρι την παραλία : το νησάκι της Ψυττάλειας, το υψηλό δουκάτο της Συντέλειας, δύο δράκους πιο πέρα να παίζουν στον αέρα με φλόγες και με τα ακονισμένα νύχια τους, την Αίγινα που πάντα στέκεται αγέρωχη με τις φιστικιές της, τις Σπέτσες που ποτέ δεν είναι λαμπρές αλλά πάντα είναι λαμπερές, την Σύρο με τα ωραία κτίρια και το μικρό Καζίνο, την Πάρο και την Μύκονο, πιο πέρα την Κρήτη και ακόμα πιο πέρα την Λιβύη του Μουχαμάρ Καντάφι πριν την στροφή, και την Αίγυπτο -διακρίνονται κάτι Πυραμίδες, αλλά μπορεί να είναι και αεροπλάνα- και την Νέα Υόρκη. Σήμερα λόγω του χτεσινού αγώνα που δεν έχω ιδέα πώς πήγε αλλά ελπίζω να σκόραρε ο Φετφατσίδης και να μην δέχτηκε γκολ ο Ατματσίδης, βλέπεις από τον 11ο όροφο μέχρι και την Κόστα Ρίκα, κάτι κόκκινες φανέλες και κάτι περίεργες να χορεύουν χαμογελαστές. Δεν νομίζω τα χαμόγελα να είναι σημάδι ότι ηττηθήκαμε, αλλά έχω επιφύλαξη γιατί άμα είχαμε νικήσει θα έβλεπα φλεγόμενη την Πλατεία Βάθη(ς) ακόμα στις εννιά το πρωί που γράφω ετούτο εδώ το ανάγνωσμα. Σε κάθε περίπτωση λίγες ώρες μετά θα ξέρω τα πάντα. Την θέση της Άορνης Πέτρας, την ταχύτητα του φωτός και αν περάσαμε στους οκτώ του Μούντυ, και αν μας αναβάθμισε η Μούντυς. Υπομονή κάνομεν, γενικά, και όλοι. Λίγο ακόμα δεν πειράζει.