Το βράδυ και η μετάβαση σε αυτό είναι μία ξεκαθαρισμένη υπόθεση εδώ και χρόνια όσο κι αν ορισμένοι ποιητάς και δημοσιολογούντας προσπαθούν να βρίσκουν όλο και πιο νέους ορισμούς. Το κατάστημα ήταν ζεστό και υγρό και αφού έφυγα τελευταίος βάζοντας τον συναγερμό ήρεμα και απλά παίζοντας στο εκκλησιαστικό όργανο του καταστήματος την φουγκοτοκάτα BWV 565 σε ελάσσονα ρυθμό, αφού άδειασα τασάκια από στριφτά τσιγάρα, πούρα του Αφρικανού που έχουμε για αφεντικό, τσίχλες, ηλιόσπορο και φιστίκια, βγήκα στον δροσερό δρόμο και αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στους γύρω δρόμους για να βρω ταξί, λεωφορείο, ή αμάξι για να γυρίσω στην οικία μου και ήδη τρία στενά κάτω από την πλατεία Κολιάτσου συνάντησα ένα λιπόσαρκο μουλάρι χωρίς σαμάρι αλλά με πολλή όρεξη για μάθηση και γνώση. Το τάισα λίγο χορτάρι από την πλατεία και το έμαθα στα γρήγορα να κάνει σούζες, περιστροφές γύρω από τον εαυτό του, υποκλίσεις, επικλήσεις στον Σατανά, να σηκώνει το τηλέφωνο και να απαντά στα γαλλικά και στα γερμανικά, να φτιάχνει πίτσες και να τυλίγει σουβλάκια και γενικά αφού το εκπαίδευσα πήραμε τον δρόμο για την πλατεία Ομονοίας για να πάρουμε εφημερίδες και μπέργκερς αφού είχα αλλάξει και είχα βάλει μια αυθεντική στολή Σαρακατσάνου της ορεινής Θεσσαλίας. Διάφοροι μας σταμάταγαν στον δρόμο και βγάζαν φωτογραφίες, η αστυνομία μας έκανε συστάσεις να πάμε σιγά στην δεξιά λωρίδα της Πατησίων, ένας περιπτεράς μας έδωσε τσιγάρα, ένας ταξιτζής ήθελε να μας πάρει τσάμπα κούρσα γενικά ο κόσμος μας συμπάθησε. Περπατήσαμε για ώρα και το μουλάρι έκανε όλα τα νέα κόλπα που είχε μάθει ώσπου φτάσαμε στο Νεον-Φούρνο Βενέτη και αφού αγοράσαμε Ελεύθερη Ώρα και Ακρόπολις κάτσαμε για βραδινό κρουασάν και καπουτσίνο ώσπου το μουλάρι διάβασε κάτι σε μία από τις δύο εφημερίδες και έφυγε με οργισμένη ταχύτητα προς άγνωστη κατεύθυνση και τρεις ώρες μετά ακόμα το περιμένω. Ίσως το εξόργισε η Ελεύθερη Ώρα ίσως να νομίζει ότι είναι ο αυτοκράτορας Παλαιολόγος ή ότι το κυνηγάνε τα νεφελίμζ πάντως έχασα έναν καλό φίλο ξανά. Και πρέπει και να γυρνάω με τα πόδια από την Ομόνοια. Άτυχη ζήση, γεμάτη ταλαιπώρια, τουλάχιστον το κρουασάν ήταν εξαιρετικό, και η εφημερίς Ακρόπολη επίσης.