Σχεδόν βράδυ πάλι, λίγο πριν την ενεργοποίηση του δολοφονικού συναγερμού που όταν καταλάβει παραβίαση γεμίζει τον χώρο του καταστήματος έξαλλες πεινασμένες και χαλκέντερες κόμπρες από χωριά στην Κολομβία και την Βυρηττό, και στο μαγαζί εμφανίζεται ένας γηραιός κύριος με ένα περίεργο έπιπλο που κουβαλά εναλλάξ ψωμιά, κουλούρια, τόμους από λεξικά και όλα τα τεύχη του Νίτρο και του Μαξ. Αρχίζει να ανακοινώνει με θράσος τις τιμές των προϊόντων άλλοτε ονοματίζοντας τις ποικιλίες και τα είδη του ψωμιού με τίτλους βιβλίου, άλλοτε διαφημίζοντας τα κορίτσια και τα αγόρια στο εξώφυλλο των περιοδικών ως ποικιλίες αλεύρου και ψωμιού, άλλοτε μπερδεύοντας τα κουλούρια με τον Μπαλζάκ. Ο Νορβηγός μελλοντολόγος δείχνει να ενδιαφέρεται για πολύσπορο ψωμί, μαύρο κουλούρι Βέροιας και το τεύχος 63 του Ιουλίου του 98 με την Βίκυ Καγιά να φοράει Βαλεντίνο, η Ιταλίδα δακτυλογράφος διαβάζει μόνο Χάραλντ Πίντερ και ο Ισλανδός πρώην παίκτης του χόκεϊ θέλει μόνον κουλούρια και δεν ξέρει καν να διαβάζει μέχρι που εισβάλλει στον χώρο το αφεντικό και πριν ξεπουλήσει ο γέρων κόβει με μια κατάνα την βιβλιοθήκη στην μέση και τακτοποιεί τα είδη προς πώλησιν κατά κατηγορία και είδος και έτσι είναι τα βιβλία με τα βιβλία και τα καρβέλια με τα καρβέλια. Όλοι δείχνουν να σιωπούν και να τρώνε ήσυχα διαβάζοντας αμέριμνοι και ο κουλουρτσής μας ευχαριστεί και φεύγει. Δεν είναι η ζωή μόνον με ψωμί και πνεύμα, χρειάζεται ήρεμο πρωινό και τις τελευταίες τάσεις της μόδας. Είναι ένας αφόρητα αναπόφευκτος νεωτερισμός, φέρων την αλήθεια, όσο και να προσπαθήσουμε. Πάντως το ψωμί σικάλεως δεν δύναται να κάνει τον Χάινριχ Μπελ βαρετό, ποτέ.