Όλα τα πρωινά είναι σχεδόν ίδια, αλλά οπωσδήποτε διαφορετικά, έστω και λίγο. Μετά τα απαραίτητα αρχίζει η πεζοπορία από μυστικά κορφοβούνια στη Βοιωτία προς την ένδοξη πόλη των Αθηνών. Ένα λεωφορείο με τον κωδικό Ρ36 μερικές φορές θα εδύνατο να βοηθήσει αρκετά αλλά κάθε φορά που διαλέγω να το χρησιμοποιήσω έχει την ιδιαιτερότητα να είναι ασφυκτικά γεμάτο αλλά και εναλλασόμενο με έναν εντελώς περίεργο τρόπο. Πέρα από τις θέσεις καθήμενων και ορθίων έχει στο κέντρο του μία εντελώς επαγγελματική ρουλέτα με 36 νούμερα και το 0 και ανά πάσα στιγμή αλλάζει νούμερα, ανάλογα με το που θα πάει η μπίλια. Τις προάλλες ερχόταν συνεχώς το 12 και το λεωφορείο πήγαινε για Ανω Λιόσια αλλά μια φορά που ήρθε το 25 άλλαξε ρότα και κατευθύνθηκε στην Γλυφάδα και αμέσως μετά με το 18 στα Βριλήσσια και μετά προς Άγιο Δημήτριο με το 13 και συνεχώς άλλαζε διαδρομή και ο οδηγός εκνευριζόταν συνεχώς και έπαιζε κι αυτός γιατί ήθελε να πάει στο Μενίδι αλλά το 10 δεν ερχόταν ποτέ και όπως καταλαβαίνετε αυτή δεν είναι κατάσταση για κάποιον που πρέπει να είναι συγκεκριμένη ώρα στην πλατεία Κολιάτσου για να ανοίξει το ωραίο και όμορφο κατάστημα. Πάντως το ζητούμενο να προσεγγίσεις την πρωτεύουσα πληρούται αλλά άμα φέρει ο τροχός το 0 γυρνάει πίσω στην Βοιωτία και είναι σαν να χάνουν όλοι τα λεφτά τους και να γυρίζουν στα κορφοβούνια και στην απουσία προχωρημένου πολιτισμού, γάργαρου νερού, εσπρέσο και κρουασάν και θριαμβευτικής κασερόπιτας. Καλύτερα με τα πόδια, παρά να ρισκάρεις τα πάντα με κίνδυνο να μείνει κλειστό το άγιο κατάστημα μία τέτοια λαμπρή Δευτέρα. Όποιος δεν έχει τύχη, πρέπει να έχει πόδια, όπως λέγεται συχνά.