Το μεσημέρι έδειχνε να έρχεται σχεδόν αδυσώπητο και σχεδόν γλυκό συνάμα. Το κατάστημα με την ζέστη είναι ανυπόφορο και τα 18 λεπτά καναδέζικου καφέ δολαρίου που είχα χάσει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης άσπρης νεαρής φώκιας με είχαν εκνευρίσει πάρα πολύ. Άξαφνα μια ομάδα ανθρώπων από το μακρινό Μεξικό μπούκαρε με ορμή και αέρα και δύναμη και αμέσως άρχισε μια φασαρία χωρίς προηγούμενο. Άλλοι φόραγαν σομπρέρο και πίνανε τεκίλα φτύνοντας το κουκούτσι από μικρά βερίκοκα και το σκουλήκι στις οθόνες μας, άλλοι μαγείρευαν μπουρίτο και τορτίγιες σε καζάνια και τηγάνια που θερμαίνανε σε πετρογκάζ και εντοιχιζόμενες φορητές κουζίνες WhirlPool άλλοι τραγουδούσανε μελωδικά με κιθάρες και πυροβολάγανε στο ταβάνι και αφού τους χτύπαγαν τα φωτιστικά που πέφταν κατακόρυφα λιποθυμάγανε. Οι γυναίκες τους ήταν ψυχρές και απλησίαστες και όταν κοίταξα μία πονηρά βγάλανε όλες πιστόλια Μπερέτα χωρίς ασφάλεια έτοιμες να ρίξουν , γενικά η κατάσταση ήταν αφόρητη και επικίνδυνη μέχρι που εμφανίστηκε το μεγάλο Αφεντικό με ένα περίεργο πολυβόλο που έριχνε χαλίκια και μικρά γαρμπίλια και αμέσως κατάλαβαν ότι δεν την βγάζουν “καθαρή” στο κατάστημα με αυτές τις ασχημόνιες για πολύ ακόμα και πήγαν να φύγουν. Ο Αφρικανός κοίταξε αυστηρά και απειλητικά τους μάγειρες της ομάδας και με ένα νόημα άφησαν όλα τα εδέσματα στα καζάνια και τα τηγάνια και φύγανε κι αυτοί. Δεν είναι δυνατόν να χαλάει κάποιος από το Μεξικό την ηρεμία του όμορφου καταστήματος και να περιμένει να φάει για μεσημέρι κανονικά σαν να είναι όλα μέλι-γάλα. Ένας μικρός φόρος θα είναι πάντα δίκαιος, ακόμα και αν η πληρωμή είναι σε περίεργα σάντουιτς και αφράτα εναλλακτικά καρβέλια.