Δεν είναι όλα τα βράδια ίδια κοντά και μέσα στο κατάστημα. Πάντα κάτι θα γίνεται και θα διαφοροποιούνται τα πράγματα, έστω ελαφρά, αλλά τελικά δεν δίνουν την ίδια αίσθηση. Δεν ξέρω αν τα βιώνουν με τον ίδιο τρόπο ο Ισλανδός ωκεανολόγος και ο Αυστραλός εκδορέας καγκουρό και ο Γερμανός δερματολόγος αλλά απόψε όταν μπήκαν ξαφνικά μέσα στο Άγιο κατάστημα μας ένας οργισμένος σκύλος και ένα ήσυχος πάνθηρας όλοι τρομάξαμε κάπως. Ο μεγαλόσωμος σκύλος άρχισε να δαγκώνει φωτοτυπίες και φωτοτυπικά και οθόνες και σχεδόν τα πάντα, και να γυρνάει γαβγίζοντας από υπάλληλο σε υπάλληλο και δείχνοντας απειλητικές διαθέσεις άρχισε να χοροπηδάει και να σκίζει με τα βδελυρά του νύχια τους καναπέδες και τα τραπέζια. Η Ιταλίδα δακτυλογράφος και ο Νορβηγός φιλόλογος δείχνανε να έχουν τρελαθεί από τον φόβο ενώ ο πάνθηρας σίγουρος και ήσυχος και μειλίχιος παρακολουθούσε διακριτικά τις κινήσεις του σκύλου που προσπαθούσε πλέον να εισβάλλει στο κλειδωμένο πάντα γραφείο του αφεντικού από την Αφρική που με δεδομένο ότι μάλλον θα είχε χάσει πάλι το μηχανάκι του στο Κίνο θα νευρίαζε πάρα πολύ από τις ενοχλήσεις του κυνός και το πανδαιμόνιο θα εξαπλωνόταν. Ο σκύλος σχεδόν είχε καταφέρει με τα δόντια του να αποκωδικοποιήσει τον ηλεκτρονικό κλείδωμα στοπ γραφείο του Αφρικανού όταν ξαφνικά ο πάνθηρας επενέβη αρπάζοντας τον σκύλο με αστραπιαία τιτάνια κίνηση και αμέσως όλα ησύχασαν. Θα ήταν μακελειό άμα οργιζόταν το αφεντικό, γλυτώσαμε και εμείς και η όλη πλατεία Κολιάτσου από τα χειρότερα. Τελικά νομίζω ότι ο πάνθηρας είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου μερικές φορές, ειδικά ένας μειλίχιος πάνθηρας, χορτασμένος, ώριμος και ήσυχος.