Όταν κάτι είναι σχετικά αποφασισμένο απόλυτα, το μεσημέρι δεν μοιάζει να αντιστέκεται και στην Λεωφόρο Μεσογείων τίποτα δεν σταματάει το ποτάμι των αυτοκινήτων, των μηχανακίων και των φορτηγών αλλά άξαφνα, μέσα στην κίνηση, εμφανίζεται ένα ασκέρι από ποδηλάτες, ντυμένους με φωσφορίζοντα χρώματα, κινούμενους με ελάχιστη ταχύτητα, και αλαζονικούς όσο ο Γούινστον Τσέρτσιλ όταν μίλαγε στην βουλή των Λόρδων όντας μη ευγενής ακόμα ο ίδιος. Τα ποδήλατα αλλάζαν λωρίδες εντελώς απότομα και όποιος νταλικέρης ή ταξιτζής παραπονιόταν του βάφανε το αμάξι με κόκκινο σπρέυ με την φράση «Κινεζοτραφής Κίνηση Πολιτών με Ποδήλατα» και στην συνέχεια τρώγανε εν κινήσει με τσοπστικς και κάτι ξύλινες κουτάλες μπολάκια ρύζι και συνέχιζαν την πορεία τους. Μαζί με την κίνηση κάποια στιγμή φτάσαμε όλοι σε έναν τροχονόμο ντυμένο με αλεξίσφαιρα γιλέκα, ζωσμένο με καλασνίκοφ, εξαγριωμένο από τον ήλιο και την ζέστη και με ένα βλέμμα που έδειχνε ότι η ψυχή του είναι σκοτεινή και μαύρη και άρχισε να κόβει σωρηδόν κλήσεις στα αυτοκίνητα και σε όλα τα μηχανοκίνητα για παρακώλυση κυκλοφορίας ποδηλάτων και οι ποδηλάτες άρχισαν να πανηγυρίζουν στην αρχή αλλά μετά τους συνεπήρε μια εγκληματική έπαρση και άρχισαν να μας δέρνουν με τρόμπες για τα λάστιχα, να μας πατάνε στον λαιμό με τα ποδήλατα βουνού και να αφήνουν τρακτερωτά σημάδια στις καρωτίδες μας και γενικά να ασχημονούν. Η βία ασφαλώς δεν είναι λύση και η καταστολή φέρει την επανάσταση και η κρατική αυθαιρεσία εγείρει επαναστατικές αντιδράσεις, αλλά ο τροχονόμος με τον υπερβάλλοντα ζήλο και την οικολογική του μεροληψία μας έχει καταστήσει κατάμαυρους από ξύλο σαν να ήμασταν στο Γκουαντανάμο και να φοράγαμε σαρίκια και μπούργκες. Κάτι ενδιάμεσο μεταξύ Αμερικής-Κίνας- Αφγανιστάν. Δεν είναι ελληνικά πράγματα αυτά, και ούτε η ποδηλασία. Τσακίστε τους ποδηλάτες σε κάθε γειτονιά και σκάσετέ τους τα λάστιχα. Αυτή είναι η μεσημεριανή μου συμβουλή, αυτή και μόνον.