Το μεσημέρι ήρθε ξανά στην πλατεία Κολιάτσου, στο κατάστημα, και σίγουρα και σε άλλα πολλά μέρη ανά την Ελλάδα, ίσως και σε άλλες χώρες, και οι υπάλληλοι άρχισαν να κλείνουν τις υποχρεώσεις και τους υπολογιστές τους και να αποχωρούν σιγά-σιγά τραγουδώντας ο καθένας και ένα διαφορετικό τραγούδι της χώρας του στα γιαπωνέζικα και στην γλώσσα των Ινονού του Νεπάλ που μιλιέται μόνο από 600 άτομα σε όλον τον κόσμο. Ξαφνικά στο κατάστημα μπήκε ένας πλανόδιος μανάβης και άρχισε να χορεύει αναλόγως με τα τραγούδια των συναδέλφων και να αλλάζει τους στίχους βάζοντας περιγραφές και ονόματα των φρούτων και των λαχανικών που είχε προς πώληση και αυτό πυροδοτούσε επιπλεόν τραγούδια από τους υπάλληλους και όλοι άρχισαν να τραγουδάνε ακόμα πιο δυνατά και να αγοράζουν και να τρώνε καρπούζια και ντομάτες, αγγούρια και ροδάκινα, μούσμουλα και καρότα, και να πετάνε τα υπολλείματα στο πάτωμα του καταστήματος και η Κινέζα καθαρίστρια να καθαρίζει τραγουδώντας Ξαρχάκο στα Νορβηγικά και όλα θύμιζαν γιορτή μέχρι που βγήκε από το κλειδωμένο γραφείο του ο Αφρικανός και με μια βαριοπούλα να σπάει πεπόνια από το Άργος και πορτοκάλια από το Ναύπλιο με μίσος και να πετάει στο πάτωμα χιλιάδες ινδικές ρουπίες για να αποζημιώσει τον μανάβη και όλο αυτό δεν μου άρεσε καθόλου και σκέφτηκα να ενεργοποιήσω τον συναγερμό ενώ είμασταν όλοι στο κατάστημα και να ερχόταν μαινόμενο το τελώνιο που κατοικεί στο υπόγειο, αλλά οι συνάδελφοι άρχισαν να φεύγουν ένας-ένας και τελικά το σκηνικό έδειξε να ηρεμεί. Δεν ζηλεύω ιδιαίτερα την χαρά των άλλων ανθρώπων ακόμα κι αν έχει χαζή αφετηρία και αν εκφράζεται με σαχλούς χορούς αλλά αυτοί ήταν έτοιμοι να κάνουν το κατάστημα μπαρ φρουτοποσίας και λαχανοποσίας, έπρεπε να το εμποδίσω, κυρίως αυτό το φθινοπωρινό μεσημέρι.