Βράδυ σε μια βαριά αλλά χαρούμενη Πέμπτη και σε ένα μπαρ-ψητοπωλείο-τσιπουράδικο που συχνάζω για να βλέπω σε τεράστια αχνή και θαμπή οθόνη τα Μουντιάλ από το 1990 μπήκε ένας τύπος με ένα πολύχρωμο ποδήλατο και με ξαφνικές σούζες ανέβαινε στα τραπέζια, κρατούσε ισορροπία και έπινε τα τζιν-τόνικ ,έτρωγε τα φριγαδέλια του κόσμου, χώνευε με ελληνικό καφέ και μετά έπινε μπρούσκο κρασί και κανείς δεν έδινε σημασία διότι έβλεπε την Ολλανδία και την Χιλή, την Μαδαγασκάρη, την Κόστα Ρίκα, την Κρήτη, την Μασσαλία και την Ανδαλουσία, και όπως όλοι ήταν αφηρημένοι ο ποδηλάτης , που φόραγε επίσης πολύχρωμα ρούχα, άρχισε να κάνει περίεργα κοκτέιλ όπως τζιν με ηλιέλαιο, ρετσίνα με μπύρα Άμστελ, κοκκινέλια με στυμμένες ντομάτες, παξιμάδια μέσα σε ουίσκι Χεγκ και άλλα τέτοια αδιανόητα ροφήματα , μέχρι που ξαφνικά και αναπάντεχα για αυτόν όλοι σαν να ξυπνήσαμε διότι είχε ημίχρονο και άρχισαν να πίνουν και σχεδόν να αηδιάζουν και αφού τον συνέδεσαν με τις τρομοκρατικές αυτές επιμειξίες πήραν το ποδήλατο του και κάτι τέμπερες και σπραίυ και έβαψαν το ποδήλατο του ολόμαυρο, έγινε πλήρως καταθλιπτικογόνο και βαρετό και ο ποδηλάτης έφυγε ηττημένος. Όταν συγκρούεται η ποικιλομορφία με την απλότητα βγαίνουν τυχαία αποτελέσματα, οπότε ο καθένας πρέπει όταν μπλέκει Ντακιρί με συκωταριές να φοβάται και λίγο. Πάντως στην Ιαπωνία κανείς δεν θα έκανε τέτοια, ο αγώνας προβλέπεται απρόβλεπτα όμορφος, ίσως μαγικός.