Πάρα πολύ νωρίς το πρωί, περπατώ με άγνωστο προορισμό, καπνίζω και πίνω καφέ και μιλάω στο κινητό και βλέπω ειδήσεις και Καμπουράκη στην βιτρίνα ενός Κωτσόβολου και εκεί που είμαι σε αυτή την περίεργη διασπώμενη και βιοδιασπώμενη κατάσταση, με ελλειπή προσοχή πατάω ένα περίεργο διαστημικό πατίνι με σήματα ραδιενέργειας, Ηνωμένων Εθνών και εξωγήινων πολιτισμών και βαμμένο με αερογράφο ώστε να μοιάζει με τοιχογραφίες της Αλταμίρα και με πίνακες του Αλέξη Ακριθάκη και το πατίνι αμέσως αρχίζει να πηγαίνει με υπερηχητική ταχύτητα και να περνάει αρχικά από την Μεγαλόχαρη Τήνο να πάει στην Πάρο, την Νάξο και την Σαρδηνία, να ανεβαίνει ψηλά στον Ταύγετο, να στρίβει πριν την Σπάρτη και να πάει στην Στεμνίτσα και μετά αμέσως, μέσω Ναυπάκτου να προσπερνά τον Όλυμπο και να σταματάει για λίγο, να ξεπαγιάζω και να βάζω σε μια σχισμή επτά χαρτάκια Ρίζλα γαλάζια και δύο φιλτράκια Ολντ Χολμπορν και να συνεχίζει να πηγαίνει, πρώτα σε στρατόπεδα της Αλεξανδρούπολης για να φάει εκλεκτά εδέσματα και από εκεί αμέσως Τουρκία όπου άρχισαν να το καταδιώκουν F-16 σε μέγεθος παπιού GLX χωρίς πιλότο και τελικά να μας καταρρίπτουν. Αμέσως κρύφτηκα σε μια σπηλιά κοντά σε ένα χωρίο Καρδούχων και περίμενα ενισχύσεις στέλνοντας σας αυτό το μήνυμα αλλά σκέφτηκα ότι με ένα Ρόθμανς το πατίνι θα έπαιρνε μπρος και πέταξα ξανά προς Ελλάδα, αποφεύγοντας αντιαεροπορικούς πυραύλους και κάτι παιδάκια με σφεντόνες που μάλλον θα παραξενεύτηκαν με το ιπτάμενο πατίνι. Τώρα μόλις προσγειώθηκα έξω από το κατάστημα και έστειλα το πατίνι στον Κωτσόβολο να κάνει παρέα με μια τηλεόραση που αναμεταδίδει συνεχώς λάιβ αγώνες σκακιού από το εσωτερικό της γης. Πάντως τα εταιρικά πακετίσια τσιγάρα σώζουν από κάθε νόσο και κάθε πιθανή αιχμαλωσία.