Βραδιάτικα, όταν η μέρα ησυχάζει και έρχεται λίγη δροσιά και κάπως έχουν τελειώσει οι όποιες υποχρεώσεις, και πριν ενεργοποιήσω τον συναγερμό με νέα τεχνολογία τραγουδώντας ένα υπέροχο σχετικά παράφωνο τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη στα κινέζικα με συνοδεία γκονγκ μπαίνει στο μαγαζί ένας σκοτεινός τύπος, πανύψηλος και αδύνατος, με μαύρα ρούχα και σηκωμένους κόκκινους γιακάδες, με ένα βλέμμα από το χάος και κυνόδοντες στο μέγεθος μαχαιριού, και μαζί του είχε συνοδεία 18 ροζ και πορτοκαλί μικρά ποντίκια που τραγουδάγανε τραγούδια του Eminem του Bob Dylan και της Beyonce και ένα σμήνος από πράσινα μεγάλα κουνούπια που τσίμπαγαν τα γραφεία, τις καρέκλες και τους τεράστιους εκτυπωτές διψώντας για ξύλινο ροκανοειδές αίμα, και ζητάει ένα ποτήρι κρύο νερό, του βάζω σε ένα πλαστικό και αμέσως φεύγει. Μετά από λίγο επιστρέφει με κάτι κόκκινες μικρές νυχτερίδες και ζητάει τσιγάρο, του δίνω και φεύγει ξανά αμέσως. Αυτό συνεχίστηκε με διάφορες απαιτήσεις και συνοδεία διάφορων αιμοβόρων πολύχρωμων μικρών πλασμάτων που τραγουδάγανε ή χορεύανε αλλά κάποια στιγμή όταν ζήτησε να πάρει το πράσινο Βιτάρα για μια βόλτα εκνευρίστηκα και τον έδιωξα οργισμένα και έδειχνε να μην τον πειράζει καθόλου. Εντάξει, δεν λέω, το θράσος είναι χρήσιμο στοιχείο σε έναν χαρακτήρα αλλά όπως λέει ο λαός γυναίκα και αυτοκίνητο δεν δανείζονται, κυρίως σε έναν τρακαδόρο βρυκόλακα. Έτσι δεν είναι, κάπως;