Το ηλιόλουστο μεσημέρι στα στενά γύρω από το κατάστημα μυρίζει γιασεμί, λιβάνι, τριαντάφυλλα και λουκάνικα Καππαδοκίας. Όλα δείχνουν ότι είναι έτοιμα να κοιμηθούν και στο μαγαζί μπαίνει μια μαυροφορεμένη Αμερικανίδα με 40 δερματόδετους τόμους με μία σύσταση εταιρείας και ένα καταστατικό, και χρειάζεται να βγουν όλα αυτά φωτοτυπία και αντίγραφα με το χέρι και αρχίζει όλο το προσωπικό να τραβάει τα μαλλιά του, μαζί κι εγώ, να ρίχνει κανάτες με γαλλικό καφέ στο πάτωμα, να γδέρνει τις δερμάτινες καρέκλες να κάνει επικλήσεις στο πνεύμα της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της αρχετυπικής γραμματέως που όλα τα αντιμετώπιζε με χαμόγελο και γενικά υπάρχει μια αναταραχή. Η Αμερικανίδα έχει αγαναχτήσει και παίρνει ξαφνικά τους τόμους και φεύγει. Δεν πρόλαβα να ανοίξω τους τόμους αλλά απ` ότι κατάλαβα πρέπει το καταστατικό να ήταν της γνωστής εταιρείας IBM που έρχεται στην Ελλάδα για επενδύσεις και μπίζνες αλλά ας βγάλει τα κάστανα της χώρας από την φωτιά άλλο μαγαζί. Εμείς όταν είδαμε τις φωτοτυπίες που θα κράταγαν 20 ημέρες φοβηθήκαμε υπερβολικά. Πάντως έχουμε πλέον σχετική εμπειρία, αν έρθει ο Μπιλ Γκέιτς με 80 τόμους θα κλάψουμε πραγματικά πολύ λιγότερο, σχεδόν καθόλου