Η εμφάνιση του αποχωρήσαντος Υπουργού Δημόσιας Τάξης, να κρατά πληθωρικός, αυτάρεσκος και τελών εν ευθυμία, την κάρτα ασύλου με τη φωτογραφία του (κάρτα – αποχαιρετιστήριο σουβενίρ που του παραχώρησε τιμής ένεκεν η αρμόδια υπηρεσία), ήταν σαφώς κακόγουστη και προκλητική. Μήπως όμως εν θερμώ δίνουμε λάθος (όχι άδικες) διαστάσεις σ’ ενα γραφειοκρατικό αστείο σαχλής εθιμοτυπίας; Δηλαδή, θα αντιτείνει κάποιος, αν αποχωρούσε από το Υπουργείο Τουρισμού, θα του έκαναν δώρο αγαλματάκι Σάτυρου με στύση; Διόλου απίθανο…
Του Κολεγίου εξάλλου είναι ο κύριος Δένδιας, οπότε είναι πιθανό να αντιλήφθηκε “αμερικάνικα” το περιστατικό με την κάρτα, θεωρώντας ενδεχομένως οτι έτσι και αυτοσαρκάζεται και ξορκίζει τον μπαμπούλα – την εικόνα του δηλαδή στο μυαλό πολλών ως “προισταμένου των μπάτσων” και “αδέκαστου διώκτη μεταναστών”. Ατυχέστατο το περιστατικό και δυσοίωνοι οι συνειρμοί του, αλλά το θέμα είναι οτι εντάσσεται στη συνολική εικόνα μακάριου εφησυχασμού και δεξιόστροφης αυτοπεποίθησης που βγάζει η νέα κυβέρνηση. Από πού πηγάζει ακριβώς τέτοιου είδους αυτοικανοποιήση; Από το αξιοθρήνητο reboot του ανασχηματισμού ή από το γεγονός οτι μοιάζει να εγκαταλείπει ακόμα και τα προσχήματα;
Η αλήθεια είναι οτι στην εποχή κυριαρχίας των κοινωνικων μέσων, αλλά και στις συνθήκες έντονης ιδεολογικής πόλωσης που βιώνουμε, ένα τέτοιο περιστατικό και οι αναπόφευκτες αντιδράσεις που προκαλεί, συνιστούν πιο πολύ έντονο facebook event παρά πραγματικό ζήτημα, ένα ακόμα “paratext” στον ατέλειωτο ιντερνετικό “διάλογο”, όπου κάθε κάτοχος fb σελίδας, ανά πάσα στιγμή μπορεί να είναι σώμα ενόρκων, εισαγγελέας, και πρόεδρος δικαστηρίου συγχρόνως. Και η απόφαση βγαίνει πριν ελεγχθούν τα (συχνά πειραγμένα) πειστήρια. Πόσοι δεν έχουν εκτεθεί “αποκρινομένοι” σε fake ντοκουμέντα από την εικόνα του μοναχού με τη μολότωφ μέχρι αυτή της κυρίας Δούρου (υποτίθεται) με τον Άκη στα μπουζούκια; Δείχνουμε όλοι πανέτοιμοι να αναπαράγουμε ακόμα και το πιο επιπόλαιο πράγμα αρκεί να επιβεβαιώνει δραματικά την ιδεολογική ατζέντα μας.
Εν προκειμένω, μπλέχτηκε αναπόφευκτα το μεταναστευτικό ζήτημα στα μπινελίκια εναντίον του πρώην Υπουργού Δημόσιας Τάξης, όπως αναπόφευκτα επέπλευσε η υποκρισία πολλών ανθρώπων που γνωρίζουμε, οι οποίοι κόπτονται διαρκώς για την τύχη δύσμοιρων και αθώων ανθρώπων, ενώ παράλληλα κινούν γη και ουρανό για να πάει το παιδί τους σε “καλό” (ή “καλύτερο”) σχολείο, δηλαδή σχολείο χωρίς “ξένα” παιδάκια, ασχέτως αν έχουν γεννηθεί εδώ.
Παρασύρεται κανείς εύκολα, είναι αλήθεια (το διαπίστωσα εσχάτως): είναι τέτοια η υφή της “ψηφιακής δημοκρατίας” που μπαίνεις στον πειρασμό να εκπροσωπήσεις ευρύτατα κοινωνικά σύνολα, χρησιμοποιώντας συχνά ακραία καταγγελτικό λόγο. Είναι και το ιδιόμορφο παραγοντιλίκι που σιγοντάρει το μέσο (και η επιβράβευση των φίλων που μεταλλάσονται σε οπαδούς), που σε προκαλεί να “τα χώνεις” με κάθε αφορμή και σε κάθε προβοκάτσια. Ακόμα κι ένα μικροπεριστατικό που περιλαμβάνει όμως συμβολικές διαστάσεις (και τι δεν περιλαμβάνει πια;) αντηχεί εκκωφαντικα στα social media, προκαλώντας κραυγαλέα και εν θερμώ σχόλια. Εν προκειμένω, μπλέχτηκε αναπόφευκτα το μεταναστευτικό ζήτημα στα μπινελίκια εναντίον του πρώην Υπουργού Δημόσιας Τάξης, όπως αναπόφευκτα επέπλευσε η υποκρισία πολλών ανθρώπων που γνωρίζουμε, οι οποίοι κόπτονται διαρκώς για την τύχη δύσμοιρων και αθώων ανθρώπων, ενώ παράλληλα κινούν γη και ουρανό για να πάει το παιδί τους σε “καλό” (ή “καλύτερο”) σχολείο, δηλαδή σχολείο χωρίς “ξένα” παιδάκια, ασχέτως αν έχουν γεννηθεί εδώ.
Όπως πληροφορήθηκα (από το facebook φυσικά), χθες ήταν η επέτειος θανάτου (το 1984) του “εμβληματικού” (σ’ αυτόν τειριάζει ο ξεχειλωμένος αυτός προσδιορισμός) ηγέτη της Αριστεράς Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, μια αφορμή για να διαβάσει κανείς ξανά τα κείμενα του περί μιας πολιτικής δημοκρατικής ανανέωσης που να στηρίζεται από τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Η “δημοκρατική ανανέωση” (παρά το γεγονός οτι μαγαρίστηκε ως όρος από το ομώνυμο βραχύβιο κόμμα του πρώην Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλου) παραμένει πάντα μια καλή ιδέα. Αυτό δε σημαίνει οτι δεν έχουμε δημοκρατία, αν και ούτε σ΄αυτό μπορούμε να συμφωνήσουμε εν μέσω κραυγών περί χούντας και κατοχής. Δεν είμαστε ούτε Ρωσία ούτε Τουρκία. Σ’ αυτό μπορούμε να συμφωνήσουμε τουλάχιστον;