Η deluxe αναβάθμιση του «χαζοκουτιού»

Συμβαίνει μια φορά το χρόνο κατά μέσο όρο. Το μπούχτισμα με κάποια σειρά – ακόμα και από τις θεωρητικά «αγαπημένες» – και τις σεναριακές κωλοτούμπες που επιχειρούν οι δημιουργοί στην απέλπιδα προσπάθεια να συντηρήσουν ένα πολυέξοδο προιόν με αμφίβολη ημερομηνία λήξης. Η εξοικειώση με τη φόρμουλα, τη δομή και το «χτίσιμο» του οικοσυστήματος χαρακτήρων, φέρνει κάποια στιγμή και την περιφρόνηση προς τα αφηγηματικά κόλπα και το ανελέητο branding που έχει επιφέρει ο άνευ προηγούμενου ανταγωνισμός και ο φόβος του πέλεκυ που πέφτει κάθε τόσο με την οριστική ματαίωση κάποιας σειράς. Κάποιος γνωστός είχε δηλώσει κατηφής τις προάλλες οτι η ζωή του έχει καταντήσει σειρά και σχέση: όταν τελειώνει η σειρά, τελειώνει η θαλπωρή του καναπέ, τελειώνει κι η σχέση. Παθολογικό μοιάζει, αλλά και ανησυχητικά κατανοητό ως σύγχρονο pattern.

Το αστείο είναι οτι υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται με καμάρι οτι δεν βλέπουν Τηλεόραση (δηλαδή δεν παρακολουθούν το πρόγραμμα του Mega ή του Alpha) ενώ ξεστραβώνονται με τις ώρες βλέποντας τηλεοπτικά επεισόδια στο laptop ή οπουδήποτε.

Δε μιλάμε φυσικά για την Τηλεόραση (δηλαδή τις όποιες παραγωγές, ξεθυμασμένες και ανυπόλυπτες πλέον, των ελληνικών καναλιών, τα οποία αντέχουν επειδή αντέχει ακόμα ο μαγνητισμός της αναμμένης συσκευής και η ανάγκη ύπαρξης ενός ντόπιου σταρ σύστεμ), αλλά για τις ξένες παραγωγές (αμερικανικές βασικά) που μπορεί να δει κανείς σε συνδρομητικό μέσο ή κατά κύριο λόγο (και μέχρι να μας χτυπούν την πόρτα οι Αρχές για τα torrents όπως στη Γερμανία ) μέσω «παράνομου κατεβάσματος». Οι σειρές είναι πλέον  η κουβέντα που σπάει τον πάγο σε όλο τον κόσμο. Και κάποιος μπορεί να καταντήσει αντικοινωνικός καθώς αναλώνεται στην προσπάθεια αποφυγής κάθε σχέσης με το Game of Thrones. Όχι για «ιδεολογικούς» λόγους (αν και οι φαντασιώσεις σεξουαλικής κακοποίησης στο Game of Thrones σχολιάζονται πολύ περισσότερο από τη σεξουαλική κακοποίηση στο σύστημα των φυλακών, για παράδειγμα, όπως έγραψε πρόσφατα κάποιος – «λαϊκιστής» προφανώς –  αμερικανός συνάδελφος) αλλά για «αισθητικούς» κυρίως (βαριέμαι σπαθιά, μεσαιωνικό soft core και καλικάντζαρους).

Πολύ δύσκολο να αποφύγεις το ανελέητο commentary (και τα “spoilers”) ειδικά αν επιλέγεις ενημέρωση από αμερικανικά media (ακόμα και τα πιο έγκυρα, ή μάλλον ειδικά αυτά πια) τα οποία έχουν καταληφθεί από την μακροσκελή κάλυψη σειρών (recaps) όπου το φινάλε μιας σειράς αντιμετωπίζεται με όρους Αποκάλυψης. Ήταν δηλαδή πιο «καθυστερημένη»  η γιαγιά μου που μπέρδευε τους ηθοποιούς στα παλιά ελληνικά σίριαλ με τους ρόλους τους ή τα σύγχρονα ταλαίπωρα ελληνικά τηλεοπτικά περιοδικά που έχουν στα εξώφυλα τους Τούρκους πρωταγωνιστές των σίριαλ με τα ονόματα των χαρακτήρων που υποδύονται;

πλέον μπορείς να τραβήξεις τον άνθρωπο από την τηλεόραση αλλά όχι την τηλεόραση από τον άνθρωπο, από την στιγμή που μπορείς να δεις κάτι (στο Δίκτυο ή «κατεβασμένο») κυριολεκτικά οπουδήποτε.

Ακόμα και στην τελευταία τελετή απονομής των Όσκαρ (όπου κυριάρχησε η «σπιτική» ατμόσφαιρα με τις πίτσες και το περιβόητο all – star selfie με πρωταγωνιστή τον σταρ του House of Cards, Κέβιν Σπέισι), η «τηλεόραση»έμοιαζε με το cool, φρέσκο παιδί σε σχέση με το ασθμαίνον και δεινοσαυρικό σύστημα του Χόλιγουντ. Πώς έγινε πάλι αυτό; Πώς φτάσαμε από το σύνθημα “Kill Your Television” στη νέα «Χρυσή Εποχή της Τηλεόρασης»; Πώς φτάσαμε στο θέαμα «σοβαρών Αριστερών κουλτουριάρηδων» που ορκίζονταν στις θεωρίες της Σχολής της Φρανκφούρτης, να κουτσομπολεύουν ακατάπαυστα για τα κερατιάτικα του αρχιμαφιόζου Τόνι Σοπράνο και του αρχιδιαφημιστή Ντον Ντρέιπερ, για το αιματοβαμμένο ξεκάβλωμα του κυρίου Γουάιτ και για το αν τελικά υπήρξε ποτέ το Lost ή επρόκειτο για μαζικό ψέκασμα; To χαζοκούτι κέρδισε το πολυπόθητο κύρος που διακαώς επιθυμούσε πάντα, σε βαθμό που κάποιος ενδεχομένως νιώθει μειονεκτικά όταν δεν έχει δει κάτι από το «πάνθεον των σειρών»για τις οποίες κάνει λόγο η ομήγυρις.

Το αστείο είναι οτι υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται με καμάρι οτι δεν βλέπουν Τηλεόραση (δηλαδή δεν παρακολουθούν το πρόγραμμα του Mega ή του Alpha), ενώ ξεστραβώνονται με τις ώρες βλέποντας τηλεοπτικά επεισόδια στο laptop ή οπουδήποτε. Εξάλλου, πλέον μπορείς να τραβήξεις τον άνθρωπο από την τηλεόραση αλλά όχι την τηλεόραση από τον άνθρωπο από τη στιγμή που μπορείς να δεις κάτι (στο Δίκτυο ή «κατεβασμένο») κυριολεκτικά οπουδήποτε. Παλιά μιλούσαμε για εθισμό στην τηλεόραση, τώρα ο «εθισμός» έχει κάνει μετάσταση σε ένα είδος θρησκοληψίας όπου η σειρά είναι ο Λόγος (και η Εικόνα βεβαίως) και οι πιστοί θεατές είναι το ποίμνιο. Η αλήθεια είναι όμως οτι όλες οι ενστάσεις φεύγουν από το παράθυρο όταν σκάει από την πόρτα η επόμενη «καλή παρτίδα», όπως ας πούμε τελευταία το εξαιρετικό (ανέλπιστα ίσως) Fargo. Ή όταν  κάποιος σκεφτεί οτι οι πολιτισμικοί φυσιοδίφες / τυμβωρύχοι του μέλλοντος θα σταθούν (και δικαίως) πολύ περισσότερο στους Sopranos παρά στο σύνολο σχεδόν της κινηματογραφικής παραγωγής του 21ου αιώνα.