Η δολοφονία Γρηγορόπουλου ήταν η δική μας δολοφονία Καλτεζά. Χιλιοειπωμένο, αλλά αληθές. Το σκηνικό μπορεί να ήταν λίγο διαφορετικό, αλλά το αποτέλεσμα έμοιαζε τραγικά ίδιο. Η εικόνα που λάμβανες εκείνες τις ημέρες ήταν όντως αυτή του αναβρασμού και της οργής, αλλά αυτοί είναι συνήθως όροι που τώρα πιά φαίνεται πως τις αποστρεφόμαστε , μάλλον επειδή τις παραχρησιμοποίησαν και τις “ξεχείλωσαν” οι τηλεοπτικές εκπομπές σε σημείο βαρεμάρας. Ήταν όμως και μέρες που πραγματικά όσοι φώναξαν σε εκείνες τις τεράστιες πορείες, το έκαναν γιατί πίστεψαν έστω και για λίγο στη διαφορά ή την αλλαγή. Ο χρόνος δεν τους πολυδικαίωσε, μιας και η εποχή κατάντησε,σήμερα, σαφώς χειρότερη, ο αγωνιστικός διχασμός επίσης, οι κομματικοί “εναγκαλισμοί” και οι “περιφρουρήσεις” της διαμαρτυρίας το ίδιο. Ξαφνικά βρεθήκαμε 5 χρόνια μετά, χωρίς αντίδραση, χωρίς όρεξη για διαμαρτυρία. Σαν να καλύφθηκαν από την εκτόνωση και την πνευματική κόπωση. Γιατί ήταν δύσκολο μέσα σε ένα κύμα ταραχών να διατηρήσεις το πλέον απαραίτητο όργανο, το μυαλό σου. Πολύ γρήγορα, η δολοφονία ενός 15χρονου από κάποιον που ορκίστηκε να τον προστατεύει, πέρασε από μούδιασμα, σε οργή, σε εξέγερση, σε αγανάκτηση. Πολλοί παθητικοί παρατηρητές, μπορεί να το είδαν ως ακόμη μια μονομαχία κουκουλοφόρων-ΜΑΤ σαν κι αυτές που έχει δει πολλάκις το ιστορικό κέντρο. Όμως δεν ήταν.
Δυστυχώς βρέθηκα να ανήκω κι εγώ σ’αυτήν την κατηγορία, αφού παρακολούθησα τα γεγονότα εξ αποστάσεως, λόγω προβλήματος υγείας. Αυτό είναι κάτι που με ενοχλούσε καιρό, γιατί ήθελα να είμαι εκεί, σε μια περίοδο που έμοιαζε με ένα μικρό διάλειμμα, μια μικρή έκρηξη στα της καθημερινότητας και τότε φάνηκε να έχει μεγάλη σημασία. Από μακριά, φάνηκε σαν αιώνας, αν και στην πραγματικότητα οι σφοδρές διαμαρτυρίες κράτησαν από το βράδυ της δολοφονίας στις 6 Δεκέμβρη μέχρι περίπου την 14η Ιανουαρίου. Το πρόβλημα είναι πως πολλές φορές αναζητάμε ή επιζητάμε την επανάσταση στο κεφάλι μας, αυτό όμως προϋποθέτει να είμαστε σε θέση να την αναγνωρίζουμε όταν τη δούμε να πετάγεται ξαφνικά μπροστά μας. από την επόμενη γωνία. Αυτό μπορεί να είναι εγγενές της ίδιας της επανάστασης, αφού μετά την αναταραχή, υπάρχει το αίνιγμα της συνέχειας. “Τι κάνουμε μετά;”. Ειδικά όταν ο ξεσηκωμός πηγάζει από καθαρόαιμη αγανάκτηση και δεν εδράζεται σε κίνημα, οργάνωση, σχέδιο, ούτε καν σε ιδεολογική σύγκρουση. Αυτό όμως, ας το αφήσουμε καλύτερα σε πιο ειδικούς. Σε γενικές γραμμές, θυμάμαι εκείνες τις ημέρες σαν εκτυφλωτικό πυροτέχνημα. Μια μεγάλη μάζα λαού τσαντισμένη, να έχει απηυδήσει, να ψάχνει κάτι άλλο, χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς, κάτι που μας οδηγεί στο εξής καταθλιπτικά λογικό επακόλουθο: Μετά την ταραχή, σχεδόν όλα επιστρέφουν στη “σειρά” τους. Τη μίζερη, καθημερινή “σειρά” τους.