Να μην τα ξαναλέμε. Πατέρας του punk είναι ο Iggy Pop. Το γέννησε με τους Stooges τη δεκαετία του 60 με μικρή βοήθεια από μπάντες όπως οι MC5, οι Flamin’ Groovies κλπ. Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι όλα άρχισαν στο Περού από τους Los Saicos αλλά ας μην το σκάψουμε τόσο πολύ γιατί μπορεί να βρούμε τη χαμένη Ατλαντίδα. Τα υπόλοιπα είναι λίγο έως πολύ γνωστά. Το κίνημα εδραιώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 70 στη Νέα Υόρκη από τους Television, τους Ramones, τους Suicide, την Patti Smith.
Ο μακαρίτης Malcolm McLaren ήταν γνωστός απατεωνάκος καιροσκόπος και σε εποχές πριν το ίντερνετ που τον έπαιρνε να το κάνει, έφερε την punk επανάσταση από το Bowery του Μανχάταν στην Kings Road του Λονδίνου τo 1975, πλασάροντας την αρχικά ούτε λίγο ούτε πολύ σα δική του ιδέα. Καμιά αμφιβολία ότι η νεαρή τότε Vivianne Westwood ήταν ταλαντούχα και οι ιδέες της έδωσαν μια νεα πνοή στη μόδα. Τίποτα δεν θα είχε συμβεί όμως αν δεν υπήρχε ο Richard Hell και οι υπόλοιποι της παρέας. Ο Malcolm McLaren στην πορεία και με την έκρηξη του κινήματος, μη έχοντας άλλη επιλογή, παραδέχτηκε την πηγή της εμπνευσής του και όλα κάπως μπήκαν στη θέση τους. Οι Άγγλοι φίλοι μας βέβαια εξακολουθούν να πιστεύουν πως γέννησαν το punk. Έχω τσακωθεί άπειρες φορές για αυτό το λόγο με την ίδια κατάληξη πάντα: προκαλώ όχι μόνο να γκουγκλάρουν αλλά να αγοράσουν και να διαβάσουν το Please Kill Me, ενώ αυτοί προσπαθούν να αλλάξουν θέμα, μιλώντας για το πόσο πικρή είναι η τάδε μπύρα.
Σε όλα τα παραπάνω οφείλονται οι φοβερές και τρομερές εκδηλώσεις και εορτασμοί φέτος για τα 40 χρόνια του κινήματος στη βρετανική πρωτεύουσα.
Η έκθεση Punk 76-78 ξεκίνησε την Παρασκευή 13 Μαΐου στο British Library του Λονδίνου και για όποιον καταφέρει να βάλει στην άκρη την οργή, έχει κάποιο ενδιαφέρον αφού καταγράφει μια εποχή που άλλαξε πολλά, όχι μόνο για τη μουσική αλλά και την κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας. Εδώ υπάρχουν κειμήλια όπως το flyer από την θρυλική εμφάνιση στο 100 Club των Sex Pistols στις 25 Μαΐου του 1976, το αντίτυπο του εφτάιτσου που ανήκε στον John Peel του “Teenage Kicks” των Undertones και το αυθεντικό artwork του Jamie Reid για το “Anarchy In The UK”. Πλούσια συλλογή φανζίν της εποχής όπως το περίφημο Sniffin’ Glue αλλά και λιγότερο γνωστά έντυπα από το αρχείο του Jon Savage όπως τα Bondage, Bored Stiff, Gabba Gabba Hey, White Stuff και Ripped & Torn.
Υπάρχουν ακόμα καλοδιατηρημένα για τα χρόνια τους μπλουζάκια από την εποχή του SEX, του μαγαζιού των McLaren/Westwood συμπεριλαμβανομένου και του Two Cowboys, το οποίο φορούσε ο υπάλληλος τους Alan Jones όταν συνελήφθη για προσβολή της δημοσίας αιδούς το 1975. Δεν είχε ντυθεί ο ίδιος καουμπόι που αποφάσισε να εκθέσει δημόσια τα αχαμνά του, μόνο η φωτογραφία πάνω στο t-shirt του απεικόνιζε δυο γυμνούς και μόνους cowboys. Η ιστορία είναι χαρακτηριστική του σκοταδισμού και συντηρητισμού που επικρατούσε τη δεκαετία του 70 στη Μεγάλη Βρετανία.
Υπάρχει επίσης μια μικρή αναφορά στο ρόλο και τη συσχέτιση του κινήματος με τη Reggae. Το πιο σημαντικό στοιχείο της έκθεσης όμως είναι με διαφορά τα αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ “The Story Of The She Punks”, σχετικά με την γυναικεία παρουσία στο punk, γυρισμένο από τις Helen Reddington των Chefs και Gina Birch των Raincoats. Κορυφαία και τρομερά αστεία στιγμή στο βίντεο, η Palmolive των Slits να μιλάει για το πως εμπνεύστηκε και έγραψε το “Shoplifting”.
Γενικά οι φωτογραφίες και τα κείμενα που συνοδεύουν ολόκληρη την έκθεση, εστιάζονται κυρίως στους Pistols αλλά αν ο θεατής ψάξει αρκετά θα βρεί κάτι για τους Clash, τους Buzzcocks και τους Damned, λεπτομέρεια που φανερώνει την αδυναμία του όλου εγχειρήματος να γίνει πραγματικά ουσιαστικό και συναρπαστικό.
Κιλά ειρωνίας φυσικά βαραίνουν όχι μόνο τη συγκεκριμένη έκθεση αλλά και ολόκληρη τη σειρά εορτασμών. Οι εκδηλώσεις που διεξάγονται κατά τη διάρκεια της φετινής χρονιάς, γίνονται με κυβερνητική χρηματοδότηση και λαμβάνουν χώρα σε δημόσια κτίρια. Οξύμωρο σχήμα αλλά κανείς δεν θα απορούσε αν στα εγκαίνια έκοβε την κορδέλα η Βασίλισσα ντυμένη με ρούχα της Dame Vivienne. Ζούμε σε παράξενες εποχές.