Κάπου ανάμεσα στο Καστελόριζο, το «λεφτά υπάρχουν», τη συμμετοχή του στον μαραθώνιο και το μοιραίο δημοψήφισμα (που δεν έγινε ποτέ) ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου εκστόμισε μια χρήσιμη πομπώδη φράση. Ήταν, νομίζω, ένα προεκλογικό debate από αυτά που οι πολιτικοί αρχηγοί περνάνε πρώτα τα λόγια τους ένα χέρι σημύδα, όταν ο ΓΑΠ τόνισε την ανάγκη μιας «Νέας Εθνικής Αφήγησης». Για λόγους συντομίας, ας παραλείψουμε το προφανές γιατι αυτή η νέα εθνική αφήγηση δεν μπορεί να κατασκευαστεί με το σχήμα της ΠασοκοΝεοΔημοκρατίας που μας «έριξε στα βράχια». Αν και απ’ ότι προκύπτει καθημερινά, αυτό δεν είναι αποδεκτό από όλα τα κομμάτια της κοινωνίας – για την ακρίβεια δεν το αποδέχονται συγκεκριμένες ελίτ, από μεγαλοσυνδικαλιστές μέχρι μεγαλοδημοσιογράφους. Ας δούμε, λοιπόν, ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να χαράξει τη νέα διαδρομή. Και ίσως ποιος το δικαιούται ακόμα ακόμα.
Αυτό το φεγγάρι που διανύουμε «είμαστε όλοι κεντροαριστεροί». Στα μπαρ, εκεί που παραγγέλνουμε άλλη μια βότκα με δύο πάγους κι ένα μύδρο κατά του δικομματισμού που κουτσά στραβά ακόμα μας κυβερνά, κάποιος πετάγεται και – διαχωρίζοντας τη θέση του από το λυμένο συριζέικο ζωνάρι – μας βαφτίζει. «Είμαστε Λεφτ Λίμπεραλς». Αριστεροί ευρωπαϊκής και όχι παλαιοπασοκικής κοπής. Τέλεια. Κι αφού βρήκαμε πως θα προσδιοριζόμαστε, πρέπει να οργανωθούμε. 58 προσωπικότητες με λαμπρά βιογραφικά και, στην πλειοψηφία τους, όχι πολιτικά παρασιτικό δημόσιο βίο συγκρότησαν μια πρωτοβουλία. Για να «μαζευτεί η παρέα» που λένε και στις ραδιοφωνικές διαφημίσεις. Είναι αλήθεια ότι στις τάξεις τους συναντά κανείς ανθρώπους που οι τοποθετήσεις τους την εποχή της κρίσης μπορεί να έχουν λίγο κέντρο αλλά είναι τόσο αριστερές όσο και ο Σημίτης επειδή έβαζε βόμβες επί Χούντας. Πολλούς θα τους έβρισκες πριν από ενάμιση χρόνο, την περίοδο των διπλών εκλογών, να συμπορεύονται ή να υποστηρίζουν το νεοφιλελεύθερο ανέκδοτο των Τζήμερων. Όπως τσίμπησαν και πολλοί από τους θαμώνες των προαναφερθέντων μπαρ, ας μην ξεχνιόμαστε. Από εκείνο το μέτωπο, καλώς ή κακώς, απέμεινε μόνο το sold out στο TEDx και όλοι πήγαν και πάλι αριστερά. Μισό λεπτό όμως, οι ορισμοί όντως έχουν αλλάξει, γενικώς αναζητούνται λογικοί να πάρουν τη θέση των ψεκασμένων, αλλά αυτή η ιδεολογική τραμπάλα είναι και η πρώτη παρατήρηση/ένσταση για τους «58». Από τη (φιλελεύθερη) σοσιαλδημοκρατία μέχρι τον βαλκανικό θατσερισμό υπάρχει ολόκληρος Στέφανος Μάνος δρόμος.
ΕΛΙΑ ΕΛΙΑ ΜΕ ΜΠΕΝΙ ΒΑΣΙΛΙΑ!
— Maria Repousi (@MariaRepousi) December 10, 2013
«Ελιά, ελιά με Μπένι βασιλιά», ήταν το σκωπτικό tweet με το οποίο σχολίασε τη σύναξη του «Ακροπόλ» η Μαρία Ρεπούση πριν την επαναφέρει στη θέση της η γκουβερνάντα του Κινήματος (και του Ευάγγελου Βενιζέλου) Αφροδίτη Αλ Σάλεχ. Ο καλοπροαίρετος που εμπνέεται από τη μορφή του Γιώργου Γραμματικάκη κι εμπιστεύεται τον ορθό λόγο του Γιάννη Βούλγαρη, θα είχε όλο το δίκιο να τη μαλώσει. Μόνο που η καλή προαίρεση είναι φυλαγμένη εκεί που έβαλε ο Βενιζέλος την λίστα Λαγκάρντ. Δεν μπορεί να υπάρξει καινούριο με τον εργατοπατέρα Χρήστο Πρωτόπαππα. Δεν μπορεί να υπάρξει καινούριο με το ζεϊμπέκικο του Κώστα Σκανδαλίδη. Δεν μπορεί να υπάρξει καινούριο με τη μυθοποίηση της πρώτης τετραετίας Σημίτη. Από την οποία το ακροατήριο του «Ακροπόλ» επιλέγει να κρατάει μόνο κάποιες σημαντικές εκσυγχρονιστικές κινήσεις (εδώ που τα λέμε κάτι όχι και τόσο φοβερό, αν σκεφτείς ότι πριν κυβερνούσαν οι χαρτορίχτρες της Μιμής), αλλά όχι το «θαύμα του Χρηματιστηρίου». Ξέρετε, και η άλλη παροιμία διαβάζεται κι αντίστροφα άμα έχεις καεί και στο γιαούρτι. Δεν μπορείς να μάθεις καινούρια κόλπα από ένα γέρικο σκύλο.
Η ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού των «58» είναι ανόητο να αμφισβητείται. Για τις καλές προθέσεις όλων είμαστε πιο επιφυλακτικοί, πώς μπορεί να μην αναρωτιέται ο Διοσκουρίδης γιατί δεν αξιοποίησε η «Ελιά» το σχεδόν ταυτόχρονο συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ; Μια καλή απάντηση είναι «πως αλλιώς θα ξεπεράσει σε κομματικές ταυτότητες ο Νίκος Μπίστης τις ομάδες που έχει παίξει ο Γιώργος Μπάρκογλου;». Όπως και να’ χει είναι φοβικά συντηρητικό να αρνούμαστε εξαρχής τη ζύμωση ενός νέου πολιτικού πυρήνα. Ακόμα κι αν το εκτόπισμά του αυτή τη στιγμή θυμίζει τον παλιό καλό ΣΥΡΙΖΑ Φιλοθέης που ίδρωνε να μπει στη Βουλή. Ακόμα κι αν το κοινωνικό του impact μοιάζει να εξαντλείται σε όσους μπορούν να κλείσουν τραπέζι Σάββατο μεσημέρι στη Ράτκα. Μόνο που οι πραγματικοί εμπνευστές αυτής της κίνησης, όχι οι αριβίστες που είδαν φως και μπήκαν, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν κάτι που ήδη ξέρουν. Από την Ελλάδα του ζιβάγκο μέχρι την Ελλάδα του μνημονίου, ακόμα κι ο Μακ Λούαν προσαρμόζεται. Το πρόσωπο είναι το μήνυμα. Η «Πρωτοβουλία των 5 Δημάρχων» (Καμίνης, Μπουτάρης, Δημαράς, Σκοτινώτης, Φίλιος) είναι ένα κάλο στοίχημα.