Όσοι ξενύχτησαν χθες το βράδυ παρακολουθώντας στη Βουλή τη συζήτηση μεταξύ των πολιτικών Αρχηγών για την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μας, δεν έγιναν ασφαλώς σοφότεροι, ούτε επί της ουσίας αυτών των διαπραγματεύσεων, ούτε για το σχέδιο που μπορεί να υπάρχει ή να μη υπάρχει για την επόμενη ημέρα και την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Υποθέτω, μάλιστα, ότι οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν καν τους λόγους για τους οποίους ο Πρωθυπουργός επέμενε να γίνει αυτή η συζήτηση, την ώρα, μάλιστα, που οι διαπραγματεύσεις πλησιάζουν, κατά τα φαινόμενα, στην τελική τους φάση και ελάχιστα μπορούν να επηρεασθούν από μία ακόμα κοινοβουλευτική αντιπαράθεση.
Το γεγονός αυτό συνηγορεί, βεβαίως, υπέρ της υπόθεσης, σύμφωνα με την οποία ο Πρωθυπουργός θέλησε με τη χθεσινή συζήτηση να προετοιμάσει το εσωκομματικό του ακροατήριο για την αποδοχή των όρων του επιδιωκόμενου έντιμου συμβιβασμού.
Και είναι, επίσης, γεγονός ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ τα ποσοστά που αντιστέκονται στην ιδέα ενός τέτοιου συμβιβασμού είναι μεν μειοψηφικά, είναι, όμως, σίγουρα μεγαλύτερα από αυτά που υφίστανται εντός της ευρύτερης κοινής γνώμης, η πλειοψηφία της οποίας στηρίζει την κυβέρνηση θεωρώντας, μάλιστα, ότι έχει ήδη εξασφαλίσει τα καλύτερα δυνατά διαπραγματευτικά αποτελέσματα.
Άλλωστε, η πρωθυπουργική επιμονή να αποσπάσει τη συναίνεση των πολιτικών του αντιπάλων επί των κόκκινων γραμμών, εντός των οποίων ο Αλέξης Τσίπρας οριοθετεί την επίτευξη του έντιμου συμβιβασμού, απευθύνεται περισσότερο στις φίλιες δυνάμεις που υποψιάζονται ότι οι γραμμές αυτές θα παραβιασθούν υπό την πίεση της έλλειψης χρόνου και χρημάτων για μια καλύτερη συμφωνία, παρά σε αυτούς που, πράγματι, πιστεύουν ότι η διαπραγματευτική θέση της χώρας επιδεινώθηκε συνεπεία των χειρισμών της νέας κυβέρνησης.
Μπορεί για τη χώρα οι συνθήκες να είναι ιδιαιτέρως προβληματικές, για τον ίδιο, όμως, τον Τσίπρα το timing είναι εξαιρετικό.
Σε κάθε περίπτωση, η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δε θα μπορούσε αβρόχοις ποσί να αντιπαρέλθει τη μομφή ότι αποφεύγει τον κοινοβουλευτικό έλεγχο των διαπραγματευτικών του επιλογών για να μη δεχθεί ότι το τίμημα της παραμονής της χώρας στο ευρώ έχει ένα πολιτικό κόστος που και ο ίδιος θα υποχρεωθεί να καταβάλει, έστω και σε μικρότερο βαθμό από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Επικαλούμενος την ανάγκη της συναίνεσής τους επί των κόκκινων γραμμών της δικής του διαπραγμάτευσης αφενός μεν τους χρησιμοποιεί για να αποδυναμώσει τις όποιες εντός του ΣΥΡΙΖΑ φυγόκεντρες δυνάμεις σκέφτονται να διαφοροποιηθούν όταν έλθει η ώρα της νέας συμφωνίας, αφετέρου ενισχύει τη δική του διαπραγματευτική θέση επανατοποθετούμενος ως εθνικός ηγέτης ευρύτερης αποδοχής και μικρότερης εξάρτησης από εσωκομματικές ισορροπίες.
Μπορεί για τη χώρα οι συνθήκες να είναι ιδιαιτέρως προβληματικές, για τον ίδιο, όμως, τον Τσίπρα το timing είναι εξαιρετικό. Μετά την επταμερή συνάντηση στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες και την επίσκεψη που ακολούθησε στο Βερολίνο, το momentum που έχει δημιουργηθεί απομακρύνει ξανά τον κίνδυνο του Grexit ευνοώντας την αποφυγή της λήψης αμεσοπρόθεσμων υφεσιακών μέτρων υψηλού κοινωνικού κόστους.
Αν το νέο διαδικαστικό επεισόδιο, στο οποίο πρωταγωνίστησε και πάλι χθες η Πρόεδρος της Βουλής, δεν πυροδοτούσε στο τέλος το κλίμα της χθεσινής συζήτησης και δεν οδηγούσε σε αποχώρηση την Αξιωματική Αντιπολίτευση, η κοινοβουλευτική συναίνεση μέσα στην οποία θα ολοκληρώνονταν η χθεσινή συνεδρίαση θα αποτελούσε ένα καλό προηγούμενο και, κυρίως, έναν θετικό οιωνό για το μέλλον της σημερινής Βουλής.
Θα επιβεβαίωνε, κατά κάποιο τρόπο, την ικανότητα της νέας Εθνικής Αντιπροσωπίας να παράξει και να εγγυηθεί την πολιτική σταθερότητα, χωρίς την οποία η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν πρόκειται να ξεφύγει από τη σημερινή ακραία και παραλυτική επισφάλεια.
Όσο και η νέα Εθνική Αντιπροσωπεία συνεχίζει να λειτουργεί με όρους θεάτρου σκιών, αρχηγικών μονολόγων και επιβεβαίωσης κομματικών ακροατηρίων ο μεγάλος κίνδυνος για τη χώρα δεν θα είναι το οικονομικό ατύχημα, αλλά το πολιτικό που θα το προκαλέσει. Ιδιαίτερα όταν είναι πολύ μακρύς ο δρόμος που μας χωρίζει από την ανάκαμψη και ακόμα μακρύτερος από την πολιτική σύνθεση που χρειάζεται για να γίνει η οικονομική ανασυγκρότηση πραγματικά εθνική υπόθεση.
Ο Γιώργος Σεφερτζής είναι πολιτικός επιστήμονας-αναλυτής