Πόσο σημαντικές μπορεί να είναι οι δημοτικές (και εσχάτως περιφερειακές) εκλογές; Μέχρι και πρόσφατα, μπορούσε κανείς, επικαλούμενος τον «αναρμόδιο και διακοσμητικό» ρόλο των τοπικών αρχόντων, να απαντήσει αρνητικά, χωρίς να εγκληθεί για έλλειμμα πολιτικής συνείδησης. Παραμένει εξάλλου ισχυρή η ιδέα της πόλης ως δύσκαμπτου αραχνιασμένου ιστού, ως παγιωμένου συστήματος εκ φύσεως αλλεργικού στις μεγαλες αλλαγές. Εν ολίγοις, οι δημοτικές ήταν παραδοσιακά οι «βλαχοεκλογές», με πρωταγωνιστές συνήθως βήτα πολιτευτές περιορισμένης πολιτικής συγκρότησης — ένας θεσμός που λειτουργούσε ως κομματική δημοσκόπηση, τεστ αντοχής φιλοδοξιών και αρένα επίλυσης τοπικών λογαριασμών.
Κι ο δήμαρχος τί εκπροσωπεί ακριβώς και πόσους μανδύες είναι υποχρεωμένος να φορά κατά περίσταση; Διαχειριστής, μάνατζερ, εργολάβος, τροχονόμος, διαιτητής, φροντιστής, enterpreneur (στη ζούλα), κονφερασιέ του συστήματος, τοποτηρητής, σόουμαν κ.ο.κ. Είναι ο δικός μας άνθρωπος ή ο local «πραγματιστής» πολιτικάντης; Είναι τόσο κρίσιμες (πέρα από τη δημοσκοπική τους διάσταση και τις διεργασίες αναζήτησης μελλοντικών συμμαχιών) οι εκλογές της Κυριακής (από τη στιγμή ειδικά που θεωρητικά έχει αποδυναμωθεί κι άλλο εξαιτίας του «Καλλικράτη») ή μοιάζουν σοβαρές και κατεπείγουσες επειδή, αγριεμένοι από την Κρίση, έχουμε πολιτικοποιήσει το διαόλο μέσα μας; Έξαλλοι στις κουβέντες και άκαμπτοι στις θέσεις μας, παρασύρομαστε από στενόμυαλες ιδεοληψίες, αυστηρές ατζέντες και αβασάνιστες θεωρίες συνομωσίας.
Νοσταλγώ ώρες-ώρες παλαιότερες «απολιτίκ» (πλην σκεπτόμενες) καταστάσεις κι ας το πάρει αυτό όπως θέλει κανείς. ‘Ολα παρεξηγήσιμα είναι πλέον. Ανά πάσα στιγμή και στα πλαίσια καφενόβιας κουβέντας, μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος «φασίστας»,«προδότης», «μνημονιακός», «μπάχαλο», «νεοφιλελές» κ.ο.κ.
Νοσταλγώ ώρες-ώρες παλαιότερες «απολιτίκ» (πλην σκεπτόμενες) καταστάσεις κι ας το πάρει αυτό όπως θέλει κανείς. ‘Ολα παρεξηγήσιμα είναι πλέον. Ανά πάσα στιγμή και στα πλαίσια καφενόβιας κουβέντας, μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος «φασίστας»,«προδότης», «μνημονιακός», «μπάχαλο», «νεοφιλελές» κ.ο.κ. Οι μόνοι που δεν εκτοξεύουν εύκολους επιθετικούς προσδιορισμούς (επιλέγοντας να ανοίγουν απευθείας κεφάλια λιγότερα ξερά απ’ τα δικά τους) είναι οι Χρυσαυγίτες, η διεισδυτικότητα των οποίων στις «γειτονιές» καθόλου δεν έχει υποχωρήσει.
Ένα από τα «ακραία δημοκρατικά φαινόμενα» αυτών των εκλογών είναι ότι πιο πολύ από κάθε φορά, φαίνεται σα να κατεβαίνει υποψήφιος όποιος να’ ναι, γεγονός όχι απαραίτητα κακό με την έννοια ότι θα υπάρχει εκπρόσωπηση «ποικίλων τάσεων και αντιλήψεων» στα δημοτικά συμβούλια
Ένα από τα «ακραία δημοκρατικά φαινόμενα» αυτών των εκλογών είναι ότι πιο πολύ από κάθε φορά, φαίνεται σα να κατεβαίνει υποψήφιος όποιος να’ ναι, γεγονός όχι απαραίτητα κακό με την έννοια ότι θα υπάρχει εκπρόσωπηση «ποικίλων τάσεων και αντιλήψεων» στα Δημοτικά Συμβούλια. Αρκεί να μην πρόκειται για minor celebrities του θεάματος που βρήκαν καταφύγιο στην πολιτική δράση. Ή ακόμα (πολύ) χειρότερα, για μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου που βρήκαν μεγάλη (ανέλπιστη;) τρύπα για νέα μεγάλα κόλπα, αρμέγοντας το οπαδικό πάθος και ενισχύοντας κάθε υποψία περί διαπλοκής εκτός ορίων – μεταξύ πολιτικού και επιχειρηματικού συστήματος.
Είναι άλλωστε «καυτή» η συζήτηση διεθνώς περί της ανάδειξης της νέας Πόλης – Κράτους ως κομβικού πολιτικού παράγοντα που συχνά υπερβαίνει το Κράτος, στο μετά-παγκοσμιοποιημένο πλανήτη. Εξ ου και ο νεολογισμός “glocal” (σύντμηση του global με το local) που αφορά ακριβώς σ’ αυτό το νέο καθεστώς οικονομικής αυτονόμησης μεγάλων μητροπόλεων του κόσμου (η Αθήνα ταιριάζει ως ογκώδης οντότητα απολύτως στο προφίλ αυτό, εν δυνάμει τουλάχιστον). Αλλά ας μη φουσκώνουμε με τέτοιες προβολές και ψευδαισθήσεις μεγαλείου το υπερφίαλο Εγώ υποψήφιων Δημάρχων («Άρη αλάνι, εσύ κι ο Τζουλιάνι»).
Το ύφασμα της πόλης («των Αθηνών») είναι φθαρμένο, σκονισμένο, αλλά αντέχει και διαμορφώνεται διαρκώς, διευκολύνοντας έτσι και τις αστικές περιπέτειες νέων και παλιών hipsters που αναζητούν «αυθεντικότητα» και αίσθηση «γειτονιάς».
Ο νυν δήμαρχος της Αθήνας πάντως (μακάρι να επανεκλεγεί κι αυτός κι ο ομόλογος του της «συμπρωτεύουσας» και όσοι πορεύονται, όσο μπορούν, με πολιτικά ανεξάρτητο πνεύμα) δήλωσε πριν λίγες μέρες ότι η πρωτεύουσα είναι συγχρόνως «ευρωπαϊκή, βαλκανική και ανατολίτικη». Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι ακριβώς αυτό το εξιδανικευμένο πολυ-πολιτισμικό υβρίδιο, νομίζω όμως ότι θα έπρεπε πρωτίστως να είναι Μεσογειακή. Σε όλα τα επίπεδα, και όχι μόνο σε σχέση με την αξιοποίηση μιας από τις πιο ιδανικές παραλιακές της Μεσογείου (όσοι πηγαίνουν πρώτη φορά στο Τελ Αβίβ, αφού συνέλθουν από τον εξοντωτικό έλεγχο στο αεροδρόμιο, μένουν περιδεείς από την αντίστοιχη, γεμάτη ζωή, παραλιακή της πόλης). Παλαιός νταλκάς αυτός, ανθρώπου που μεγάλωσε προς τα Νότια Προάστια, και δε μοιάζει να γιατρεύεται σύντομα (μήπως τελικά θα είχε νόημα ένας υπερδήμαρχος Αθήνας χωρίς τα γραφειοκρατικά παρελκόμενα του Περιφερειάρχη Αττικής;)
Η πόλη που ζει κάποιος είναι το σκηνικό της ζωής του, επομένως είναι πολύ σημαντικό πράγμα, όπως σημαντικοί είναι και οι τρόποι με τους οποίους η Αρμόδια Αρχή μπορεί να επαναπροσδιορίσει τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτών. Είναι επίσης ένας πολυδύναμος και συχνά απρόβλεπτος οργανισμός. Εν προκειμένω, το ύφασμα της πόλης («των Αθηνών») είναι φθαρμένο, σκονισμένο, αλλά αντέχει και διαμορφώνεται διαρκώς, διευκολύνοντας έτσι και τις αστικές περιπέτειες νέων και παλιών hipsters που αναζητούν «αυθεντικότητα» και αίσθηση «γειτονιάς». Πολλοί απ΄όσους έχουμε μεγαλώσει σε μικροαστική προαστειακή γειτονιά πάντως, θέλαμε να χαθούμε στην ανωνυμία του κέντρου όσο πιο γρήγορα γίνεται. Τόσα χρόνια μετά την έξοδο από τα προάστεια στο κέντρο όμως, τα εκλογικά μου δικαιώματα παραμένουν στη συνοικία που μεγάλωσα. Και γιατί δεν τα μεταφέρεις ρε φίλε; θα αναρωτηθεί κάποιος διακιολογημένα. Λίγο από αναβλητικότητα και λίγο επειδή ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι είναι τόσο σημαντικό πράγμα οι δημοτικές εκλογές.
Η ιδέα για την εικονογράφηση από το jodigraphics.