Δεν βλέπω Γιουροβίζιον. Όχι από κάποιο ψηλομύτικο «ποιοτικό» πείσμα. Απλά βαριέμαι αυτό το εκβιασμένο camp, αυτό το –όχι πηγαίο, αλλά- πολύ καλά υπολογισμένο φλερτ με τον πιο εξωφρενικό βαθμό που μπορεί να φτάσει το κιτς. Πιθανότατα εγώ χάνω κι εσείς περνάτε πολύ καλά που μαζεύεστε με πίτσες-μπύρες, εκείνο το Σάββατο του Μαΐου όπως άλλοι, ας πούμε, περιμένουμε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ σε δύο εβδομάδες. Γι’ αυτό θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα με τους fans, ούτε με το fun της φάσης. Αντίθετα, μου φαίνεται αστεία έως και βαθιά υποκριτική η δήθεν σοβαρή κριτική όσων βγάζουν ένα θέαμα από το κάδρο που ανήκει και το νοηματοδοτούν γκρινιάζοντας περί «πολιτιστικής υποβάθμισης» ή προσπαθώντας να βγάλουν συμπεράσματα διπλωματίας και εξωτερικής πολιτικής ανάλογα με το που πάνε τα 12άρια. Είναι άλλο να λες δεν γουστάρω τους ιδιαίτερους κώδικες που έχει το πανηγυράκι και άλλο να τους διερμηνεύεις (χωρίς καν να τους αντιλαμβάνεσαι) για να πεις την παρόλα σου. Οι σοβαροφανείς αρνητές της Γιουροβίζιον μου θυμίζουν λίγο εκείνους που εξαντλούν τον προοδευτισμό τους, κριτικάροντας ως «εθνικιστές» όσους χαίρονται που 11 με φανέλα εθνικής Ελλάδας, κερδίζουν 11 με φανέλα εθνικής Ακτής Ελεφαντοστού.
Οπότε, παιδιά, τώρα που τα πληκτρολόγια κρύωσαν, ας ηρεμήσουμε λίγο με τον ενθουσιασμό. Δεν αποτελεί κανενός είδους θρίαμβο η νίκη της συμπαθέστατης Κοντσίτα. Δεν κάναμε καμία επανάσταση με το sms που στείλαμε «επηρεάζοντας» και τη δική μας κριτική επιτροπή να δώσει 12 πόντους στην Αυστρία. Δεν είναι υπόδειγμα ανεκτικότητας ούτε καν η ίδια η Αυστρία που επέλεξε να έχει αυτή τη συμμετοχή. Δηλαδή, ας χαλαρώσουμε λίγο, δεν μπορεί να γίνει πεδίο ευρωπαϊκής κοινωνικής πολιτικής ένας θεσμός που σχεδόν αυτοπροσδιορίζεται ως trash και που – το λέω εντελώς αυθαίρετα – ενθαρρύνει κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ τις συνθήκες freak show μέσα στην αμίμητη υπερβολή του. Στο οποίο, όχι μόνο χωράνε, αλλά είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα θριαμβεύσουν «γυναίκες με μούσια». Γιατί έτσι παρουσιάζονται, μην έχουμε αυταπάτες μέσα στο παραμυθάκι κλικτιβισμού που φτιάξαμε και αυτήν την εβδομάδα (καμιά φορά το hashtag #attention γύρω από ένα ευαίσθητο θέμα, μπορεί να γυρίσει και μπούμερανγκ, όπως εξετάζει διεξοδικά αυτό το εξαιρετικό άρθρο).
Το ζήτημα της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης και της κοινωνικής αποδοχής δεν λύνεται με τηλεοπτικούς όρους, φιλτραρισμένους δια βοής στα κοινωνικά δίκτυα. Υποψιάζομαι ότι δεν βελτιώνεται ούτε με εθιμοτυπικές «πολύχρωμες» γιορτές τύπου Pride, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Μία κοινωνία, όπως η δική μας, που όχι μόνο ανέχεται αλλά αναγνωρίζει πολιτικό ρόλο (βλέπε υποψηφιότητα Μώραλη) στο μητροπολίτη Σεραφείμ που κατακεραυνώνει όσους «έκαναν αξία ζωής το σωλήνα αποβολής των περιττωμάτων», που αδυνατεί να προωθήσει στοιχειώδεις ρυθμίσεις κοινωνικής ισότητας όπως το σύμφωνο συμβίωσης, που ρωτάει με νόημα τους υποψήφιους δημάρχους αν «θα είναι οι πρώτοι που θα παντρέψουν gay ζευγάρι» (κάπως σαν να τους ζητάει να πατήσουν το κουμπί που θα ενεργοποιήσει τη Βόμβα), δεν έκανε κανένα βήμα εμπρός επειδή έτυχε και έλειψε η Κύπρος. Θα το κάνει όταν βάλει την Κοντσίτα στο σαλόνι του σπιτιού της, όταν την καθίσει στο κυριακάτικο τραπέζι, όταν αποφασίσει ότι θέλει να την αντιμετωπίσει σαν άνθρωπο.
