Ο αντικαπνιστικός νόμος στην Ελλάδα έχει περάσει τα τελευταία χρόνια από χίλια μύρια κύματα, προκαλώντας πάσης φύσεως αντιδράσεις και συζητήσεις επί συζητήσεων για να παραμείνει εν τέλει πρακτικά ανεφάρμοστος. Οι δε πρόσφατες «εξαγγελίες» εκ μέρους του Υπουργείου Υγείας στις αρχές Δεκέμβρη του…περασμένου έτους που προειδοποιούσαν μέσω εγκυκλίων για εφαρμογή του νόμου και επιβολή προστίμων θύμιζαν περισσότερο σκύλο που γαβγίζει αλλά δε δαγκώνει, παρά κράτος δικαίου που σέβεται τους πολίτες του και τους νόμους που το ίδιο ψηφίζει. Η αντίστοιχη ανακοίνωση εκ μέρους της Ζέτας Μακρή (Υφυπουργού Υγείας) μπορεί να παρουσιάστηκε από τα Μέσα ως «σκληρό αντικαπνιστικό σαφάρι» εν όψει και εν μέσω εορτών, οι περισσότεροι όμως γυρίζαμε σπίτια μας και μυρίζαμε σαν τεκές.
Η απαγόρευση του καπνίσματος στη χώρα έλαβε ουσιαστικά μια κάποια υπόληψη με το Νόμο 3730/2008 ο οποίος έχει αποτελέσει ως τώρα την πιο σοβαρή προσπάθεια για την με νόμο απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους χώρους και ο οποίος τέθηκε σε ισχύ από 1/7/2009. Εκείνη την περίοδο, οι καταστηματάρχες έκαναν λόγο για ενδεχόμενη μείωση των εσόδων τους που θα έφτανε ως την οικονομική τους καταρράκωση, κάποιοι από τους καπνιστές για παρέμβαση στην προσωπική τους σφαίρα ελευθερίας, άλλοι αναγνώριζαν την αναγκαιότητα του μέτρου, ενώ οι μη καπνιστές (ή αντικαπνιστές) αισθάνθηκαν ότι επιτέλους κάποιος υπολογίζει τόσο τους ίδιους όσο και τη δημόσια υγεία. Ο απολογισμός βέβαια του εγχειρήματος τρία χρόνια μετά συνοψίζεται στο «πολύ κακό για το τίποτα» κι αυτό διότι παρ’ όλο που ο νόμος εξακολουθεί να είναι σε ισχύ, δεν διενεργούνται έλεγχοι από τον επιφορτισμένο με αυτούς, Τομέα Ελέγχου Καπνού και Αλκοόλ , καθιστώντας τον ουσιαστικά ανενεργό.
Και ενώ η γελοιότητα με τα καπάκια, πλαστικά ποτηράκια και οτιδήποτε άλλο μπορεί να υποκαταστήσει τα τασάκια καλά κρατεί, όλοι συνεχίζουν να καπνίζουν αρειμανίως, σαν ελεύθεροι-και αλίμονο,ωραίοι- Ελληνάρες με την Ελλάδα στην τελευταία θέση για τη λήψη μέτρων κατά των συνεπειών του καπνίσματος και τη μόνη ευρωπαϊκή στην οποία δεν τηρείται η απαγόρευση.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς μη-καπνιστής για να κατανοήσει και να αποδεχτεί ότι πλήττεται κατάφωρα το δικαίωμα όσων δεν καπνίζουν, στην απρόσκοπτη πρόσβασή τους στους γεμάτο καπνό δημόσιους χώρους, ούτε την αναγκαιότητα του μέτρου για την προστασία της δημόσιας υγείας όλων. Ούτε φυσικά αποτελεί φαινόμενο στην ελληνική πραγματικότητα η σωρεία νόμων οι οποίοι ελλείψει ελέγχων παραμένουν ανεφάρμοστοι. Σε μια πολιτεία όπου ο οικονομικός παράγοντας αποτελεί προτεραιότητα έναντι των οιασδήποτε φύσης δικαιωμάτων των πολιτών της και δη της υγείας τους, η ίδια είναι εκ προοιμίου καταδικαστέα αν όχι καταδικασμένη.
Το θέμα είναι να αποφασίσουμε αν η εναλλακτική έστω και της καταγγελίας σε τέτοια ευαίσθητα θέματα και η κίνηση μηχανισμών θα μας καταστήσει σύννομους και συνάμα ελεύθερους πολίτες με ίσα δικαιώματα σε αυτή τη χώρα ή θα μας στιγματίσει στη συνείδησή μας και κυρίως των υπολοίπων ως «ρουφιάνων»
Σημ.: Όλα αυτά τα γράφει μια καπνίστρια.