Η Angel Rose είναι μια νεα καλλιτέχνης που έχει ασχοληθεί κυρίως με video και live art. Η πρώτη της έκθεση, Sick Bag, στη γκαλερί Residence στο Hackney, είναι ένα μείγμα από την D.I.Y. αισθητική των fanzines και αφισών punk συναυλιών. Συνοδεύεται μάλιστα από ένα έντυπο σε ιδιαίτερη συσκευασία, μια σακούλα για εμετό που περιέχει μικρογραφίες των έργων της. Τα είπαμε λιγάκι και νομίζω ότι αν ήμουν δεκαπέντε χρόνια νεότερη θα είχα βρει τη νέα καλύτερη μου φίλη. Κρίμα που δεν έχω πια δυνάμεις να αλωνίζω τα μπαρ και clubs της πόλης για να μπορώ να την ακολουθώ στις περιπέτειες της.
Βαδίζοντας μέσα στη γκαλερί και βλέποντας τα έργα σου σκέφτηκα αυτόματα τη Lydia Lunch, τον Richard Kern και την εποχή του Cinema of Transgression στη Νεα Υόρκη. Το Sick Bag μοιάζει να έχει κάτι αυθεντικό από την εποχή του punk. Ποιά ήταν η έμπνευση πίσω από το όνομα και τη γενικότερη σύλληψη της έκθεσης; Έζησα στο L.A. όταν ήμουν έφηβη, αλλά κατάγομαι από τη Βρετανία. Επέστρεψα πρόσφατα εκεί και έβγαλα τις φωτογραφίες που αργότερα ἐδωσαν την ιδέα για το Sick Bag, την έκθεση και το φανζίν. Η Lydia Lunch είναι η απόλυτη ηρωίδα μου. Δεν θα χαρακτήριζα όμως το συγκεκριμένο show «punk». Ο όρος, όπως και πολλά άλλα κινήματα αντικουλτούρας, έχει γίνει πια κομμάτι της σύγχρονης κουλτούρας. Βέβαια η συμπεριφορά και το ήθος πίσω από το punk παραμένουν λόγω του τρόπου που μεγάλωσα πολύ κοντά στις αρχές μου. Αυτό που ήθελα να κάνω με το Sick Bag ήταν να ερευνήσω το θέμα της «γνησιότητας» που περιβάλλει τη θεωρία της υποκουλτούρας, εξού και τα περισσότερα έργα φαίνονται σαν να είναι κατεστραμένα. Το ονομα προέρχεται από τις σακούλες που δίνουν οι αεροπορικές εταιρίες στους επιβάτες σε περίπτωση ναυτίας. Εγώ απλά αντικατέστησα το ξερατό με τέχνη. Το φανζίν προϋπήρχε της έκθεσης αλλά νομίζω ότι έχει πλάκα που ο κάθε επισκέπτης μπορεί να πάρει στο σπίτι του ένα κομμάτι του show.
Φαντάζομαι ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και δε χρειάζεται πια να κοιμηθείς με τον υπάλληλο της τοπικής βιβλιοθήκης ώστε να έχεις δωρεάν πρόσβαση στο φωτοτυπικό μηχάνημα. Πόσο ακανθώδες είναι όμως σήμερα το να είσαι μέρος της σκηνής των φανζίν; Δεν είναι δύσκολο καθόλου, αυτή είναι και η ομορφιά του. Ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει και να διανείμει ένα φανζίν χωρίς μεγάλο κόστος. Νομίζω μάλιστα ότι έχουν άρχισει να κερδίζουν πάλι έδαφος σα μπούμερανγκ στο γεγονός ότι πλέον οτιδήποτε κάνουμε είναι αλληλένδετο με την τεχνολογία. Πάντα όταν υπάρχουν μεγάλες αλλάγες στην κοινωνία δημιουργούνται κινήματα που αντιτάσονται. Τα φανζίν σήμερα επιστρέφουν για να προκαλέσουν την κυριαρχία της ψηφιακής εποχής.
Το αγαπημένο μου έργο από την έκθεση είναι το “Destroy Daylight”. Ποιά είναι η ιδέα πίσω από αυτή τη δουλειά; Σκέφτηκα τη φράση πριν από καιρό όταν μελετούσα τους θεωρητικούς εκείνους που ασκούσαν κριτική στον ρασιοναλισμό των στοχαστών της εποχής της Αναγέννησης. Ηταν προφανές πως θα έβαζα τις λέξεις πάνω σε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Έχει λοιπόν διπλό νόημα, μπλοκάρει τον ήλιο και απορρίπτει τα αναγεννησιακά ιδανικά.
Και το “I’m Not A Slut. I Read Books”; Το να είσαι τσούλα και να είσαι και διανοούμενος δεν αποκλείουν το ένα το άλλο, αλλά ζούμε σε ένα κόσμο που συχνά τα παρουσιάζει έτσι. Το κομμάτι φυσικά έχει μια δόση ειρωνίας γιατί με κουράζει εξίσου η σύγχρονη ρητορική πως κάτι σχετίζεται αυτόματα με το φεμινισμό μόνο και μόνο επειδή έχει γίνει από μια γυναίκα.
Περιέγραψε μου την ιδανική σου μέρα. Μπορώ να σου περιγράψω την ιδανική μου νύχτα. Είμαι λίγο τυφλοπόντικας και μου αρέσει να ντύνομαι προκλητικά οπότε το καλύτερο μου είναι να χορέυω σε ένα ιδρωμένο club, με το μηχάνημα καπνού να δουλεύει, να φοράω φτερά στρουθοκάμηλου και PVC, περικυκλωμένη από τους καλύτερους μου φίλους.
Πάρε με μαζί σου Angel.