Μέσα στους αφόρητους ρυθμούς της καθημερινότητας και τη μαυρίλα που έχουμε συνηθίσει να την περιβάλλει, οι καλοκαιρινές διακοπές (θα ‘έπρεπε να) μοιάζουν με όαση – με αυτό τον ενθουσιασμό που νιώθουμε από τη στιγμή που μπαίνουμε στο πλοίο και γευόμαστε την αλμύρα της θάλασσας. Δεν είναι όμως για όλ@ έτσι. Οι στιγμές ξεγνοιασιάς του ταξιδιού, μπορούν να γίνουν μαρτυρικές για ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Μας το υπενθύμισε η επικαιρότητα.
Πριν από λίγες μέρες, μια ταξιδιώτισσα στο ferry boat για Θάσο, κατέγραψε μια μητέρα με το παιδί της, το οποίο είναι άτομο με αναπηρία και βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, να αναγκάζονται να μείνουν για 45 λεπτά στο γκαράζ των αυτοκινήτων, μέσα στην αφόρητη ζέστη, γιατί δεν υπήρχε ράμπα για ΑμΕΑ. «Θα γίνουμε ποτέ χώρα επιτέλους ή να ξεκινήσουμε σιγά σιγά να ψάχνουμε για κάποια άλλη που σέβεται τους πολίτες της με όλες τους τις ιδιαιτερότητες;», αναρωτήθηκε ρητορικά η μάρτυρας του περιστατικού – μαζί της κι εμείς. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν θεωρούν αναγκαία την ύπαρξη μιας ράμπας αναπήρων σε ένα πλοίο, σκεπτόμενοι πως τα ΑμΕΑ αποτελούν κάποιου είδους «εξαίρεση».
Η πραγματικότητα είναι πως πολλά ανάπηρα άτομα αναγκάζονται να εξαιρεθούν από μετακινήσεις και δραστηριότητες, λόγω της έλλειψης κατάλληλων υποδομών και της επακόλουθης αδυναμίας τους να αυτοεξυπηρετηθούν. Όχι γιατί δεν είναι αυτόνομα, αλλά γιατί το κράτος δεν τους επιτρέπει να είναι. Στα πλοία, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία, στους δρόμους με τις κατεστραμμένες ή μπλοκαρισμένες ράμπες εξαιτίας των ασυνείδητων οδηγών που παρκάρουν μπροστά ή πάνω σε αυτές, έχουμε αναρωτηθεί πολλές φορές αν όλες οι ζωές μετρούν το ίδιο. Πριν από λίγα 24ωρα, ο δήμαρχος Αθηνών, Χάρης Δούκας, εξέδωσε δελτίο τύπου με τίτλο: «Προτεραιότητα η Προσβασιμότητα για ΑμΕΑ και εμποδιζόμενα άτομα». Σε αυτό παρουσιάζεται μια σειρά παρεμβάσεων, «ώστε η Αθήνα να γίνει προσβάσιμη προς όλες και όλους (ΑμΕΑ, εμποδιζόμενα άτομα, εγκύους, ηλικιωμένους, οικογένειες με καροτσάκια)». Ας είναι αυτή η ουσιαστική αρχή.
Υπήρξαν όμως κι άλλα περιστατικά που μας έκαναν να αναρωτηθούμε επίμονα, πότε όλοι οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν τη ζωή τους ισότιμα. Το κάναμε όταν πληροφορηθήκαμε για τον θάνατο του Άχμεντ, ενός 37χρονου Αιγύπτιου, που έχασε με τραγικό τρόπο τη ζωή του την περασμένη Κυριακή, επιλέγοντας να διακινδυνεύσει την ακεραιότητά του για να σώσει έναν ηλικιωμένο από πνιγμό στην παραλία του Ζούμπερι. Ο Άχμεντ ήρθε στην Ελλάδα με όνειρα για μια καλύτερη ζωή και μας δίδαξε την έννοια της ανθρωπιάς και της ανιδιοτέλειας. Ήταν πατέρας δύο παιδιών και τα τελευταία χρόνια ζούσε με την οικογένειά του στη Νέα Μάκρη.
Η γενναιότητα και η αυτοθυσία του μας υπενθυμίζουν ότι αξίες όπως η συμπόνια και η αλληλεγγύη ξεπερνούν τα σύνορα, τις εθνικότητες και τις θρησκείες. Η πράξη καλοσύνης του Άχμεντ είναι μια ισχυρή απόδειξη του θετικού αντίκτυπου που έχουν οι μετανάστες στη χώρα μας. Στους τίτλους ειδησεογραφικών μέσων που αναπαρήγαγαν την είδηση, ο Άχμεντ δεν αναφέρθηκε ως μετανάστης ή ως «αλλοδαπός» όπως συνηθίζουν αρκετά μέσα να χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους που αναζητούν ένα πιο βιώσιμο μέλλον σε μια ξένη χώρα.
Αυτή τη φορά, ήταν ο «37χρονος άνδρας», o «37χρονος νεκρός» στο Ζούμπερι – όπως άλλωστε θα έπρεπε να αναφέρεται σε κάθε είδους είδηση. Αν όμως ο συγκεκριμένος άνδρας είχε προβεί σε μικροκλοπές ή σε άλλες παραβατικές συμπεριφορές, τα ίδια ΜΜΕ θα έγραφαν πως «συνελήφθη αλλοδαπός/Αιγύπτιος/μετανάστης». Τα ίδια ΜΜΕ θα τον στοχοποιούσαν ως επικίνδυνο, αφού ως γνωστόν «οι Έλληνες δεν τα κάνουν αυτά». Η επιλεκτική αναφορά στην ταυτότητα ενός ανθρώπου ως μετανάστη, και η απουσία της όταν πρόκειται για πράξεις ηρωισμού όπως εκείνη του Άχμεντ, επιβεβαιώνουν πως για ορισμένους ανθρώπους οι ζωές των προσφύγων και των μεταναστών έχουν μικρότερη αξία.
Λίγες ώρες αργότερα, είδαμε κι άλλες ζωές να μετρούν λιγότερο. Είδαμε εκείνο το ανατριχιαστικό βίντεο με το 17χρονο κορίτσι που παρασύρθηκε σφοδρά από διερχόμενο όχημα στην Λεωφόρο Αθηνών. Ο εγκληματίας οδηγός δεν σταμάτησε να τη βοηθήσει τη στιγμή που είχε μόλις τσακίσει το κορμί της. Επί 10 λεπτά, δεν σταματούσε κανένας οδηγός, ενώ οι περαστικοί απλώς κοιτούσαν. Ένα ακόμα αυτοκίνητο παρέσυρε τη σωριασμένη κοπέλα, αρκετά ακόμα την προσπέρασαν αδιαφορώντας για το αιμόφυρτο κορμί της στη μέση της Λεωφόρου Αθηνών.
Το πιο σοκαριστικό είναι ότι στο βίντεο απεικονίζεται ένας οδηγός, μετά από λίγα λεπτά να σταματά για λίγο, να κοιτάζει την κοπέλα, να κάνει όπισθεν και με έναν ελιγμό να την προσπερνά. Μερικά λεπτά αργότερα, ένας άνθρωπος σταμάτησε, εμπόδισε με το αυτοκίνητό του την κυκλοφορία για να μην την χτυπήσει ξανά κάποιο αυτοκίνητο και στη συνέχεια ειδοποίησε το ΕΚΑΒ.
Ένα κορίτσι μόλις 17 χρόνων δίνει μάχη στην εντατική του Αττικού Νοσοκομείου για να κρατηθεί στη ζωή. Ένα κορίτσι βρέθηκε μόνο του στην άσφαλτο για δέκα ολόκληρα λεπτά – τόσος πολύτιμος χρόνος χρειάστηκε να χαθεί ώσπου να βρεθεί ο διερχόμενος οδηγός που σταμάτησε για να βοηθήσει. «Άσε, που να μπλέκουμε τώρα». «Κι αν σταματώντας να τη βοηθήσουμε νομίσουν πως εμείς την χτυπήσαμε;». Ένα μικροπρεπές «μη μπλέξουμε» μπήκε πάνω από τη ζωή ενός ανθρώπου. Ενός 17χρονου κοριτσιού. Πότε ζουγκλοποιηθήκαμε έτσι;
Και οι διακρίσεις των ζωών δεν σταματούν εδώ. Αυτή την εβδομάδα είδαμε και τις ζωές των ζώων να μετρούν λιγότερο. Σήμερα, Παρασκευή 28 Ιουνίου, πρόκειται να πραγματοποιηθεί η σφαγή ενός ταύρου στο πλαίσιο τετραήμερων εκδηλώσεων στην Αγία Παρασκευή της Λέσβου για το «Πανηγύρι του Ταύρου». Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που έχει θρησκευτικό χαρακτήρα, οι «καλοί χριστιανοί» θα στολίσουν τον ταύρο με λουλούδια και θα τον περιφέρουν στα δρομάκια του χωριού για να τον δείξουν με «υπερηφάνεια», πριν τη δολοφονία που βάφτισαν θυσία.
Οι δεκαετίες περνούν, η ανθρωπότητα -υποτίθεται πως- εξελίσσεται. Μαζί με τις αλλαγές που φέρνουν τα κινήματα και οι αγώνες, ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με κάποια έθιμα που επικαλούνται παραδόσεις και συναισθηματισμούς για να δικαιολογήσουν την κακοποίηση και την αφαίρεση ζωών. Και για να συμβεί αυτό, απαιτείται η αλλαγή της νομοθεσίας, αφού στην Ελλάδα είναι ακόμα νόμιμες οι θρησκευτικές σφαγές ζώων.
Ας πάμε για μια βουτιά να ηρεμήσουμε.