«Αδυνάτισε η Adele! Είμαι συγκλονισμένη!», έγραφε ένα μήνυμα που μου έστειλε μια πολύ καλή φίλη μου στο Ιnstagram μαζί με μια φωτογραφία της αγγλίδας σταρ που την έδειχνε να χαμογελά πλατιά, έχοντας χάσει πάρα πολλά κιλά. Η, βραβευμένη με Grammy, τραγουδίστρια θέλησε με αφορμή τα 32α γενέθλιά της να δηλώσει την ευγνωμοσύνη της για όλους όσοι εργάζονται στον τομέα της υγείας κι όλες αυτές τις εβδομάδες κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να είμαστε καλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι.
Δυστυχώς λίγοι ήταν αυτοί που βλέποντας την κοινοποίηση στάθηκαν σε αυτό το μήνυμα. Όπως ήταν φυσικό, τα σχόλια από κάτω ήταν χιλιάδες, με πολλά πρωτοκλασάτα ονόματα του Χόλιγουντ να εκθειάζουν την καινούρια της αδυνατισμένη σιλουέτα, για την οποία μάλιστα γράφτηκαν δεκάδες διθυραμβικά άρθρα τα επόμενα 24ωρα. Δεν θα σας κρύψω ότι κι εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό βλέποντας την «νέα Adele»… όσο κι αν ήθελα να το κρύψω από την φίλη μου. Μπορεί για κάποιους να είναι υπερβάλλων ζήλος πολιτικής ορθότητας, αλλά έχω αποφασίσει ότι τα κιλά κανενός δεν πρέπει πια να με απασχολούν κι ούτε να με ενθουσιάζουν. Τουλάχιστον όχι μεγαλόφωνα.
Η Adele πολύ καλά έκανε κι αδυνάτισε, εφόσον αυτό ήθελε κι εφόσον αυτό την κάνει να νιώθει πιο όμορφη ή πιο υγιής. Γίνεται όμως εν έτει 2020 να σχολιάζεται πιο έντονα το αδυνατισμένο σώμα της απ’ ότι τα τραγούδια που μας έχει χαρίσει; Είναι δυνατόν, έστω και με την πρόφαση της υγείας (αν και δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι μας νοιάζει όντως τόσο πολύ η υγεία ενός άγνωστου), να μένουμε τόσο πολύ στα νούμερα που δείχνει η ζυγαριά, παρά στα όσα αντιπροσωπεύει ως άνθρωπος; Από την αρχή της καριέρας της, τα «παραπανίσια» κιλά της συνόδευαν -σχεδόν υποχρεωτικά- τις αναφορές που γίνονταν σε εκείνη. Το γεγονός αυτό, από τη μια λειτουργούσε ενθαρρυντικά για πολλές γυναίκες που επιτέλους έβλεπαν κάποια που τους μοιάζει να πουλάει εκατομμύρια δίσκους και να γίνεται εξώφυλλο στα μεγαλύτερα περιοδικά παγκοσμιώς, από την άλλη, όμως, λειτουργούσε ως υπενθύμιση ότι αν έχεις κι εσύ «παραπανίσια» κιλά, πρέπει να διαθέτεις και το «παραπανίσιο» ταλέντο για να τα καταφέρεις.
Το ταλέντο της Adele όμως, είναι σπάνιο, ενώ οι γυναίκες που της έμοιαζαν ήταν εκατοντάδες χιλιάδες (αν όχι εκατομμύρια). Κι όσο λέμε εκφράσεις του τύπου, «έχει προσωπάρα, κρίμα που είναι χοντρή και δεν αδυνατίζει» (ουδείς και ουδεμία αναμάρτητος-η εδώ), το πρόβλημα θα παραμένει. Η αξία των γυναικών, αλλά και πολλών ανδρών έστω και σε μικρότερη κλίμακα, θα περιορίζεται σε ένα νούμερο πάνω σε μια ζυγαριά. Κι όχι δεν είναι όλα θέμα υγείας. Απλά έχουμε συνδέσει τόσο άρρηκτα το αδυνάτισμένο σώμα με την ομορφιά που παρηγορούμε (ή κοροϊδεύουμε) τους εαυτούς μας όταν λέμε ότι μας νοιάζει η υγεία των άλλων και γι’ αυτό θα θέλαμε να τους δούμε αδυνατισμένους.
Ένα μάτσο μπούρδες δηλαδή.
Όταν κάποια στιγμή έχασα 13 κιλά, τα σχόλια που άκουσα από τους γύρω μου, δεν μπορώ να κρύψω ότι με έκαναν να αισθάνομαι πολύ όμορφα. Σε ποιον δεν αρέσει άλλωστε να του λένε πόσο έχει αλλάξει και πόσο καλύτερος είναι τώρα, αλλά δεν άργησαν να με κάνουν να σκεφτώ πως είχα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου μάλλον όχι τόσο συμβατικά όμορφη. Δεν ήταν κάτι που με στεναχωρούσε, απλά με προβλημάτιζε. Άραγε πόσοι θα είχαν πει και για μένα: «Θα είναι πολύ πιο όμορφη αν αδυνατίσει»; Ή πως θα αισθανόταν κάποιος με παραπάνω κιλά, αν στεκόταν δίπλα μου όταν μου έλεγαν πόσο έχω ομορφύνει τώρα που αδυνάτισα;
Οι γυναίκες στην Adele επιτέλους έβλεπαν κάποια που τους μοιάζει να πουλάει εκατομμύρια δίσκους και να γίνεται εξώφυλλο στα μεγαλύτερα περιοδικά. Aπό την άλλη, όμως, λειτουργούσε ως υπενθύμιση ότι αν έχεις κι εσύ «παραπανίσια» κιλά, πρέπει να διαθέτεις και το «παραπανίσιο» ταλέντο για να τα καταφέρεις.
Τελικά, τα κιλά τα πήρα όλα πίσω, μπορεί να πήρα και περισσότερα, κάτι που άλλωστε συμβαίνει σχεδόν στο 97% όσων αδυνατίζουν σημαντικά. Οι πιο πολλοί τα παίρνουν πίσω σε μια τριετία, εμένα μου χρειάστηκαν μόλις 18 μήνες και για να είμαι ειλικρινής, εκτός από τα προσωρινά κολακευτικά σχόλια, τίποτα άλλο δεν άλλαξε στην ζωή μου. Και είμαι απολύτως εντάξει με αυτό.
Η βιομηχανία της δίαιτας κάνει τζίρο σχεδόν 67 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως και μας έχει κάνει να πιστέψουμε ότι «όσο πιο αδύνατος, τόσο πιο υγιής». Έρευνες του Κέντρου Ελέγχου και Προλήψεων Νοσημάτων των ΗΠΑ, έχουν δείξει επανειλημμένα ότι άτομα των οποίων ο δείκτης μάζας σώματος τα βάζει στις κατηγορίες «υπέρβαροι» κι «ελαφρώς παχύσαρκοι», έχουν μερικά από τα χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας, καταρρίπτοντας μερικώς το αξίωμα πως αν αδυνατίσεις θα έχεις αυτόματα κι καλύτερη υγεία. Κάτι που μπορώ να επιβεβαιώσω κι εγώ προσωπικά. Ήμουν απολύτως υγιής όταν ζύγιζα 83 κιλά, και ήμουν το ίδιο υγιής όταν έπεσα στα 70.
Τον καιρό της καραντίνας ήταν άπειρα τα βίντεο που ξεπήδησαν στο ίντερνετ με ασκήσεις γυμναστικής και συνταγές για υγιεινά φαγητά. Μάλιστα, ότι είχε να κάνει με την γυμναστική και την απώλεια κιλών μονοπωλούσε πολύ συχνά συζητήσεις που είχα με τις φίλες μου. Δεν ξέρω αν ήταν αποτέλεσμα της κλεισούρας ή του γεγονότος πως καταναλώναμε περισσότερα social media απ’ ότι συνήθως βομβαρδισμένες από εικόνες σελέμπριτι να κάνουν γυμναστική στο σαλόνι τους. Είναι γεγονός πάντως πως περισσότερο από ποτέ συζητούσαμε για ασκήσεις κοιλιακών και πλάνα σύσφιξης γλουτών.
Οι καθημερινές γυναίκες όμως, δεν είναι Τζένιφερ Άνιστον κι ούτε μπορούν να έχουν στη διάθεση τους έναν σεφ και έναν προσωπικό γυμναστή. Οι καθημερινές γυναίκες δουλεύουν 12ωρα και αμείβονται πολύ λίγο γι’ αυτό. Οι καθημερινές γυναίκες δε γελάνε πλατιά όταν τρώνε σαλάτες, θέλουν να πάνε για ποτά μετά το γραφείο και να φάνε σουβλάκια.
Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε πως όπως με καθετί άλλο, έτσι κι ότι έχει να κάνει με τα κιλά και την σύνδεση τους με την ομορφιά, είναι θέμα μόδας. «Τάσεων», που διαμορφώνουν το εκάστοτε στερεότυπο ομορφιάς. Στους πίνακες της Αναγέννησης, οι γυναίκες έχουν πλούσιες καμπύλες και γεμάτα στήθη, στα περιοδικά μόδας του 20ου και του 21ου αιώνα οι γυναίκες έχουν μακριά πόδια και κοιλιακούς, σε εκατό χρόνια μπορεί να θεωρούνται γοητευτικές οι γυναίκες που δεν ξυρίζουν τις μασχάλες του. Δεν θα είμαστε δυστυχώς εδώ για να το δούμε.
Η βιομηχανία του θεάματος μας έχει κάνει να πιστέψουμε πως η ομορφιά μπαίνει μόνο σε ένα καλούπι και πως αν θες να σε ερωτευτεί ο ονειρικός πρωταγωνιστής, θα πρέπει να μοιάζεις στην Τζένιφερ Άνιστον. Οι καθημερινές γυναίκες όμως, δεν είναι Τζένιφερ Άνιστον και ούτε μπορούν να έχουν στη διάθεση τους έναν σεφ και έναν προσωπικό γυμναστή. Οι καθημερινές γυναίκες δουλεύουν 12ωρα και αμείβονται πολύ λίγο γι’ αυτό. Οι καθημερινές γυναίκες δεν γελάνε πλατιά όταν τρώνε σαλάτες, θέλουν να πάνε για ποτά μετά το γραφείο και να φάνε σουβλάκια. Το Χόλιγουντ θα αργήσει να αλλάξει, όπως καθετί παλαιολιθικό. Τις ελάχιστες φορές που θα δούμε στις οθόνες μας ευτραφείς πρωταγωνίστριες και πρωταγωνιστές, θα μας υπενθυμίζεται σκηνή παρά σκηνή πως, κι όμως ναι, τους ερωτεύτηκε κάποιος που μοιάζει να ξεπήδησε από εξώφυλλο περιοδικού παρά τα κιλά τους. Λες και οι χοντροί δεν ερωτεύονται και δεν κάνουν σεξ.
Επειδή όμως η πραγματική ζωή διαφέρει πολύ από τα στούντιο του Χόλιγουντ, ας σταματήσουμε επιτέλους να μιλάμε για θερμίδες, ζυγαριές και κιλά. Ας υπενθυμίζουμε στους φίλους μας ότι είναι όμορφοι και ας μην μπαίνουν όχι σε small, αλλά ούτε καν σε medium. Τα κιλά και η υγεία είναι δυο πολύ προσωπικά θέματα και έτσι πρέπει να μείνουν. Μέχρι κάποιος να αποφασίσει να τα μοιραστεί μαζί μας.