Η γελοιότητα υπό περιστάσεις μπορεί να είναι εντελώς ανώδυνη και φευγαλέα. Φανερώνεται σαν πυγολαμπίδα και αποδομείται τάχιστα μέσα από εκτονώσεις οξυδέρκειας και σαρκασμού στην κάπως βαριά καθημερινότητα μας. Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως; Ότι υπό άλλες περιστάσεις δεν είναι ακίνδυνη. Όταν για παράδειγμα εκπορεύεται από ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης και αφορά στις ζωές μας.
Θα ξεκινήσω αποσαφηνίζοντας πως έχω προγραμματίσει τον εμβολιασμό μου για την Πέμπτη και γενικά ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούν ότι ο μαζικός εμβολιασμός του πληθυσμού θα συμβάλλει στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Το αναφέρω διότι στο δημόσιο λόγο οποιαδήποτε κριτική στις πολιτικές εμβολιασμού, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο, την αφετηρία ή το σκεπτικό της, τείνει να τσουβαλιάζεται σωρηδόν ως «άρνηση», γιατί αυτός είναι ένας τοξικός πλην βολικός τρόπος να επισκιάζονται οι κυβερνητικές παλινωδίες για το ζήτημα.
Η πιο πρόσφατη είναι η σημερινή πρωθυπουργική εξαγγελία για την περίφημη κάρτα των 150 ευρώ που λικνίζεται ως δέλεαρ στους νέους ηλικίας 18-25 ετών προκειμένου να εμβολιαστούν. Η κυβέρνηση που έχει διαρρήξει προ πολλού τους δεσμούς της με τις συγκεκριμένες ηλικιακές κατηγορίες – όπως επιβεβαιώνεται δημοσκοπικά – εικάζει μάλλον ότι έτσι ίσως τους γεφυρώσει. Γιατί ξεκάθαρα πρόκειται για ένα μέτρο ψηφοθηρικού χαρακτήρα, στην τυπολογία εκείνων που ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συνδαιτυμόνες του συνήθως κηλίδωναν με τη στάμπα του «λαϊκισμού».
Η αλήθεια είναι ότι οι νέοι/ες καίγονται πολύ περισσότερο για τα Πανεπιστήμια τους που έμειναν κλειστά επί της ουσίας για ενάμιση χρόνο, για το ενδεχόμενο όταν ανοίξουν ξανά να βρουν ματατζήδες να κάθονται στα αμφιθέατρα τους, για το κρεσέντο αυταρχισμού και συκοφάντησης που έχουν υποστεί, για όλο τον κλεμμένο τους χρόνο, για το μαρασμό των κοινωνικών υπηρεσιών που μπορεί να είχαν ανάγκη οι οικογένειες τους, για την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς ή τις 150 απλήρωτες υπερωρίες που ψήφισε ο Χατζηδάκης. Με τη δωροκάρτα μάλλον τρολάρουν ή θυμώνουν. Θα εμβολιαστούν – και η εμπειρία δείχνει ότι οι νεότεροι ηλικιακά άνθρωποι σπεύδουν μαζικά να εμβολιαστούν – για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και για να στηρίξουν την ευρύτερη προσπάθεια χτισίματος τείχους ανοσίας. Όχι για να πιούν τρία τζάμπα ποτά – σίγα τη γαλαντομία δηλαδή κιόλας.
Πέρα από τη φθηνή κουτοπονηριά που ενέχει, όμως, το μέτρο κινδυνεύει να φέρει ως αποτέλεσμα τη διόγκωση του αισθήματος καχυποψίας ορισμένων πολιτών για τα εμβόλια και να ενισχύσει με επιχειρήματα τους οργανωμένους κύκλους της συνωμοσιολογίας. Από κοντά και οι διαρροές περί προνομίων των εμβολιασμένων που σχηματίζουν διαιρετικά συμπλέγματα στην κοινωνία και συνιστούν παραβίαση συνταγματικά κατοχυρωμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Λες και ο εμβολιασμός, μια τόσο σημαντική πράξη που έγκειται όμως στον πυρήνα της ελευθερίας του ατόμου, είναι δυνατόν να επιτευχθεί με όρους καταναγκασμού, διχασμού ή χαρτζιλίκια.
Η κυβέρνηση έχει αποκλίνει σοβαρά από τους ποσοτικοποιημένους στόχους για τον εμβολιασμό. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε ο ίδιος ο Άρης Σκέρτσος μέχρι τα τέλη Ιουνίου μόλις το 35% του πληθυσμού θα είναι πλήρως εμβολιασμένο, ποσοστό που δεν διασφαλίζει τη θωράκιση της κοινωνίας, τη στιγμή που ο ΠΟΥ εκπέμπει σήμα κινδύνου για τη μετάλλαξη Δέλτα. Σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος από τον διεθνή οργανισμό η κυβέρνηση αποφάσισε τη μη χρήση μάσκας στους εξωτερικούς χώρους, συνεχίζοντας την τακτική των αντιφατικών μηνυμάτων προς την κοινωνία.
Προφανώς ο κόσμος πρέπει να πεισθεί για την ανάγκη εμβολιασμού, να πεισθεί όμως, ούτε να εκβιαστεί, ούτε να δωροδοκηθεί. Οι χειρισμοί σε σχέση με το εμβόλιο Astra Zeneca για τις ηλικίες 30-44, οι δωροκάρτες και τα προνόμια δεν συντείνουν σε αυτό. Αναγκαία προϋπόθεση είναι η ενημέρωση και η προσβασιμότητα. Χρειάζεται μια υπεύθυνη, τεκμηριωμένη και κατανοητή καμπάνια ενημέρωσης που θα φτάσει παντού και θα ξεδιαλύνει με υπομονή τις απορίες και τις αγωνίες όσων διατηρούν αμφιβολίες. Ταυτόχρονα πρέπει να εξασφαλιστεί πως όλοι οι πολίτες θα έχουν πρόσβαση σε όλα τα εμβόλια που σημαίνει ότι θα διευκολυνθούν ιδιαίτερα άνθρωποι που μπορεί να είναι ηλικιωμένοι, απομονωμένοι ή ανήμποροι για διάφορους λόγους.
Για την οικτρή αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας, για τη μετακύλιση του βάρος της κρατικής ευθύνης στην ατομική, για την πεισματική απροθυμία γενναίας στήριξης του δημόσιου συστήματος υγείας με αποτέλεσμα να πεθαίνουν άνθρωποι εκτός ΜΕΘ και να εξουθενώνεται το υγειονομικό προσωπικό, για τη μη πρόνοια τήρηση μέτρων ασφαλείας στους εργασιακούς και λοιπούς μαζικούς χώρους, για τον συχνά ελλιπή επιδημιολογικό έλεγχο, για τις πολιτικές υψηλού υγειονομικού ρίσκου στο όνομα του τουρισμού, για την πολυγλωσσία και τις αμφισημίες των μέτρων, για την εργαλειοποίηση του σοκ με σκοπό την εμπέδωση της καταστολής και τη νομοθέτηση αντιδραστικών αλλαγών, για όλα αυτά που έχουν υποφέρει οι 18-25 αλλά και οι μεγαλύτεροι/ες, τα 150 ευρώ είναι πολύ λίγα.