Στις αρχές της δεκαετίας του ’30, ο Μεξικανός σκιτσογράφος Miguel Covarrubias (1904-1957) εγκαινίασε μία σειρά «απίθανων συνευρέσεων» με τον τίτλο «Impossible Interviews», στο πλαίσιο των οποίων απεικονίζονται φανταστικοί διάλογοι μεταξύ ανθρώπων που στον πραγματικό κόσμο, έξω δηλαδή από το φανταστικό σύμπαν του καλλιτέχνη, δεν θα μπορούσαν να έχουν τη δυνατότητα ν’ ανταλλάξουν απόψεις. Το project του ταλαντούχου Μεξικανού φιλοξενήθηκε στο Vanity Fair της Jazz Agee, προκαλώντας με τους ευφάνταστους διαλόγους των παράδοξων συναντήσεων ανάμεσα στον Stalin και ενός εκ των υιών του ιδρυτή της «δυναστείας» John D. Rockefeller ή μεταξύ του Einstein και της Evangeline Adams, της «πρώτης Αμερικανίδας αστρολόγου-σταρ».
Φανταστικές συνευρέσεις
Αν σήμερα κάτι παραμένει ενδιαφέρον από τη συγκεκριμένη σειρά συζητήσεων, πέρα από την εικαστική αξία του έργου αλλά και την ίντριγκα που δημιουργούν οι ανοίκειες συνυπάρξεις, είναι ο ερεθισμός του νου σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο φαινομενικά αναπάντεχων συνευρέσεων. Με αφετηρία την α-πιθανότητα λοιπόν, και με αφορμή την έστω και αργοπορημένα εύλογη αλλά και κυρίως στρεβλή δημόσια διαπραγμάτευση του αν μη τι άλλου θλιβερού φαινομένου «Χρυσή Αυγή», μπορούμε να κάνουμε μία οριακή προβολή στο -λιγότερο ή περισσότερο- κοντινό μέλλον και να δούμε μία αδιανόητη, για τα δεδομένα της συγκυρίας, συνάντηση· να σκεφτούμε δηλαδή τον Ηλία Κασιδιάρη ως …κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας ή έστω όποιου συντηρητικού (sic) πολιτικού σχηματισμού κάθεται στα αντίστοιχα έδρανα της Βουλής σε βάθος χρόνου.
(Α)πιθανότητες
Σήμερα, μία τέτοια σκέψη ασφαλώς ξεπερνά και τον πλέον -κυριολεκτικά τρομακτικά- δημιουργικό νου, όμως πριν από όχι πολλά χρόνια, θα φανταζόμασταν ως εφικτό ο Μάκης Βορίδης να εγκαταλείπει τις αβρότητες με τον Jean-Marie LePen, αφού βέβαια είχε θάψει βαθιά το -πραγματικό- τσεκούρι, για να εισέλθει στα όρια του «συνταγματικού τόξου» (sic); Ακόμη, την εποχή του «ΤΗΛΕΑΣΤΥ» πόσο πιο εύκολο έμοιαζε ο Άδωνις Γεωργιάδης να μετατρέπεται σε υπουργό-σύμβολο από το να είχε όντως απευθείας επικοινωνία ο Δημοσθένης Λιακόπουλος με τον Vladimir Putin; Μιλώντας για ενδεχομενικότητες λοιπόν, είναι πιο συνετό να «κρατάμε μικρό καλάθι» από το να τις χαρακτηρίζουμε ασύλληπτες.
Τα κόμματα τελειώνουν, οι ιδέες μένουν
Ο ΛΑ.Ο.Σ. του Γιώργου Καρατζαφέρη, καίτοι αξιοπρόσεκτος παράγοντας του πολιτικού παιχνιδιού μέχρι και πριν από λίγο καιρό, σήμερα δεν είναι καν περιθωριακός σχηματισμός. Η ΠΟΛ.ΑΝ. του Αντώνη Σαμαρά εξαφανίστηκε ήδη την προηγούμενη δεκαετία. Και όμως, μέχρι να οδηγηθούν στο αναμενόμενο τέλος της ζωής τους, αμφότεροι οι σχηματισμοί πέτυχαν να δουν τις ιδέες τους να εισέρχονται στη δημόσια σφαίρα και να αποκτούν χαρακτήρα βασικών συνιστωσών της. Ενδεικτικά και μόνο, ο «Μακεδονισμός» του σημερινού πρωθυπουργού «ζει και βασιλεύει» μέχρι και σήμερα, έχοντας εθνικά συντηρητικοποιήσει μία ολόκληρη γενιά, ενώ η ατζέντα «Τάξη και Ασφάλεια» που ο ΛΑ.Ο.Σ. την προηγούμενη δεκαετία διαρκώς αναπαρήγαγε έγινε η «ρομφαία» του Νίκου Δένδια για να φτάσουμε στην εποχή των «επιχειρήσεων-σκούπα» και των οργουελικής διαλέκτου «χώρων φιλοξενίας παράνομων μεταναστών». Όταν ο Jean-Marie LePen ηττήθηκε στο δεύτερο γύρο των Προεδρικών εκλογών της Γαλλίας, πέρα από το προφανές της επιτυχίας του, να βρεθεί δηλαδή στην τελική αναμέτρηση, είχε ήδη κατορθώσει να σπείρει τα ακροδεξιά και εθνικιστικά «άνθη του κακού» στον «κήπο» της γαλλικής κοινωνίας. Αυτά συνέχισαν να «ανθίζουν» και όταν εκείνος αποχώρησε από τον πολιτικό στίβο.
Ιδιαιτερότητα και αναλογία
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η ιστορία συνήθως δεν επαναλαμβάνεται με τόσο αναμενόμενο τρόπο, ενώ κι εύλογα κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι όντως το να είσαι ιδεολογικά πωρωμένος και σκληρά ακτιβιστής «χρυσαυγίτης» ξεπερνά κατά πολύ τα όποια ανεκτά όρια πολιτικής έκφρασης. Επιπρόσθετα, οι κορυφαίοι της συγκεκριμένης οργάνωσης όπως και όσοι πιστά τους ακολουθούν συνιστούν έναν κίνδυνο που για τα σύγχρονα ελληνικά πράγματα υπερβαίνει οποιαδήποτε «δημόσια απειλή» έχει εμφανιστεί, τόσο σε επίπεδο μαζικότητας, οργανωτικής επάρκειας κ.ο.κ. όσο και σε ιδεολογική, ρητορική και φυσική βιαιότητα. Παρενθετικά, αξίζει να σκεφτούμε πόση (α)πιθανή έμοιαζε πριν από πολύ λίγα χρόνια η ανάδειξη της «Χρυσής Αυγής» σε σημαντική συνιστώσα της πολιτικής και δημόσιας ζωής.
Εν τούτοις, παρά τον μάλλον πιθανό -αν και σήμερα κάτι τέτοιο φαντάζει αδιανόητο-πολιτικό αφανισμό του μορφώματος σε μεσοπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα, αλλά και την πολιτική εξαΰλωση των περισσότερων εκ των στελεχών του, δυστυχώς αρκετές από τις θέσεις του αποτελούν εδώ και καιρό μέρος της καθημερινής ατζέντας, σημείο αναφοράς στο δημόσιο διάλογο. Ίσως ο ίδιος ο Ηλίας Κασιδιάρης, ο πλέον «εμπορικός» όλων των κορυφαίων της Χ.Α., να μην εξελιχθεί σε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της όποιας Νέας Δημοκρατίας, αφήνοντας τη σκέψη απλή …προβοκάτσια, ίσως και ο ίδιος ν’ αρνηθεί στο μέλλον ν’ αποχωριστεί τον οπλισμό του, εν τούτοις οι κυρίαρχοι φορείς του δημόσιου λόγου στην Ελλάδα τον έκαναν συνομιλητή τους, όπως και τις φαιές ιδέες του μέρος του καθημερινού λεξιλογίου τους.
Τρομακτική όψη
Η, πριν χρόνια, θεωρούμενη ως απίθανη συνεύρεση έγινε και τώρα καλούμαστε όλοι να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειές της, που θα μας ταλαιπωρούν για καιρό. Σ’ αντίθεση με τα καλαίσθητα σκίτσα του Covarrubias, η αποκρουστικότητα της συγκεκριμένης απεικόνισης σε κάνει να θες να κλείσεις τα μάτια. Δυστυχώς όμως δεν μπορείς.