Στις 14 Σεπτεμβρίου οι Last Drive και οι Nightstalker θα ανέβουν μαζί στη σκηνή της Τεχνόπολης. Η Popaganda βρέθηκε στην τελευταία τους πρόβα στα Urban Studios και ο Γεράσιμος Δομένικος μαγνητοσκόπησε τις δύο μπάντες να παίζουν μαζί κάποια από τα classics τους.
Ραντεβού την Παρασκευή στο moshpit.
Να παίξεις μουσική που δεν σου αρέσει; Δεν θα είσαι ποτέ καλός, και δεν θα το απολαύσεις. Γιατί αν το σκεφτείς, αυτό είναι. Να σου αρέσει, να το απολαμβάνεις. Πάρε για παράδειγμα τους Rolling Stones. Είναι 70 χρονών. Έχουν ανάγκη να ανέβουν στη σκηνή; Καμία. Το κάνουν γιατί τους αρέσει, γιατί “αυτό” είναι. (Argy, Nightstalker)
Τι καλύτερο να κάνεις από το να παίζεις μουσική; (Γιώργος Καρανικόλας, The Last Drive)
Η προβολή δεν είναι κάτι που επιδιώκουμε. Ιδιαίτερα όταν δεν έχεις κάτι καινούργιο να πεις, ή να παρουσιάσεις, δεν υπάρχει λόγος να κουράζεις τον κόσμο με το να προσπαθείς να βρίσκεσαι παντού. Η μουσική σου σε κρατάει στην επικαιρότητα, όχι οι δηλώσεις και οι αναρτήσεις. (Argy, Nightstalker)
Από τον Βύρωνα μέχρι το εξώτερο διάστημα, είναι το πνεύμα αυτής της μπάντας που την κάνει τόσο ξεχωριστή, το γεγονός ότι οι Nightstalker καταλαβαίνουν πόση σημασία έχει να μην ξεχνάς: Να μην ξεχνάς τους φίλους σου και το τι είναι για το συγκρότημα, να μην ξεχνάς τις καλές στιγμές και τα πακέτα, το πάθος και την επιμονή, να μην ξεχνάς ότι η μουσική είναι το δώρο και εσύ τυχερός που το μοιράστηκες με τους σωστούς ανθρώπους. (Αλέξης Καλοφωλιάς, The Last Drive)
Θα κάνουμε ό,τι κάναμε πάντα. Θα γράψουμε και θα παίξουμε μουσική που μας αρέσει και μας εκφράζει. (Argy, Nightstalker)
Η στάση μας είναι να στηρίζουμε αυτό που πιστεύουμε ότι αξίζει να στηριχθεί με τις φτωχές μας δυνάμεις. Ας μην το κάνουμε όμως και θέμα. Η συμμετοχή μας δηλαδή σε μια συναυλία για ένα συγκεκριμένο σκοπό δεν είναι σημαντικότερη από αυτή του τεχνικού που στήνει αφιλοκερδώς τη σκηνή ή όλων των ανθρώπων που τρέχουν για τη διοργάνωσή της. (Αλέξης Καλοφωλιάς, The Last Drive)
Θα συνεχίσουμε να παίζουμε το rock που μας αρέσει, για όσο μας αρέσει. Που νομίζω θα είναι για πάντα. (Argy, Nightstalker)
Σε επαγγελματικό επίπεδο, με την έννοια του “professional rocker”, δεν μπορείς να πεις ότι έχουμε κάνει και τρομερά βήματα από τότε που ξεκινήσαμε. Γιατί πάντα είχαμε κάτι αμφίσημο. Από τη μία το σκουλήκι που δεν μας έβαλε ποτέ να στήσουμε ένα δρόμο που θα μας εξασφάλιζε κάποια πράγματα. Από την άλλη αυτό έδινε μια αίσθηση ελευθερίας που είναι ανεκτίμητη. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας είναι που μας κάνει μετά από τόσα χρόνια να βγάζουμε νέο δίσκο και να λέμε ότι έχουμε λιγάκι μέσα μας την ίδια καύλα που είχαμε όταν βγάζαμε το πρώτο. (Αλέξης Καλοφωλιάς, The Last Drive)
Ξεκινήσαμε σε ένα περιβάλλον απόλυτα περιορισμένο, τα τρία πρώτα χρόνια παίζαμε για 40 άτομα. Αυτό όμως είναι που σε κάνει να τονίσεις τη σφραγίδα σου, το στυλ σου και να εμβαθύνεις. Είναι λίγο μονομανιακό, αλλά ταυτόχρονα πολύ δημιουργικό. Αν σήμερα μια μπάντα θέλει κάποια στιγμή να καταφέρει να πληρώνεται όσο οι λαϊκοί, εγώ δεν μπορώ να προσαρμοστώ με αυτό. Ξεκίνησα να παίζω μουσική για την καύλα μου κι έτσι θα συνεχίσω για όλη μου τη ζωή. Γι’ αυτό με τρομάζει λίγο να βλέπω πιτσιρικάδες να φτιάχνουν μία μπάντα και να έχουν στο μυαλό τους ένα αναλυτικό πλάνο για το πως θα κινηθούν. Προτιμώ μια μπάντα που λέει «δεν ξέρω τι θα κάνω, απλώς βγαίνω και παίζω». (Γιώργος Καρανικόλας, The Last Drive).