Δεν είναι μύθος ότι οι συγγραφείς αγαπούν το ποτό. Μερικοί από τους πιο φημισμένους λογοτέχνες έχουν μείνει στην ιστορία όχι μόνο για τα σπουδαία βιβλία τους αλλά και για την αγάπη τους για το ποτό. Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς συνδύασαν τις δυο μεγάλες τους αγάπες και έγραψαν κείμενα αφιερωμένα στην απόλαυση που προσφέρει ένα καλό ποτό ενώ πολλοί παραδέχονταν ότι πίνοντας αποκτούσαν έμπνευση, ανάμεσα σε αυτούς ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο Τρούμαν Καπότε, ο Σκοτ Φιτζέραλντ και ο Γουίλλιαμ Μπαρόουζ.
Εμείς δώσαμε σε τρεις Έλληνες συγγραφείς να δοκιμάσουν το Johnnie Walker Red Rye Finish σκέτο ή σε cocktail και τους ζητήσαμε να γράψουν αμέσως μια σύντομη ιστορία γύρω από την Αθήνα και το ποτό που δοκίμασαν. Και όπως θα δείτε τα κατάφεραν μια χαρά.
Εδώ χρειάζομαι μια σκηνή με τον ήρωα μου να αναζητά καταφύγιο από την καταιγίδα.
Πού θα βρει; Σ’ ένα καφενεδάκι, σ’ ένα μπαρ; Μήπως σ’ έναν κινηματογράφο που έχει αφιέρωμα στις ταινίες του Χίτσκοκ;
Σ’ ένα μπαρ, αυτό δένει καλύτερα με την πλοκή. Το μπαρ θα είναι άδειο και θα έχει μαγευτική θέα. Άρα, πρέπει να βρίσκεται σε λόφο για να βλέπει την Αθήνα από ψηλά. Χμ, η Αθήνα με βροχή… Μάλλον όχι. Προτιμότερο να βλέπει θάλασσα. Ναι, ο ήρωάς μου θα σπρώξει την πόρτα και θα βρεθεί στο ζεστό περιβάλλον ενός παλιομοδίτικου στεκιού στο Παλιό Φάληρο.
Το μαγαζί θα λέγεται Lush Life, ή Blue Train. Μπορεί και Stardust, κάτι που να θυμίζει τον Coltrane, τέλος πάντων. Σε μια γωνιά, ο πιανίστας θα αυτοσχεδιάζει σκυμμένος πάνω στα πλήκτρα του. Ο ήρωας μου θα τινάξει τη βροχή από την καμπαρντίνα του, θα την κρεμάσει στον καλόγερο και θα καθίσει δίπλα στην τζαμαρία. Σ’ ένα τραπεζάκι για δύο, αλλά αυτός θα είναι μόνος. Θα αγναντεύει τα μανιασμένα κύματα, τις αστραπές να σχίζουν τον ορίζοντα, τον μολυβένιο ουρανό να φωτίζεται κάθε τόσο.
Τι θα παραγγείλει; Ουίσκι, φυσικά, αλλά όχι σκέτο. Κάτι πιο πρωτότυπο.
«Το αφήνω σε σένα», θα πει στη σερβιτόρα με τα κοντά, σχεδόν λευκά μαλλιά και τα τεράστια μελαγχολικά μάτια.
Κι εκείνη θα του φέρει ένα Red Rye manhattan. Αυτός θα το δοκιμάσει και θα αισθανθεί σαν ήρωας παλιού νεοϋορκέζικου αστυνομικού μυθιστορήματος. 50 ml rye, 5ml βερμούτ, 10 ml λικέρ πορτοκάλι. Τέλειο.
Το μυθιστόρημα της Χίλντας Παπαδημητρίου «Για μια χούφτα βινύλια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ενώ το Δεκέμβριο θα κυκλοφορήσει το νέο της βιβλίο «Συχνότητα του Θανάτου» από τις ίδιες εκδόσεις.
Ο δίσκος έχει πέσει από τα χέρια της σερβιτόρας στα πόδια μου – δεν έφταιγε εκείνη, όμως την ευχαριστώ γιατί εξαιτίας της έγραψα αυτή την ιστορία: είναι δήθεν η έκτη φορά που της πέφτει ο δίσκος, την απολύουν, βρίζει το αφεντικό της κι εγώ επεμβαίνω. Δεν είμαι πια συγγραφέας αλλά ο Μεφιστοφελής. Κάνω ένα θαύμα για να με πιστέψει: μεταμορφώνω τους θαμώνες σε πουλιά, όλα θα αλλάξουν, της λέω, και στο διπλανό τραπέζι ένα χαλκοπράσινο περιστέρι σκαλίζει με το ράμφος του την επιφάνεια. Η οδός Αθηνάς είναι χιονισμένη και άδεια, ένας πωλητής λουλουδιών ξεπαγιάζει κάτω από μια σχισμένη τέντα. Καθόμαστε, πίνουμε Johnnie Walker Red Rye Finish με ginger ale και καπνίζουμε, χαϊδεύω τους ώμους της μα εκείνη είναι επιφυλακτική – γνωρίζει τι θέλω. Γνωρίζει ότι θέλω την ψυχή της, και δυστυχώς δεν μπορώ να της υποσχεθώ το αντίθετο.
Το βιβλίο του Δημήτρη Καρακίτσου «Οι παλαιστές» θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Ποταμός.
«Εδώ είμαστε στο Θησείο, πίνουμε Red Rye Espresso Martini και έχουμε επέτειο γάμου».
«Δεν θυμάσαι, καλέ μου. Είμαστε στο Μοναστηράκι, πίνουμε κρασί και μόλις έχουμε γνωριστεί».
Δεν του αρέσει να τον αμφισβητεί. Είναι ικανός να περπατήσει το παρελθόν ακολουθώντας και τη πιο μικρή παράκαμψη. Καμία λεπτομέρεια δεν του φαντάζει ξένη. Η μαρτυρική απόλαυση των γεγονότων που έφυγαν. Ο ήχος διάχυσης των αγγιγμάτων που αντάλλαξαν. Οι σταγόνες από τα λόγια που είπαν. Όλα τόσο οικεία και συμμετρικά τοποθετημένα στη μνήμη του.
Κάθε φορά βιώνει με έντονο τρόπο την αναδρομική εμπειρία ενός πράγματος στριμωγμένου στο παρελθόν. Κρατάει σημειώσεις, διατηρεί αρχεία, ξεσκονίζει τα ράφια με μικροαντικείμενα αποκτημένα έπειτα από κάθε σφοδρό γεγονός της ζωής του.
Κι όμως, αυτή έρχεται πάντα απρόσκλητη να του χαλάσει την απόλαυση. Φορούσες ροζ φουστάνι και ήμασταν μαζί δεκαπέντε χρόνια και έξι μήνες. Τον αγκαλιάζει. Αχ, κάνεις σαν παιδί: φορούσα κίτρινη φούστα και ήμασταν μαζί δεκαπέντε χρόνια και έξι μήνες παρά μια φωτογραφία. Την έβγαλε από το άλμπουμ, χάιδεψε τις κιτρινισμένες άκρες, μελέτησε τα χαλασμένα χρώματα, τα βαθουλώματα που έγραφαν οι σκιές στα πρόσωπά τους, τον ίλιγγο της νοσταλγίας για κάτι που δεν θα συμβεί ξανά και την έκανε κομμάτια.
Ας ήταν εδώ να του έφερνε αντίρρηση.
Το βιβλίο του Διονύσου Μαρίνου «Ουρανός κάτω» κυκλοφορεί από τον Εκδοτικό Οργανισμό Πάπυρο.
