Φωτογραφία: Δημήτρης Κουλελής
Γιάννης Αγγελάκας: Το big bang έγινε το ’93 που κυκλοφόρησαν τα Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια και η Ξεσσαλονίκη. Γι’ αυτό και τα Σπαθιά πολύ γρήγορα βρήκαν το ακροατήριό τους.
Παύλος Παυλίδης: Για εμάς όλο αυτό το big bang ήταν σίγουρα πιο απότομο σε σχέση με τις Τρύπες που ήταν ένα συγκρότημα ήδη δέκα χρόνων, οπότε τους ήρθε λίγο πιο φυσιολογικά όλο αυτό που συνέβη. Εμείς ίσως να το ζήσαμε λίγο πιο έντονα. Μπορεί για μένα προσωπικά να μην ήταν κάτι εντελώς καινούριο, μιας και προϋπήρξαν τα Μωρά στη Φωτιά, αλλά για τα υπόλοιπα Σπαθιά ήταν. Φυσικά ήταν απίστευτα ευχάριστο να συνειδητοποιείς ότι μάλλον θα καταφέρεις να ζήσεις από τη μουσική, χωρίς να χρειάζεται να κάνεις και άλλα πράγματα που δεν σου αρέσουν. Αυτό ήταν το μαγικό, σπουδαίο κομμάτι. Και σίγουρα ότι δίνεις και σε άλλους ανθρώπους αυτή την αίσθηση ότι μπορείς να τα καταφέρεις αν επιμείνεις και αφοσιωθείς στην ουσία των πραγμάτων.
ΓΑ: Να μην ξεχνάμε βέβαια Παύλε σε ποια εποχή συνέβαινε όλο αυτό. Ότι το lifestyle έμπαινε σε ένα μοτίβο, τα ΜΜΕ έλεγαν ότι παράγουν πολιτισμό, και όλο αυτό το πράγμα όχι μόνο από εμάς, αλλά και από επόμενες μπάντες, έγινε χωρίς να ενδώσουμε στο δικό τους παιχνίδι.
ΠΠ: Δεν συμμετείχαμε καθόλου σε όλο αυτό.
ΓΑ: Αρνιόμασταν συνεντεύξεις, εξώφυλλα… Μας θυμηθήκανε βέβαια εκ των υστέρων, αφού το πράγμα είχε συμβεί, αφού τα είχαμε καταφέρει από μόνοι μας, και όταν αποφάσισαν τα Μέσα να μας κοιτάξουν, δεν τους κοιτούσαμε εμείς. Ξέραμε ότι ήμασταν κομμάτια μιας σκηνής περήφανης και νομίζω ότι σε αυτό το μοτίβο συνεχίζουμε μέχρι σήμερα.
«Η τέχνη για αυτούς που την κάνουν, είναι ένας τρόπος να επιβιώσουν γενικά. Είναι βαρύ αυτό που λέω, αλλά τίποτα δεν έχει νόημα αν δεν κάνω τέχνη. Αν δεν έκανα μουσική δεν θα μπορούσα να είμαι καλός μπαμπάς. Ούτε καλός φίλος. Δεν θα με ενδιέφερε να ζω, στην πραγματικότητα.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Τρελαίνομαι και στο σινεμά και στα βιβλία γι’ αυτό που θα έλεγα ότι είναι φιλοσοφικό μυθιστόρημα. Όταν δηλαδή μέσα από μια ιστορία γίνεται μια βαθιά έρευνα, σχεδόν μια διατριβή πάνω στην ανθρώπινη φύση.»
«[Το να είσαι σε μπάντα]είναι σχεδόν το ίδιο με το να είσαι παντρεμένος! Τα πάντα μοιράζονται: από τον χρόνο, μέχρι τις εμπειρίες και τα συναισθήματα. Η ειδοποιός διαφορά εδώ, ωστόσο, είναι ότι δεν υπάρχει αρραβώνας ή τελετή. Απλά όλα συμβαίνουν χωρίς πολλή σκέψη και την επόμενη στιγμή, έχουν περάσει δέκα χρόνια και οι ζωές σας είναι αναπόσπαστα συνυφασμένες.»
Φωτογραφία: Δημήτρης Κουλελής
«Δεν ήμουν ποτέ μια κλασσική λαϊκή τραγουδίστρια. Αυτή είναι η φτιαξιά μου και το ποπ μόνο του σε πετάει γιατί υμνεί την νιότη.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ όλα τα παιδικά μου χρόνια στο θερινό κινηματογράφο που είχε η οικογένειά μου, το “Σινέ Αμόρε”, με ταινίες όπως: Ο Πόλεμος των Κουμπιών, Μπλέ Βελούδο, Down by Law, Το Mίσος, Καπτεν Χούκ, Ο Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης, Έντ Γούντ, 8 ½, Ο Τρελός Πιερό, Ο Ρόκο και τα Αδέρφια του, Αλφαβίλ, Περσόνα, Το Κουρδιστό Πορτοκάλι, Άγριες φράουλες, Σινεμά ο Παράδεισος, Blow Up, Χαμένη Λεωφόρος, Το Παιχνίδι, Delicatessen, Ο Στρατηγός, Ο Νεκρός που με σημάδεψε από τότε που για πρώτη φορά γύρισα στο σπίτι και έψαχνα, 9 χρονών, μήπως και στους δίσκους μας υπάρχει κάπου η μουσική του Neil Young.»
Φωτογραφία: Δημήτρης Κουλελής
Τάκης Γιαννούτσος: Αν προσπαθείς είναι πολύ κουραστικό. Όπως το ίδιο κουραστικό είναι να προσπαθείς κάθε μέρα να είσαι κούκλος.
Θοδωρής Βαμβακάρης: Καθημερινά δεν υπάρχει μια είδηση, η οποία σε ωθεί όχι να την κράξεις αλλά να δεις μια χιουμοριστική διάστασή της; Πιο πολύ αυτό κάνουμε εμείς. Βρίσκουμε μια χιουμοριστική διάσταση της καθημερινής είδησης.
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος/ FOSPHOTOS
«Στον πόλεμο του Κόλπου βραβευτήκαμε με το βραβείο ΣΔΧ. Όλες οι μάχες γίνονταν μέσα στη θάλασσα. Έτσι, κάναμε 6-7 ώρες ημερησίως με ελικόπτερο, από το Χορμούζ μέχρι τη Σαουδική Αραβία. Όπου βλέπαμε καπνό, πηγαίναμε, ενώ οι Ιρανοί συνεχώς μας απειλούσαν. Απαντούσαμε “Allahu Akbar” και σταματούσαν.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Απλά δεν έχει μοιραστεί σε ίσα κομμάτια».
Φωτογραφία: Δημήτρης Κουλελής
«Κάποτε ο Elvis Costello είπε ότι η ιστορία της μουσικής δεν γράφτηκε σε long play, αλλά σε 45άρια, δηλαδή σε τραγούδια, όχι σε albums. Μου έχει μείνει αυτό.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος/ FOSPHOTOS
«Η κρίση είχε ανατρέψει πάρα πολλά πράγματα στη σκέψη μου, στη φιλοσοφία μου, στην πολιτική μου αντίληψη. Έπρεπε να σκεφτώ. Οι λογοτέχνες σκεφτόμαστε μέσα από ιστορίες που φτιάχνουμε. Γι’ αυτό και προσπάθησα να φτιάξω ένα βιβλίο για την κρίση με τρομερό φόβο.»
Φωτογραφία: Δημήτρης Σακαλάκης/FOSPHOTOS
«Δε σκέφτηκα ποτέ να σταματήσω το Hysterika. Και στα 90 μου αν ζω θα υπάρχει. Mπορεί να φύγουμε όλοι, αλλά το Hysterika θα συνεχίσει. Είναι κάτι που αγαπάμε γιατί έχει να κάνει με τότε που ήμασταν πιτσιρίκια. To πρώτο συναίσθημα που μου έρχεται για τους Depeche Mode είναι αγάπη, ρε συ!»
«Ένας κολλητός φίλος όντως κάποτε μου επεσήμανε πως η ζωή μου μοιάζει να αποτελείται από τελετουργίες. Δεν το είχα προσέξει μέχρι τότε. Υποθέτω πως είναι ένας τρόπος να βάζει κανείς σε τάξη τη ζωή του. Υπάρχουν άλλοι που γνωρίζουν πολύ καλύτερα αυτό το θέμα από εμένα. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, απλώς για ένα μοτίβο.»
«Το αστείο είναι ότι όποτε καταπιάνομαι με οποιοδήποτε είδος μουσικής, εξακολουθεί να ακούγεται σαν δικό μου κομμάτι. Δεν είναι ότι με υπερβαίνει και γίνομαι ένας καλός τεχνίτης που μπορεί να σχηματοποιήσει και να οδηγήσει εκεί τον ήχο. Αντί γι’ αυτό, απλώς φέρνω το δικό μου χάος μέσα σε αυτό το είδος, κι απλώς παίρνει γεύση από αυτό!»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Σίγουρα κάποιος που ακούει εδώ gangsta rap δεν έχει τα σχετικά βιώματα, αλλά η ουσία είναι η ίδια: γειτονιά, σκληροί τύποι κι ό,τι αυτό μπορεί να εκφράσει. Δεν χρειάζεται να έχεις πουλήσει κρακ στη γωνία για να γουστάρεις.»
«Είμαι της άποψης ότι ο όρος genre αφορά περισσότερο τους επαγγελματίες, δημοσιογράφους κλπ. Προσωπικά, θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ και με πιο hip hop ήχους.»
Φωτογραφία: EPA/KABIR DHANJI
«Όταν όλη η ιστορία της ηχογραφημένης μουσικής ήταν μόνο 10-15 χρόνια, υπήρχαν πολύ λιγότερα από τα οποία να μπορούσες να αντλήσεις! Έτσι έπρεπε ν’ αντλήσεις από τον εαυτό σου. Τώρα, στη σημερινή εποχή, η ίδια η ιδέα της προσωπικής έκφρασης πρέπει να είναι πολύ πιο ηθελημένη: εκφράζεις τον εαυτό σου επειδή σκοπίμως προσπαθείς να το κάνεις.»
«Το Trainspotting επιβίωσε γιατί μιλά για μια κοινωνία σε μετάβαση προς έναν κόσμο χωρίς εγγυημένη πληρωμένη απασχόληση. Αυτή η μετάβαση επηρέασε τις βιομηχανικές εργατικές τάξεις από τις οποίες προέρχονται οι ήρωες, αλλά θα ήταν μια υποσημείωση της ιστορίας εάν τελικά δεν επηρέαζε και τα επαγγέλματα της μεσαίας τάξης όπως η δημοσιογραφία και σύντομα τους κλάδους της εκπαίδευσης, της ιατρικής και της νομικής, στους οποίους θα χαθούν θέσεις εργασίας λόγω Τεχνητής Νοημοσύνης και Μεγάλων Δεδομένων. Και η μετάβαση αυτή είναι σε εξέλιξη.»
Φωτογραφία: EPA/KIKO HUESCA
«Ερωτεύτηκα ειδικά την ποπ μουσική γιατί σε αυτή υπάρχει μια άμεση ανάγκη να πάθεις εμμονή μαζί της. Κι αναρωτιόμουν: γιατί να πάθω εμμονή με κάτι που μπορεί και να μη διαρκέσει τόσο πολύ;»
«Υπάρχουν πάνω από δύο Αμερικές. Κοίταξε, είναι εξαιρετικά εύκολο να αποδώσουμε όλη τη φρίκη και τις μομφές στον Τραμπ, λες και το να αποδίδαμε σε αυτόν όλη αυτή τη δόξα, όσο υπέροχο κι αν θα ήταν αυτό, θα έλυνε όλα μας τα προβλήματα. Όμως αυτός είναι ένα σύμπτωμα, όχι η αιτία.»
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Πιστεύω ότι πάμε στο θέατρο για να ξεχάσουμε τον εαυτό μας και για να γίνει αυτό δεν μπορούμε να έχουμε συνείδηση. Βγαίνουμε λοιπόν από τον εαυτό μας και ζούμε μέσα από τον άλλο. Για να το πάθει αυτό ο θεατής πρέπει πρώτα να το πάθει ο ηθοποιός».
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Σε βάθος 30 χρόνων ίσως κάνουμε αναζήτηση με την σκέψη μας αντί να χρησιμοποιούμε τη φωνή μας ή να πληκτρολογούμε στο Google. Η διεπαφή του ανθρώπινου εγκεφάλου με την τεχνολογία θα γίνει πιο άμεση.»
Πορτρέτο: Ανδρέας Σιμόπουλος/ FOSPHOTOS
«Όσο περνάνε τα χρόνια, εγώ νομίζω ότι σταματάνε το φευγιό οι άνθρωποι, όχι ότι δεν το θέλουνε. Είναι πολύ κουρασμένοι για να κουνηθούν.»
Πορτρέτο: Ανδρέας Σιμόπουλος/ FOSPHOTOS
«Καταλαβαίνεις λοιπόν πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν υπάρχει από πάνω του ένας πέλεκυς. Εμένα ο θάνατος δεν με ενδιαφέρει, εκεί ο πέλεκυς είναι μια και καλή, μια κι έξω, σε κόβει και τελειώνεις. Εκείνο που φοβάται κανείς είναι ο πόνος, τα μαρτύρια, τα βασανιστήρια.»
Φωτογραφία: Μαργαρίτα Νικητάκη
«Όταν κάνεις την πρώτη σου ταινία, υπάρχει κι αυτή η μακαριότητα της άγνοιας, που δεν ξέρεις πόσο μακρά κι επώδυνη διαδικασία είναι αυτή που απαιτείται για να ολοκληρώσεις μια ταινία. Αυτό σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας και δύναμης που, στη δεύτερη φορά σου, είναι αδύνατον να ξεγελάσεις τον εαυτό σου για να το ξανανιώσει. Αλλά υποθέτω αυτό είναι που κάνει τόσο τρομακτικό, και ταυτόχρονα τόσο εθιστικό το να κάνεις σινεμά.»
«ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ
ΔΕΝ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΑΜΕΡΙΚΗ
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ
ΛΙΓΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΑΠΟΜΕΝΟΥΝ»
Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Το όνομα Εσκομπάρ στην Αμερική εμφανίζεται σχεδόν πάντα σε οποιαδήποτε τυχαία συζήτηση. Όταν κάποιος αναφέρει τη λέξη Κολομβία, δυστυχώς ο πρώτος συνειρμός δεν είναι κάτι θετικό, όπως ο καφές, αλλά η κοκαϊνη που ο πατέρας μου εξήγαγε στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο. Έχω απόλυτη επίγνωση ότι η χώρα μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το όνομα και τις πράξεις του πατέρα μου. Προφανώς είναι δυσάρεστο αυτό, γιατί έχουμε τόσα άλλα ωραία πράγματα σε αυτή τη χώρα. Όμως ο Πάμπλο Εσκομπάρ έχει γίνει σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής μας ταυτότητας.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Είμαι άνθρωπος των συνειρμών και δεν με τρομάζει αυτό, το έχω συνηθίσει. Μπορεί ορισμένες φορές να είναι κουραστικό γιατί κάνει συνέχεια κύκλους το μυαλό, δεν σταματάς ποτέ να σκέφτεσαι, δημιουργεί ένα πλέγμα εικόνων, συλλογισμών και συμπερασμάτων που ορισμένες φορές μπορεί να είναι λανθασμένα. Το ένστικτο βέβαια δεν είναι αλάθητο.»
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σακαλάκης / FOSPHOTOS
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Υπάρχουν ακόμη και πρακτικά πράγματα όπως ένα τραύμα στο σώμα, κάτι που είναι συχνό, έως και τα αποτυπώματα που σου αφήνει ένα κείμενο, ένα βλέμμα, η ίδια η συνθήκη μέσα στην οποία έχεις κληθεί να μπεις. Αν σου πω εγώ αυτή τη στιγμή σήκω και χοροπήδα επί πέντε λεπτά και το κάνεις τότε μετά θα έχει αλλάξουν οι ρυθμοί της καρδιάς σου, η αναπνοή. Πρέπει να περπατήσω πάνω στη σκηνή, να σηκώσω το χέρι μου και να πιάσω ένα άλλο σώμα.»
Φωτογραφία Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Το κέντρο όπου ζω είναι η χαρά μου. Έχει παλιούς Αθηναίους και καφενεία όπου συναντιούνται μεγάλοι άνθρωποι, πίνουν το καφεδάκι τους και λένε ιστορίες. Έχει τις λαϊκές αγορές που είναι μπροστά στο σπίτι και τρελαίνομαι να πηγαίνω, έχει μικρά παρκάκια με ανθρώπους που βγάζουν έξω τα παιδιά τους ή τα κατοικίδιά τους. Διατηρώ πολύ καλή σχέση με τους ανθρώπους και ζω τη γειτονιά σαν ένα μικρό χωριό, παρόλο που δεν έμεινα ποτέ σε χωριό.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος/ FOSPHOTOS
«Ένας ζωγράφος είναι καλός όταν κάνει ότι μπορεί. Να μην ξεφτίζει. Αυτό σε όποιο καλλιτεχνικό επίπεδο και αν είναι είναι ένα πράγμα που όλοι εμείς οι ζωγράφοι εκτιμάμε. Ο καθένας κάνει ότι μπορεί και όλοι δεν κάνουμε τίποτα μπροστά στα μεγάλα πράγματα.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Ήμουν στην Οξφόρδη και μπαίνω στο σταθμό του τρένου. Ξαφνικά, βλέπω έναν τύπο να κάθεται στο πάτωμα σε μια γωνία, με ένα άσπρο μπουφάν. Ήταν ο Thom Yorke! Έχασα το τρένο μου γιατί λέω, θα περιμένω να δω τι κάνει! Μπαινόβγαινα στο σταθμό για να βρω τι να του πω. Είχα κάνει ολόκληρο σενάριο, ότι θα τα πούμε, θα μπούμε στο ίδιο βαγόνι μαζί… Τελικά τον πλησιάζω, τον κοιτάω, με κοιτάει κι αυτός με το κινητό του στο χέρι. Λέω “Hi! Thank you.”. Και φεύγει.»
Φωτογραφία: Γιάννης Μαργετουσάκης
«Η μουσική είναι συνυφασμένη με το ταξίδι και τη συνάντηση των ανθρώπων. Όταν δεν μοιράζεται, πεθαίνει. Μαζί της, πεθαίνει και ο μουσικός. Σήμερα, επιτέλους, ζούμε σε μια εποχή ουσιαστικής μοιρασιάς.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Αριστερός είναι εκείνος που σέβεται τους συνανθρώπους του. Εκείνος που δεν καταστρέφει τους ανθρώπους, το περιβάλλον, την ιστορία, την παιδεία και, κυρίως την Αισθητική για να «πετύχει». Αριστερός είναι αυτός που δημιουργεί και προσφέρει θέσεις εργασίας χωρίς να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, χωρίς να είναι κοινός λωποδύτης. Αριστερός είναι εκείνος που σέβεται το περιβάλλον χωρίς να αυτοαποκαλείται «οικολόγος» – φριχτή λέξη για μένα αφού κάθε πολιτισμένος άνθρωπος είναι, εξ ορισμού, «οικολόγος»!»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Αλίμονο αν η τέχνη δεν είναι λειτούργημα. Εγώ φιλαράκι ό,τι κάνω, και τα τραγούδια και τους ρόλους, τα αντιμετωπίζω ως πολιτικές πράξεις. Τι σημαίνει δημιουργός; Σπάσε τη λέξη στα δύο: δήμος και έργο. Δημιουργός είναι αυτός που παράγει έργο για τον δήμο, κατάλαβες; Βέβαια, μπορεί να είσαι δημιουργός και να πουλάς στον κόσμο σκατά και σκουπίδια. Άμα τα τυλίξεις σωστά, θα τα πουλήσεις σε κάποιους κόπανους. Εγώ όμως δεν απευθύνομαι σε απλούς καταναλωτές. Απευθύνομαι σε πολίτες.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Το θέατρο παρόλη την κούραση παραμένει ένα πάθος, είναι μια αγάπη. Είναι το καταφύγιο, είναι η παρηγοριά, είναι οι άνθρωποι που έχεις αγαπήσει, είναι ένας τρόπος ζωής. Είσαι κομμάτι αυτού του κόσμου και δεν μπορείς να φύγεις από αυτόν. Να φύγω και να κάνω τι; Να ζήσω από τη σύνταξή μου; Ποια σύνταξη;»
«Όλη η μουσική είναι μαύρη μουσική, δεν είναι;»
«Εμένα με εντυπωσιάζει αυτός που μπορεί να είναι ανάμεσα στους δέκα καλύτερους σεφ στον κόσμο, αλλά το βράδυ καθαρίζει μόνος το πάσο του. Aυτό θαυμάζω. Και με βάση αυτό προχωρώ.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Μερικές φορές, που λες, νιώθω ότι κοροϊδεύω τον κόσμο, γιατί δε θεωρώ ότι είμαι κανένας σπουδαίος μουσικός. Απλά, με τα χρόνια έχει μαζευτεί ένας όγκος δουλειάς κι εμπειρίας που μπορώ να βάλω στο τραπέζι. Αν κάποια στιγμή το πιστέψεις ότι θα βιοποριστείς από τη μουσική στην Ελλάδα, σίγουρα θα απογοητευθείς.»
Φωτογραφία: Μαρίλη Ζάρκου
«Ανάμεσα στο μεταφυσικό και στο πραγματικό κινείται ο καλλιτέχνης. Ανάμεσα σε αυτό κάνει τη δουλειά του, ανάμεσα σε αυτό προσπαθεί να υπερβεί τον εαυτό του, ανάμεσα σε αυτό προσπαθεί να υποτάξει το υλικό του και να του δώσει μορφή. Αυτό κάνει. Και είναι ανάμεσα σε αυτά τα δύο.»
Φωτογραφία: Δημήτρης Κουλελής
«Πάντα μου άρεσε να ψάχνω και να βρίσκω κάτι πολύτιμο. Αν δεν γινόμουν ηθοποιός, θα γινόμουν ανασκαφικός αρχαιολόγος.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Αυτός που με γνωρίζει πολύ καλά καταλαβαίνει την ένταση των συναισθημάτων μου από τη χροιά της φωνής μου και όχι από τα λόγια που θα πω. Ίσως γιατί φοβάμαι την υπερβολή, που την έχω ζήσει από άλλους.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Ο DJ Shadow πάντα βγαίνει ο καλός της υπόθεσης. Στο Psyence Fiction όλες οι συνεργασίες ήταν δική μου ιδέα, αλλά και η δομή των τραγουδιών βασίστηκε σε δικές μου ιδέες. Ποιος σκέφτηκε να έχουμε ορχήστρα με έγχορδα στο “Lonely Soul”;».
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Όταν είχες ένα μαλλί σηκωμένο μέχρι εκεί πάνω και έμπαινες στο λεωφορείο για να πας στην πρόβα, έπεφτε μούγκα στο λεωφορείο και σε κοιτούσαν όλοι λες και ήσουν ούφο. Θυμάμαι μια φάση που είχαν παίξει οι Bad Seeds στο club HIMA (σ.σ. 21/11/1984). Πως τυχαίνει και πριν μπω μέσα, βγαίνει ο Blixa Bargeld για να πάρει τσιγάρα. Εκείνη την ώρα πήγαινα κι εγώ και διασχίσαμε μαζί στη Μεσογείων. Αλήθεια σου λέω σταμάτησαν αυτοκίνητα και κοιτούσαν μέσα στη νύχτα τον Blixa να προχωράει, λες και ήταν φάντασμα, με μια καμπαρντίνα δερμάτινη μέχρι κάτω, με το μαλλί ξανθό μέχρι πάνω, ένα ωχρό πρόσωπο, αδύνατος σαν σκελετός. Κι εγώ στην ίδια φάση δίπλα του. Βλέπει ο περιπτεράς τον Blixa που είναι πιο ψηλός από τις τέντες και χλωμιάζει. Σκύβει το κεφάλι ο Blixa, του ζητάει νομίζω Gitanes ή Gauloises. Τρομαγμένος ο περιπτεράς μου λέει: «τι θέλει αυτός, μιλάς ελληνικά;» Τέλος πάντων, στο τέλος μας έδωσε τσάμπα τα τσιγάρα για να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα. Αυτή, που λες, ήταν η εποχή των 80s.»
«Πάντα θα συμβαίνουν μαγικές στιγμές. Μια από αυτές ήταν όταν κάποιος μου εξήγησε τι σημαίνει Οδός Ελπίδας. Το project μας εδώ μεταδίδει ελπίδα.»
«Όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον David Lynch και κάναμε το Dune, ως ηθοποιός ήμουν εκπαιδευμένος για θέατρο ρεπερτορίου. Με αυτό σκόπευα να ασχοληθώ στη ζωή μου. Δεν είχα κάνει καθόλου τηλεόραση ή κινηματογράφο. Οπότε ο David άλλαξε ριζικά την τροχιά της ζωής μου και νιώθω ευτυχής γι’ αυτό.»
Φωτογραφία: Δημήτρης Κουλελής
«Πραγματικά απογοητεύομαι όταν βλέπω κάποιον που γράφει ηλεκτρονική μουσική σήμερα να αγοράζει μηχανήματα που χρησιμοποιούσαμε εμείς όταν ξεκινούσαμε. Τι διαφορά έχει από τη φολκ μουσική με τις κιθάρες και τα μπάντζο; Ακολουθείς τυφλά μια παράδοση, δεν κάνεις τίποτα καινούριο αντιγράφοντας κάτι που ήταν κάποτε καινούριο. Όταν βγήκαν οι Oasis, έλεγαν ότι τα synth είναι σκατά, ότι οι αυθεντικές μπάντες παίζουν με κιθάρες και ακούγονται σαν τους Beatles και τους Stones. Τώρα οι ηλεκτρονικές μπάντες λένε ότι οι υπολογιστές είναι σκατά και ότι οι «αυθεντικοί» παίζουν με drum machines και μονοφωνικά συνθεσάιζερ. Τρελό, ε;»
«Δεν υπάρχει συνέπεια μάλλον στο “νομοθετείν” εκ μέρους της εξουσίας και στο “υπακούειν”εκ μέρους των πολιτών. Νομίζω ότι έχουμε αρκετά κατάλοιπα από την Οθωμανική Αυτοκρατορία Έλεγαν αυτοί πως είναι εξουσία και εμείς είμαστε οι γραικοί όπου κάναμε τα πάντα για να μην υπακούσουμε. Το ίδιο συνεχίζουμε ακόμα και τώρα και με αυτούς που πάμε και ψηφίζουμε.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος/ FOSPHOTOS
«Αναμφίβολα, υπάρχει ένας πυρήνας Δον Ζουάν στον καθένα, ένας πυρήνας ασυμβατότητας. Είναι εκτός όρων. Δεν μπορεί κάποιος να στηρίζεται ανερυθρίαστα και απρόσκοπτα στην κουλτούρα της ομορφιάς, γιατί αυτό έχει θύματα. Μ’αρέσει το ότι είναι ένα παρεξηγημένο πρόσωπο.»
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Το σύστημα σε καταπίνει, ούτως ή άλλως, σε δευτερόλεπτα. Απλώς, οι ομάδες είναι δύσκολο πράγμα. Όταν αρχίζει το “εγώ πιστεύω αυτό”, “όχι, εγώ πιστεύω το άλλο” τότε διαλύονται. Είναι από τα πράγματα που με έχουν απασχολήσει πάρα πολύ. Είναι αυτό που σε κάνει να λες ότι δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα για επανάσταση, ποτέ. Μόνο η θυμική αντίδραση μπορεί να φέρει μια πρωτοβουλία, αλλά μετά όταν πρέπει να υπάρξει οργάνωση και να μπουν οι βάσεις δεν ξέρω τι γίνεται. Αλλά το θυμικό δεν μπορεί να φέρει διάρκεια. Όταν ωριμάσουμε περισσότερο μπορεί να καταφέρουμε κι άλλα πράγματα.»
Φωτογραφία: Δημήτρης Κουλελής
«Η μεγαλύτερη διαδρομή που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος είναι να πει αυτό που νιώθει. Η μεγαλύτερη απόσταση είναι αυτή που θα διασχίσεις μέσα σου για να μιλήσεις ειλικρινά στον εαυτό σου και στους άλλους. Πρέπει όμως να γυρίσεις πρώτα όλη τη Γη για να το καταλάβεις. Αλλιώς θα ήμασταν σοφοί στα 15 μας. Από την άλλη υπάρχουν στιγμές που η εφηβεία μπορεί να κρύβει απόλυτη γεροντική σοφία. Γι’ αυτό για να ξαναβρείς την εφηβική σκέψη πρέπει να φτάσεις 100 χρονών.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Δεν μπορεί, δηλαδή, ένας έλληνας προπονητής να πετύχει με τη δεξιοτεχνία, τη μέθοδο, την εργατικότητα, το ταλέντο; Δεν μπορεί να είναι γνώστης και όχι “μάγκας”;»
Πορτρέτο: Ανδρέας Σιμόπουλος/ FOSPHOTOS
«Νομίζω πως έχουμε έναν αρχέγονο φόβο του Άλλου, αλλά υπάρχουν και περίοδοι διαφωτισμού και ανοχής. Ειδικά σε αντίδραση προς αυτά που έγιναν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου είδαμε τι θηριωδίες διαπράχτηκαν λόγω ξενοφοβίας, οδηγηθήκαμε σε μια πιο ανεκτική εποχή. Γιατί βγήκαν ξανά αυτά στην επιφάνεια τώρα; Επειδή η οικονομία πάει άσχημα, επειδή οι άνθρωποι νιώθουν ότι απειλούνται, κι όταν νιώθεις ότι απειλείσαι αρχίζεις να φοβάσαι, κι όταν φοβάσαι αρχίζεις να ψάχνεις ποιον να φοβηθείς, ποιος είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος.»
«Παρ’ ότι η ταινία μοιάζει να έχει χαβαλέ (κι ελπίζω όντως να έχει), έχει μέσα και πολλά αρκετά επώδυνα πράγματα. Για την ενηλικίωση, για τα χρόνια που περνούν, για όσα μάθαμε αυτά τα είκοσι χρόνια. Ο Renton κυρίως, έχει αυτά τα λογύδρια που είναι αρκετά προσωπικά: ακόμη και το νέο Choose Life του ας πούμε, για τις επιλογές που έχεις σε μια καταναλωτική κοινωνία, καταλήγει να μην είναι καθόλου διασκεδαστικό. “Διάλεξε την απογοήτευση” λέει, “διάλεξε να χάνεις τους αγαπημένους, διάλεξε να μην είσαι αυτός που ήθελες να γίνεις”.»
Φωτογραφία: Γιάννης Μαργετουσάκης
«Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν έχουν υπάρξει φορές που θα ήθελα να είμαι απλά στο δωμάτιο μου με το νυχτικό. Παρόλα αυτά έχω βρει τρόπο να το διαχειρίζομαι επιτυχώς και να το ανατρέπω μόλις πατώ το πόδι μου στο stage.»
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος/ FOSPHOTOS
Παρθενόπη Μπουζούρη: Έχουμε πήξει στο ρεαλισμό. Θέλω ουτοπία, μαγεία και ιδεαλισμό. Βλέπω έναν άδειο χώρο και ξέρω ότι μπορώ να χτίσω μέσα ένα σπίτι. Αυτό το ρομαντισμό, αυτό τοn ιδεαλισμό τον έχει χάσει η ελληνική κοινωνία. ‘Εχει σταματήσει να ονειρεύεται.
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Στην ηλικία μου αισθάνομαι ότι δεν έχω πάρα πολλά χρόνια μπροστά μου, οπότε βάζω τα δυνατά μου. Μιλάω κυρίως για τη δουλειά αλλά και στη ζωή προσπαθώ να είμαι καλύτερος άνθρωπος, πιο υπομονετικός, πιο ανεκτικός και τελικά γίνομαι καθώς περνούν τα χρόνια. Η ζωή σπαταλιέται στα νιάτα, λέει μια έκφραση.»
«Έχω επιλέξει οι Last Drive να καταλαμβάνουν ένα πολύ ζωτικό χώρο μέσα μου, να είναι πάντα εκεί, χωρίς διαπραγμάτευση.»
«Ο πατέρας μου δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με το τι κάνω. Όταν του ανακοίνωσα ότι δεν θέλω να δώσω πανελλήνιες γιατί ξέρω τι θέλω να κάνω, να γίνω μουσικός, μου είπε: ΟΚ, αφού αυτό θέλεις κάν’το, και δεν ξανασχολήθηκε ποτέ. Βέβαια μου είπε μια πάρα πολύ σοφή κουβέντα: Τουλάχιστον να γίνεις μουσικός κι όχι οργανοπαίκτης!
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Σήμερα όσοι μου λένε «σε θυμάμαι που κάποτε έγραφες για μουσική», από το Ποπ & Ροκ εννοούν. Και αρκετοί θυμούνται εκείνο το κείμενο για το The Wall των Pink Floyd. Νομίζω κιόλας ότι υπάρχει στο internet. Κοίταξε, τερατούργημα δεν είναι ο δίσκος, αλλά βγήκε το 1979. Εκείνη την εποχή, αμέσως μετά την επανάσταση του punk που ήταν όλα indie, τότε που ήταν από τις πιο δημιουργικές περιόδους στην ιστορία της μουσικής, αυτός ο δίσκος ήταν σαν ανορθογραφία. Και ειδικά το θέμα του που είναι inward looking… Βασικά το θέμα είναι ένας ποπ σταρ που κλαίγεται γιατί είναι ποπ σταρ. Ε ναι, αυτό μου την είχε σπάσει. Αν έβγαινε ίσως 10 χρόνια πιο πριν, ποιος ξέρει… Μετά από χρόνια τη μουσική είναι καλό να τη βλέπεις εντός του πλαισίου μέσα στην οποία κυκλοφόρησε. Δηλαδή ως δίσκος από μόνος του το The Wall σήμερα δεν κακοστέκεται. Αλλά την εποχή που βγήκε, επαναλαμβάνω ήταν σαν ανορθογραφία.»
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Από τις γιαγιάδες μας, τις θείες μας, από τις αδερφές μας δημιουργήθηκε η ελληνική κουζίνα. Σίγουρα όμως το σπίτι μας δεν έχει τα κατάλληλα εργαλεία ώστε αυτό το απλό φαγητό να εξελιχθεί σε κάτι πολύ σύγχρονο.»
«Αυτό που ξέρω είναι ότι η νιότη είναι εξίσου γελοία με τα γηρατειά, όπως και με τη μέση ηλικία. Όλοι μας είμαστε απλώς μεταλλαγμένες μαϊμούδες, και ο καθένας πιστεύει ότι είναι ο Θεός. Το οποίο δε βγάζει καθόλου νόημα. Ο νέος βλέπει τον γέρο σαν ένα βαρετό βλάκα. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα. Κανένας από τους δύο δεν κάνει λάθος.»
Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
«Δηλαδή είναι η δική μου ποπ μουσική περιέργη; Ναι, μάλλον. Αλλά κοιτά γύρω σου φίλε μου, όλα είναι περίεργα. Οι ταινίες είναι περίεργες, η μόδα είναι περίεργη, οι ιδέες ειναι περίεργες.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Ο άνθρωπος κι αλλάζει, και παραμένει ίδιος. Έχω στοιχεία που τα θυμάμαι κι όταν ήμουνα παιδί, κι όταν ήμουν φοιτητής, κι όταν ήμουν τριάντα χρονών. Από κει και πέρα, απόψεις και ιδέες αλλάζεις, όχι σαν τα πουκάμισα. Βλέπεις πιο σύνθετα, πιο πολύπλοκα και πολυεπίπεδα τα πράγματα. Βέβαια υπάρχουν κάποια σταθερά σημεία. Η μεθοδολογική μου ανάλυση παραμένει μαρξιστική από την αρχή μέχρι το τέλος, μόνο που εγώ διαβάζω τον Μαρξ από το πρωτότυπο, όχι από τρίτους.»
«Την περίοδο [που έγραφα το “The Past Is A Grotesque Animal”] βίωνα τον χωρισμό με την γυναίκα μου και οι μνήμες που κουβαλούσα ήταν πολύ ανησυχητικές και δύσκολες. Κατά μία έννοια, ένιωθα ότι απειλούμουν από τις αναμνήσεις αυτής της σχέσης. Είναι σχεδόν σαν το παρελθόν να έγινε αυτό το πτώμα σε σήψη στο μυαλό μου. Κι αυτό εκπροσωπεί ο τίτλος.»
Φωτογραφία: Δημήτρης Σακαλάκης
Βαγγέλης Καράμπελας: Κάθε φορά είναι σαν να είναι η πρώτη που ανεβαίνεις να παίξεις, για μένα τουλάχιστον. Οπότε με πιάνουν λίγο τα διαόλια μου. Βέβαια έχουμε τον μπαμπά μας τον περιπτερά που μας συντονίζει. Ε, μόλις ανεβαίνουμε πάνω, μπαίνει ένας άλλος αέρας, πολύ χαλαρός και μέχρι να αρχίσεις να νιώθεις, έχεις κατέβει.
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Ξέρω ότι για πολλούς η χώρα μου είναι ένας παράδεισος εξαιτίας των παροχών προς τους πολίτες ή την άψογη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών. Από την άλλη αυτή ακριβώς η πολιτική έχει κάνει τους συμπατριώτες μου μαλθακούς και εθισμένους στην ρουτίνα.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
Βασίλης Νούλας: Το χάος καλλιτεχνικά είναι πολύ χρήσιμο. Στη ζωή όλα χάος είναι και όλο προσπαθείς να τα βάλεις σε μία τάξη.
Κώστας Κουτσολέλος: Με τα χρόνια μειώνεις το χάος για να αντέξεις τη ζωή. Ο Φρόιντ είπε ότι μειώνουμε κάποιο μέρος της ηδονής για να κερδίσουμε ασφάλεια. Αλήθεια είναι.
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος/ FOSPHOTOS
«Ήμασταν πάντα ένας λαθρεπιβάτης στο καράβι της Δύσης με την έγκριση του καπετάνιου.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος/FOSPHOTOS
«Δεν είναι απλή ιστορία να διαπράξεις ένα φόνο, εκτός κι αν μιλάμε για τα αστυνομικά που παρουσιάζουν τον υπόκοσμο. Όσο και να μας έχει συνηθίσει ο κινηματογράφος ή τα βιβλία ότι οι νεκροί πέφτουν σαν το χαλάζι, στην πραγματικότητα δεν σκοτώνεις έτσι απλά από τη μια στιγμή στην άλλη. Πρέπει να υπάρχει ένας λόγος για να σε ωθήσει. Γι’ αυτό νιώθω την ανάγκη να υπάρχει τεκμηρίωση του φόνου στα βιβλία μου.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS, εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
«Έχω δει χιλιάδες live. Αυτό που με σημάδεψε ήταν ο Iggy Pop στο Ρόδον όταν ήμουν 14. Η ωμή ενέργεια, τα αίματα στην κοιλιά του, η εμμονή του με το να μας δείχνει το πουλί του και τον κώλο του, τα πάντα.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Δεν έχω σπουδάσει ούτε μουσική, ούτε τίποτα. Ήμουν απλώς άρρωστος με τους Beatles. Ήθελα να τραγουδάω στον τόνο του Paul McCartney. Έπαθα κοίλη στους όρχεις από την πίεση που ασκούσα στον εαυτό μου. Άλλαζα πέντε φανέλες τη μέρα από τον ιδρώτα κι ήμουν ευτυχισμένος. Δεν πληρωνόμασταν φράγκο από πουθενά. Κι, όμως, ήμουν ευτυχισμένος.»
«Σε όλη την πορεία μας κινούμασταν σε μέρη που νιώθαμε άνετα να δημιουργήσουμε μουσική που θα ήταν όμορφη. Στην αρχή, ήταν σαν να κρύβαμε την ομορφιά από τη μουσική μας. Είναι σαν να κάνεις ένα πορτραίτο και το πρόσωπο που ζωγραφίζεις να δείχνει λάθος. Άπαξ και δεις την ομορφιά στη μουσική και στην τέχνη, την ερωτεύεσαι.»
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν από εκείνο το τεράστιο μουσικό εύρος της δεκαετίας του 70. Ίσως γι αυτό θα με πετύχεις να ακούω από τους Camel έως και τους Gap Band. Αργότερα ταυτίστηκα με τον new wave ήχο, που μάλλον δεν ξεπέρασα ποτέ. Ανοιχτός σε πολλά μουσικά είδη, αλλά με ισχυρότερα φίλτρα στην πάροδο του χρόνου.»
«Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο μισογυνισμός και ο ρατσισμός είχαν εξαφανιστεί, αλλά νόμιζα ότι είχαν φύγει από το προσκήνιο, ότι τα είχαμε αφήσει πίσω μας, ότι τέλος πάντων τα βλέπαμε από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Είναι μια πολυ ανησυχητική περίοδος η τωρινή για την Αμερική. Τώρα πια ξέρουμε ότι σχεδόν η μισή χώρα υποστηρίζει ένα πρόεδρο που είναι κραυγαλέος ρατσιστής και μισογύνης. Ακόμη και αφού πάψει να είναι πρόεδρος, και αυτή η μέρα αργά ή γρήγορα θα έρθει, αυτό είναι κάτι που δεν θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας».
Φωτογραφία: Δημήτρης Σακαλάκης / FOSPHOTOS
«Δεν έχω την ψευδαίσθηση πως με αυτό που κάνω στην τέχνη θα αλλάξει κάτι ριζικά. Παρόλα αυτά, ίσως μπορεί να βοηθήσει κάποιον σε μικρότερη κλίμακα.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Υπάρχουν κι άλλα γκρουπ και performers που ασκούν κριτική στον Πούτιν. Αλλά δεν είναι τόσο γνωστοί . Η πλειοψηφία της ρωσικής κοινωνίας υποστηρίζει ή λέει ότι τον υποστηρίζει γιατί φοβάται. Και όλοι οι διάσημοι ρώσοι ηθοποιοί ή μουσικοί τον Πούτιν υποστηρίζουν, τουλάχιστον αυτό λένε. Πολλοί δεν νοιάζονται. Είναι πλούσιοι, έχουν λεφτά να ταξιδεύουν, να αγοράζουν ό,τι θέλουν Επομένως, δεν τους ενδιαφέρει ποιος είναι ο πρόεδρος. Οποιοσδήποτε κι αν ήταν πρόεδρος θα τον υποστήριζαν. Κι εγώ είμαι συμφιλιωμένη που οι γονείς μου τον υποστηρίζουν.»
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Ένας πελάτης θα σου πει το πρόβλημά του, τη χαρά του, τη λύπη του, οτιδήποτε. Εσύ θα κάτσεις, θα πεις τη γνώμη σου, θα συμπαρασταθείς, αλλά τη στιγμή που θα φύγει ο πελάτης πρέπει να τα ξεχάσεις αμέσως όλα. Ό,τι και να σου πει ο άλλος, ακόμη και μικρό κουτσομπολιό, ξεχνιέται αυτόματα. Όχι για να μην το κουβαλάς μαζί σου, αλλά για να μην υπάρχει καμία περίπτωση να εκθέσεις τον πελάτη. Γιατί αυτός που δουλεύει πίσω από το μπαρ είναι ένα είδος εξομολόγου. Έτσι είναι, όπως τα λέω.»
Φωτογραφία: Δημήτρης Κουλελής
Στο δημοτικό είχα στείλει αίτηση για μια οντισιόν που έκανε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος για το “Τοπίο στην ομίχλη”. Πολύ στεναχωρήθηκα όταν συνειδητοποίησα ότι τελικά ήθελαν κοριτσάκι.»
Πιστεύεις ότι κάποια στιγμή ίσως η ποπ μουσική «πεθάνει»; «Ναι, λόγω του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η μουσική βιομηχανία σήμερα, εκτός κι αν συμβεί κάτι ρηξικέλευθο. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι σπαταλάς πολύ χρόνο και χρήμα για να κάνεις ένα album κι αυτό διαδίδεται κυρίως μέσω streaming και τελικά φτάνουν πολύ λίγα λεφτά πίσω για την δουλειά που κάνεις. Και αυτό συνεχίζεται, γιατί να κάνει κάποιος δίσκους αν ουσιαστικά δεν πληρώνεται αρκετά ώστε να ζει;»
«Επειδή είμαι τεμπέλα και βαριέμαι το γράψιμο βρίσκω διάφορες ασχολίες να κάνω για να το αποφεύγω. Το λέω και δεν με πιστεύουν ότι βαριέμαι φοβερά να γράφω. Αν μπορούσα θα προτιμούσα να ήμουν τροβαδούρος στον Μεσαίωνα, να πηγαίνω με ένα λαούτο από πύργο σε πύργο και να έλεγα ιστορίες.»
Φωτογραφία: Fotini Chora
«Για μένα [η μουσική] είναι μία αποκάλυψη. Κρατάμε μάσκες στην καθημερινότητά μας, η τέχνη πρέπει να αποκαλύπτει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, αλλιώς καταλήγει ανειλικρινής.»
«Θυμάμαι ότι ένα βράδυ μας είχαν πάει στο αστυνομικό τμήμα και δεν ήξερα γιατί. Περπατούσαμε έξω μετά το live και υπήρχαν αστυνομικοί και απλά μας πήγαν στο τμήμα για ώρες και μας ανέκριναν. Νομίζω υπήρχε κάποια πολιτική αναταραχή εκείνη την περίοδο ή κάτι τέτοιο.»
«Δεν υπερασπίζομαι έναν ορθολογισμό αδιάφορο για τα ζητήματα δικαιοσύνης αλλά πρέπει να διαχωρίσουμε πια τη μέριμνα για μια πιο δίκαιη κοινωνία από τον θορυβώδη αριστερό “εξπρεσιονισμό”: από αυτή την επίδειξη συναισθηματισμού που πολλές φορές είναι μια μάσκα της ψυχρότητας και του ιδεολογικού κυνισμού.»
Πορτρέτο: Δημήτρης Κουλελής
«Θυμάμαι σε μια γιορτή του σχολείου που είχα πάει να παίξω, ξεκουρδίστηκε το βιολί, δεν μπορούσα να ξεκινήσω και είπα: “Συγνώμη, ξεκουρδίστηκε”. Αυτή η φράση έχει μείνει ακόμα.»
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Δεν είναι ότι αναγνωρίζω σε εμένα τα συγκεκριμένα, σκοτεινά συναισθήματα που προκαλούν τα διηγήματα -άλλωστε αυτά τα βιώνει ο κάθε αναγνώστης- όμως νιώθω ότι χάρη σε αυτά τα διηγήματα βρήκε φωνή η σκοτεινή μου πλευρά, που θυμάμαι να έχω από μικρό παιδί και πάντα προσπαθούσα να ελέγξω/καταπνίξω. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια έχοντας ακολουθήσει την καθιερωμένη «συνταγή επιτυχίας» (σπουδές, οικογένεια) και διαπίστωσα ότι η σκοτεινή αυτή πλευρά επιμένει, είπα να την αφήσω να εκφραστεί. Είναι αυτό που είχε πει ο μακαρίτης ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, ότι κάποιοι από μας έχουμε μέσα μας ένα «σκοτεινό απόθεμα», που είναι πάντα εκεί όσο κι αν προσπαθούμε να το ξεφορτωθούμε.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Tρελαίνομαι για τον Nick Cave, τον Tom Waits και τον Bob Dylan. Η Ελλάδα τον αγαπάει τον Cave γιατί είναι σα να μιλάει ο Aισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης. Πιο πολύ για Αισχύλο τον κόβω. Τον αγαπάμε γιατί είναι Αυστραλός, γιατί έχει μιλήσει για πολλά πράγματα με ουσία, γιατί είναι καουμπόης.»
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος, Δημήτρης Σακαλάκης / FOSPHOTOS
«Τότε (τη δεκαετία του ’80) ήταν ο πόλεμος ενάντια στο κατεστημένο τώρα είναι για την επιβίωση. Σήμερα πρέπει να αντισταθούμε στην κρίση, να προχωρήσουμε και να μη βουλιάξουμε.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Έχω μόνο έναν υπάλληλο, τον designer που σχεδιάζει τα εξώφυλλα και κάνει τα υπόλοιπα γραφιστικά. Όλα τα υπόλοιπα μόνος μου: γράφω δελτία τύπου, σφραγίζω τους δίσκους, διαπραγματεύομαι τις συμφωνίες διανομής, αποτελώ το τμήμα A&R, επιμελούμαι την ιστοσελίδα μας. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ, δε με κουράζει.»
Φωτογραφία: Ρούλα Ρέβη
«Με τις ταινίες ξεχνιέμαι, μπαίνω στην ψυχολογία του κάθε χαρακτήρα και ζω την κάθε ταινία στο φουλ. Πάντα με γοήτευε το σινεμά. Θυμάμαι στον Βόλο όταν δεν ερχόταν κανένας φίλος μου στο σινεμά, εγώ πήγαινα μόνος μου.»
Φωτογραφία: Δημήτρης Σακαλάκης / FOSPHOTOS
«Ένα από live που μου έχει μείνει αξέχαστο ήταν η εμφάνιση του Iggy Pop στο Rock of Gods (πρόδρομο του Rockwave) στο λιμάνι της Δραπετσώνας το 1996. Με το που εμφανίστηκε στη σκηνή ο Iggy Pop κάποιος του πέταξε ένα μπουκάλι που τον πέτυχε κυριολεκτικά στον σταυρό και τον πήραν τα αίματα. Τα αίματα έτρεχαν πάνω στο γυμνό κορμί του και η εικόνα ήταν μαγική.»
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Ιδανικά, σε δέκα χρόνια από τώρα, θέλω να κάνω ό,τι και τώρα. Μουσική, δίσκους, να παίζω live και να ζω από αυτό. Δεν ξέρω αν θα μιλάω άπταιστα ελληνικά, αλλά είναι ένας καλός στόχος. Τουλάχιστον, ελπίζω να μπορώ να συνεννοούμαι. Πάντως, ένας από τους λόγους που μπορώ και κάνω αυτό που κάνω είναι γιατί ζω για το παρόν και δε σκέφτομαι μακροπρόθεσμα.»
«Το Brexit μπορεί να είναι μια ευκαιρία για να ξανασκεφτεί η Ευρώπη τον εαυτό της. Η εκλογή του κυρίου Τράμπ και όλες οι αποφάσεις του μας το καθιστούν αυτό απολύτως αναγκαίο. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και η κ. Μέρκελ δεν μπορεί να μην το καταλαβαίνει αυτό. Θα αφήσουμε τον κύριο Τραμπ, τον κ. Πούτιν και τους Αγιατολάχ να κανονίζουν τις τύχες του κόσμου; Δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ ούτε να το σκεφτώ.»
«Δεν χρησιμοποιώ τα samples σαν χονδρέμπορας, τα μεταχειρίζομαι ως όργανα. Τα ξαναπαίζω, τα ξαναδουλεύω και, κυρίως, τα ξανατοποθετώ σε κάποιο πλαίσιο, διαφορετικό από αυτό που προϋπήρχαν.»
«Θυμάμαι πως υπήρχε ένα άρθρο στις εφημερίδες με μια φωτογραφία από την άφιξή μας στο αεροδρόμιο, και την πρώτη νύχτα που ήμασταν στην Αθήνα ο Nick (Cave) χάθηκε και κατέληξε στο αστυνομικό τμήμα, και μετά κοιμήθηκε στο σταθμό του ηλεκτρικού στα Κάτω Πατήσια, κι αυτό με κάποιο τρόπο έφτασε επίσης στις εφημερίδες. Μετά το ελληνικό κοινό αποφάσισε ότι εμείς ήμασταν η «έξαλλη» μπάντα – όχι οι New Order, ούτε οι Fall – που ήταν τα δύο άλλα σχήματα του τριήμερου φεστιβάλ. Η ίδια η συναυλία ήταν εντελώς εκτός ελέγχου και πολύ συναρπαστική.»
«Ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα που δεν έχουμε κάνει ακόμα αλλά είναι στα πλάνα, είναι να ηχογραφήσουμε έναν ολόκληρο live δίσκο σε χωματερή.»
Φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδη
«Όλες οι ενασχολήσεις μου μέχρι σήμερα είχαν την μουσική ως κύριο άξονα (ραδιόφωνο, CD συλλογές, events, DJing, A&R, record labels). Από πιτσιρίκι ξόδευα όλο μου το χαρτζιλίκι σε δίσκους και περνούσα ατελείωτες ώρες στα 7+7, Juke Box, Music Corner, Metropolis. Αυτή ήταν και η αφορμή για τα πρώτα ταξίδια και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι την πρώτη φορά, σε ηλικία 16 ετών, που επισκέφτηκα το Tower Records στο Picadilly, το οποίο δεν υπάρχει πια, είχα ταχυκαρδία από την έξαψη.»
«Αισθάνομαι λοιπόν ότι το κοινό είναι αρκετά προκατειλημμένο απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή ελληνικής τέχνης. Απ’ την άλλη, βέβαια, για να μην υπερβάλλουμε κιόλας, συνομιλώντας με διάφορους ανθρώπους που συναντάω σε φεστιβάλ ανά την Ευρώπη, το ίδιο βιώνουν κι αυτοί στις δικές τους χώρες, είναι κάτι που συμβαίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο δηλαδή. Για εμένα το θέμα είναι το πώς καλλιεργείς από νεαρή ηλικία την σχέση του ανθρώπου με την τέχνη. Πώς την εντάσσεις δηλαδή στο σχολείο, στην εκπαίδευση κι έτσι στην νοοτροπία του ανθρώπου.»»
Πορτρέτο: Γεράσιμος Δομένικος/ FOSPHOTOS
«Τη νεότητα όλοι τη νοσταλγούν. Μερικές ωραίες στιγμές όλοι τις θυμόμαστε με ευχαρίστηση και αυτές μας στηρίζουν στις δύσκολες εποχές που βρισκόμαστε. Γενικά μιλώντας, όχι, δε νοσταλγώ το παρελθόν. Είναι δυνατόν να νοσταλγεί κανείς τη χούντα;»