Νομίζω ότι η πρώτη φορά που είδα το Βούλη ήταν σε κάποιο πανηγύρι. Χόρευε ένα ζειμπέκικο… Ένα από εκείνα τα βαριά, που μέχρι και η τουρίστρια καταλαβαίνει το ντέρτι στην καρδιά του χορευτή που στροβιλίζεται.
Το Βούλη, λοιπόν, το οποίο, φέτος, παρακολουθούσαν κατά κόρον τουρίστριες στο γραφικό χωριό Θαλάμαις, κάτω από ένα πλάτανο χιλίων και βάλε ετών, είχε ένα χορευτικό στιλ που με έκανε να μην μπορώ να σταματήσω να γελάω. Ήθελα να είμαι σεμνή, διότι επρόκειτο στο κάτω κάτω για έναν άνθρωπο μεγάλης ηλικίας που είχε το κουράγιο να κάνει αεροδυναμικές χορευτικές φιγούρες, αλλά… ειλικρινά δεν μπορούσα να την σταματήσω τη βλαμένη έφηβη μέσα μου.
Το Βούλη λοιπόν κουνούσε και τα δυο χέρια του.. έτσι.. Πώς να το πω το, έτσι ρε γαμώτο; Πάνω κάτω ένα πράγμα σε στιλ θα/πετάξω/ ή σε στιλ κάνω/μεγάλη/προσπάθεια/να/πετάξω/γιατί/δεν/πετάω/λοιπόν; Και μετά βουτούσε με το επάνω μέρος του σώματός του τόσο βαθιά προς το έδαφος, που έλεγες τώρα θα βρει το κεφάλι σε κανένα πόδι καρέκλας. Αλλά δεν έβρισκε. Και η ιστορία επαναλαμβανόταν. Άντε πάλι από την αρχή η προσπάθεια πτήσης. Άντε άλλη μια βαθιά βουτιά.
Έκτοτε είδα το Βούλη σε πολλά πανηγύρια, σε πολλές ταβέρνες, ενώ τη φετινή καλοκαιρινή σεζόν εμφανιζόταν μόνιμα κάθε Τετάρτη στην ταβέρνα του γειτονικού χωριού του χωριού του. Φέτος μάλιστα είχε και επίσημο ανταγωνιστή, πολύ νεότερο είναι η αλήθεια, το Ποτάκη. Το Ποτάκη, όμως, που δεν πλησιάζει καν τις φιγούρες του Βούλη, δεν είναι το θέμα μας εδώ πέρα.
Παρά τον γέλωτα, λοιπόν, τον οποίο πλέον διαδέχθηκε το γελάκι της συνήθειας, η πραγματικότητα παρέμενε η ίδια. Το Βούλη, ο καλύτερος χορευτής της Μάνης, ο 86χρονος βοσκός από το Νομιτσί είναι ένα είδος από μόνος του. Και είναι ένα είδος προς εξαφάνιση. Έπρεπε να μάθω περισσότερα για τον Βούλη, όπως καταλαβαίνετε. Κι αυτό έκανα.
Το Βούλη, όνομα που κατόπιν μακράς σκέψης το ίδιο το Βούλη παραδέχθηκε πως πρέπει να βγαίνει από το Σταύρος, είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας με μυαλό νεαρού και είναι πολύ, πολύ μα πάρα πολύ γυναικάς. Ακόμη.
Έχει μια επίσημη σύζυγο. Την Αθηνά. Η Αθηνά πήζει υπέροχο τυρί, φοράει διχτάκι στα μαλλιά, έχει υπέροχες γάμπες (όπως μου είπε η νύφη της) και είναι συνολικά μια σούπερ αγρότισσα, που περνούσε πιο παλιά κάθε μέρα έξω από το σπίτι μου στο χωριό με τα πρόβατα.
Η εικόνα: Η Αθηνά πάνω σε ένα γαιδούρι κι εγώ με την Λαβίνια (την κόρη μωρό) να τρέχουμε έξω για να κοιτάξει η μικρή τα πρόβατα εξωγήινους και την μαυροφορεμένη Μανιάτισσα πάνω στο γαιδούρι. Επιστροφή στα facts του Βούλη. Το Βούλη ξεκίνησε την καριέρα του φεύγοντας από το χωριό του πριν χίλια χρόνια περίπου για να γίνει αστυνομικός στην Αθήνα. «Μια γυναίκα με ερωτεύθηκε και με τράβηξε στην Αθήνα όπου μπήκα αστυνομικός» Μετά το Βούλη πήγε στο Αγρίνιο «Γνώρισα μια γυναίκα και με αγάπησε πολύ. Ήταν από το Αγρίνιο και θέλαμε να κλεφτούμε αλλά δεν τα καταφέραμε τελικά. Θα την έχω στην καρδιά μου αυτήν γιατί με αγάπησε πολύ» Μετά το Βούλη έφυγε από την αστυνομία και γύρισε στην Μάνη όπου, όπως φαντάζεστε, αγαπήθηκε πολύ. Για αυτό και κοίταξαν να τον πάντρεψουν άρον άρον με την Αθηνά «Όταν με είδε ετούτη εδώ (σ.σ η Αθηνά) τρελάθηκε. Δεν έφευγε από κοντά μου με τίποτα. Ήμουν ωραίος άνδρας, παλικάρι, κούκλος. Ταίριαξα και με τον πεθερό μου που ήταν κι αυτός λεβέντης κι όταν δεν ήμασταν στις στάνες, πηγαίναμε και χορεύαμε μαζί» Τρελό κέφι και μεγάλη μετριοφροσύνη με το Βούλη μετά να ετοιμάζεται για Αμερική. «Με ερωτεύτηκε τρελά μια Αμερικάνα. Ήθελε ντε και σώνει να πάω μαζί της στην Αμερική. Αλλά εγώ δεν ήθελα. Δεν μου άρεσε η γυναίκα» Το Βούλη μου θυμίζει τον Μελένιο από τα Στρουμφ. Στο πιο μεγάλο του. Με το καπελάκι του είναι τόσο ματαιόδοξος και νάρκισσος. Αλλά και τόσο αστείος. Παρουσιάζεται σαν πλασμένος με και για την αγάπη των γυναικών. Ο άνδρας που αγαπήθηκε μόνο. Το Βούλη λέει τις συνοδούς των τουριστικών λεωφορείων, αεροσυνοδούς. Τσατίζεται ακόμα και στο άκουσμα του ονόματος του ανταγωνιστή του, Ποτάκη. Σκέφτεται ακόμα την γυναίκα από το Αγρίνιο. Μου λένε τα παιδιά του πως πριν από 4-5 χρόνια ήθελε να πάει να την ψάξει. Κάνανε αμάν να τον σταματήσουν (φέρνει λίγο σε Νεμπράσκα, έτσι όπως μου το εξιστορούν) Η Αθηνά είναι πιο μεθοδική: «Και γιατί δεν πας στο πακέτο να την βρεις», τον συμβουλεύει.
Εγώ πάλι θέλω να μάθω αν μετάνιωσε για τίποτα στην ζωή του. «Δεν θα παντρευόμουν», μου απαντάει «Ήθελα να χορτάσω τις γυναίκες» Γιατί ήσουν πιστός, τον ρωτάω. «Ε, όχι βέβαια», μου απαντάει καθώς ισιώνει την λευκή του μπλούζα.
Και καθώς ετοιμάζεται να βγει μου δίνει ένα τριαντάφυλλο. «Πως σε λένε, είπες; Μωρέ.. Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα τώρα! Ντίνα την λέγανε την γυναίκα από το Αγρίνιο που με αγάπησε τόσο» Τίνα, όχι Ντίνα, Βούλη. Αλλά.. Ψιλά γράμματα. Οπότε.. Ντίνα από το Αγρίνιο, αν διαβάσεις… Το Βούλη σε θυμάται. Αυτό.