MOYΣΙΚΗ: Είμαι o ενοχλητικός τύπος που αν τον ρωτήσουν τι ακούς θα πει τα πάντα. Αλήθεια λέω, όμως. Αγαπάω την ελληνική μουσική, τα λαϊκά, τη ροκ σκηνή, τα ρεμπέτικα, αλλά μεγάλωσα βασικά με ακουσματα ροκ, πανκ και μεταλ. Μου αρέσει πολύ και η φολκ. Ενδεικτικά, φωνές και μουσικοί που αγαπώ είναι ο Morrissey και οι Smiths, ο Tim Buckley, o Phil Collins, ο Μπιθικώτσης, η Ελένη Δήμου, η Daine Cluck, οι Arcade Fire, ο Sufjan Stevens, η Sibille Bayer, ο Παύλος Παυλίδης. Και, βέβαια, παρακολουθώ φίλους όπως ο Prins Obi και οι Chikn που είναι φοβεροί και στελεχώνουν μια σκηνή στην Ελλάδα που είναι μπροστά και στιχουργικά και μουσικά.
ΒΙΒΛΙΑ: Αγαπάω το διάβασμα και διαβάζω κυρίως λογοτεχνία και ποίηση. Θα ήθελα να επεκταθώ και σε άλλα γνωστικά πεδία άλλα για κάποιο λόγο δεν παίρνουν σειρά. Ουμπέρτο Έκο και Καζαντζάκης, Τόμας Μαν και Ντοστογιέφσκι, Γκαμπριελ Γκαρσία Μάρκες και Μαρκερίτ Γιουρσενάρ είναι μερικοί από αυτούς που έχω στην καρδιά μου. Όπως και ο Ελύτης, Μπάροουζ και η Μαρίνα Τσβεταγεβα.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Μου αρέσει να βλέπω ταινίες στο σινεμά γενικά, όχι τόσο στο σπίτι. Και αμερικανικό σινεμά βλέπω αλλά με ταλαιπωρεί αυτή η ανιαρή ομοιομορφία που έχουν οι ταινίες αυτές. Κινηματογραφιστές που θαυμάζω πολύ είναι ο Τρίερ, ο Μπέργκμαν, ο Ντράγερ, ο Ταρκόφσκι. Έπαθα πλάκα πρόπερσι όταν είδα Ζουλάφσκι. Και πολυ ξεχωριστά αγαπάω το παλιό γιαπωνεζικο σινεμά, όπως του Κένζο Μιζογκούτσι. Και του Γιασουτζίρο Οζου. Αβίαστη ποίηση, σαφήνεια και καμία επεξήγηση. Απο έλληνες αγαπάω τον Οικονομίδη και τον Σταύρο Τορνέ.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δουλεύω στην τηλεόραση κάποιες φορές, οπότε με αυτό που λέμε ελληνική τηλεόραση έχω πολύ άμεση σχέση. Και την ευγνωμονώ γιατί με την τηλεόραση έβγαλα τα χρήματα μιας κάποιας φυσιολογικής διαβίωσης. Σπίτι μου πήρα και μια τηλεόραση (συσκευή) πέρσι -γιατί δεν είχα- και έβαλα και Netflix με το οποίο δεν τρελαίνομαι. Εννοώ το σούπερ χάιπ της φάσης γιατί ως πλατφόρμα είναι τεράστια και δεν έχω ασχοληθεί τόσο. Βρίσκω πως έχει τρομερά καλοπαιγμένες και καλογυρισμένες σειρές αλλά κενές νοήματος. Τρως άπειρο χρόνο χωρίς να παίρνεις κάτι. Τα animation που έχει όπως το Bojack Horseman και το Big Mouth τα θεωρώ πολύ καλύτερα και όντως ξεφεύγουν από το να λένε τα ίδια και τα ίδια -κατα βαση συντηρητικά και χιλιοειπωμένα πράγματα. Κατά τα άλλα, μου αρέσει μόνο τo Wire και το Friends. Και οι Απαράδεκτοι. Και αυτά με τους ωραίους γιατρούς.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Ενημερώνομαι από το ίντερνετ και χαζεύω κι εγώ με το κινητό είναι η αλήθεια αν και κάνω και «δίαιτα». Δεν μπαινω στο κάθε βρωμοσάιτ, με τον οχετό των fake news και δεν παρακολουθω καθόλου τα διάφορα viral βίντεο της επικαιρότητας που μπορεί να έχουν δει οι πάντες. Δεν μου χρειάστηκε να δω τον ξυλοδαρμό του Ζακ για να ευαισθητοποιηθώ για το φριχτό χαμό ενός συνανθρώπου μου. Θεωρώ ότι έχουμε χάσει την μπάλα με όλα αυτά. Και το λέω δίαιτα γιατί δε γίνεται να τρως γκότζι μπέρι και βιολογικό αβοκάντο και να ρουφάς όλο το σκουπιδαριό του σκρολ νταουν σε καθημερινή βάση. Και το τι «βάζεις» μέσα στα μάτια σου θέλει μία δίαιτα, θέλω να πω.
ΣΠΟΡ: Μικρή έκανα διάφορα, δυστυχώς όχι πια. Τρελαίνομαι να τα βλέπω, όμως, στην TV αν τύχει και τα πετύχω. Από open στίβου και μπάσκετ, μέχρι άρση βαρών, πρωταθλήματα ενόργανης και καλλιτεχνικό πατινάζ. (Αλέξη Κωστάλα, σ’αγαπώ). Τα πάντα.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Μικρή το είχα λίγο παράπονο αυτό με τα ταξίδια γιατί οικογενειακά δεν το είχαμε πολύ στην κουλτούρα μας. Είχαμε σταθερό προορισμό το χωριό στις διακοπές. Μεγαλώνοντας, όμως, είμαι κάπως ερωτευμένη με την διαδικασία του ταξιδιού. Να περπατάω σε άλλες πόλεις, να απολαμβάνω όσα λείπουν από την πόλη μέσα στην οποία περνάω όλη τη ζωή μου, τα φαγητά, τα ποτά, η αρχιτεκτονική, η τέχνη, η φύση, τα τοπία, η διασκέδαση των άλλων. Βρίσκω πως είναι ένας δείκτης ψυχικής ελευθερίας τα ταξίδια. Λατρεύω, επίσης, τα ταξίδια του καλοκαιριού μέσα στην Ελλάδα. Δεν το πιστεύω τι προνόμια σε ήλιο και σε θάλασσα έχουμε.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μένω στο Κουκάκι εδώ και δέκα χρόνια την οποία τη θεωρώ την καλύτερη γειτονιά της Αθήνας. Είχα μετακομίσει για λίγο στον Νέο Κόσμο και μαράζωσα. Πολύ ωραία γειτονιά, όλα κοντά, όλα με τα πόδια (λέω ψέματα οδηγώ για παντού), τι να λέμε.
ΤΩΡΑ: Φέτος κάνω, βασικά, θέατρο και βρίσκομαι στο Θέατρο Σταθμός. Σε λίγο θα παίζω σε δύο διαφορετικές παραστάσεις εκεί. Στις 25 Ιανουαρίου ανεβαίνουν οι Φυλές της Νίνα Ρέην σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Και συνεχίζουμε με τον Ήχο του Όπλου της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.