Συναντηθήκαμε αφού είχε καταλαγιάσει ο θόρυβος. Πέρασε σχεδόν ένας μήνας (σσ: Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2013) από τότε που το βίντεο με την ομιλία του στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, έκανε το γύρο του διαδικτύου. «Καλύτερα άνεργος παρά δολοφόνος», είχε πει και εκατοντάδες ήταν εκείνοι που βρήκαν στη φράση του τα δικά τους λόγια. «Αυτά που είπα τότε τα ακούς κάθε μέρα από τον κόσμο. Κρέμεται στα χείλη τους. Δεν τα λένε όμως από κάποιο βήμα αυτοί που πρέπει. Ένιωσα την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη εκ μέρους του πολιτικού συστήματος που εξέθρεψε το λαϊκισμό και συνακόλουθα το φασισμό», λέει ο δημοτικός σύμβουλος και Εντεταλμένος σε θέματα εθελοντισμού Θεμιστοκλής Σεβαστιάδης.
Μεγάλωσε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του ’80, με καταγωγή από τα Γρεβενά. Οι πολιτικές συζητήσεις ήταν κάτι καθημερινό μέσα στην οικογένεια και η ενασχόληση του με τα κοινά ήρθε σχεδόν φυσιολογικά όταν ξεκίνησε τις σπουδές του στο Τμήμα Βιομηχανικού Σχεδιασμού του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας. «Στο ΤΕΙ είχαμε προβλήματα με ελλείψεις σε καθηγητές και διεκδικούσαμε να γίνονται τα μαθήματα μας κανονικά. Ήταν η εποχή που για να βγεις με κοπέλα έπρεπε να έχεις καλό αυτοκίνητο. Όλοι τσιμπούσανε με κάτι τέτοια, αντί να σκεφτόμαστε πως θα φαρδύνει ο δρόμος για Χαλκιδική. Στην εποχή του χρηματιστηρίου όμως λίγοι πήγαιναν στα πέριξ για μπάνια».
Η εποχή του χρηματιστηρίου πέρασε, η φούσκα έσκασε και το ταμείο άδειασε. Για πολλούς από τους συνομηλίκους του είχε έρθει η ώρα να αναζητήσουν το μέλλον τους εκτός συνόρων. Ο ίδιος δεν πήρε το καλό αυτοκίνητο και προτίμησε να μείνει στην πόλη του. «Είτε θα έφευγα είτε θα έμενα και θα έκανα κάτι περισσότερο από το περιμένω βοήθεια από ένα μαγικό ραβδί. Δεν κακίζω αυτούς που έχουν φύγει. Τι να κάνει ο νέος στη χώρα; Να κάνει καριέρα; Να ακολουθήσει τις σπουδές του; Περιμένω όμως απ’ όσους έμειναν πίσω να ασχοληθούν. Να γίνουν μέρος ενός συνόλου για να δώσουν λύση και στα δικά τους προβλήματα». Μιλάει για την αυτενέργεια και να εκμεταλλευτούν οι πολίτες τους θεσμούς, να τους κάνουν κτήμα τους για να αλλάξουν την καθημερινότητα τους. «Δυσκολευόμαστε να κάνουμε μέχρι και συνέλευση πολυκατοικίας. Πρέπει να ξεκινήσουμε από τα απλά και τα καθημερινά. Η τοπική αυτοδιοίκηση σου δίνει αυτό το πλεονέκτημα. Βρίσκεσαι σε επαφή με τα προβλήματα του κόσμου και ζητάμε τη συμμετοχή του».
Ήταν η εποχή που για να βγεις με κοπέλα έπρεπε να έχεις καλό αυτοκίνητο. Όλοι τσιμπούσανε με κάτι τέτοια, αντί να σκεφτόμαστε πως θα φαρδύνει ο δρόμος για Χαλκιδική. Στην εποχή του χρηματιστηρίου όμως λίγοι πήγαιναν στα πέριξ για μπάνια
Έγινε κομμάτι της πλατφόρμας που δημιούργησε η «Πρωτοβουλία» του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη που αποτελούνταν, όπως λέει, από «ερασιτέχνες» της πολιτικής, από ένα σύνολο της πόλης που έβλεπε την πολιτική ως κοινωνική υποχρέωση και όχι ως επάγγελμα. «Η Θεσσαλονίκη προσφέρεται για πειραματισμούς σε πολλούς τομείς και η Πρωτοβουλία ήταν ένα από αυτά που πέτυχε. Η ιδέα ήταν να συγκεντρωθούν ικανοί άνθρωποι πίσω από ένα σύγχρονο πρόγραμμα για την πόλη. Το πρόγραμμα σε πολλούς άξονες έχει προχωρήσει, αλλά πρέπει να κάνουμε κι άλλα βήματα. Κρινόμαστε καθημερινά». Παρομοιάζει τον Μπουτάρη ως τη λόγχη από ένα δόρυ και σημειώνει με νόημα ότι όσο πιο δεμένο είναι το δόρυ, τόσο πιο γερή είναι η λόγχη.
Οι φίλοι του δεν του χαρίζονται. Ασκούν κριτική και τον προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Όχι ότι χρειάζεται και πολύ προσπάθεια αφού όπως λέει «το βουνό είναι μπροστά όχι πίσω». Βλέπει την κρίση ως ευκαιρία για την κοινωνία να χτίσει ξανά αυτό που λέμε κράτος και δομές. «Η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες, παρόλο που δεν υπάρχουν πόροι. Πρέπει να δημιουργήσουμε δομές στις οποίες οι δημότες θα είναι κομμάτι τους, να μπορούν να συμμετέχουν χωρίς προβλήματα. Δεν γίνεται για παράδειγμα ένας σύλλογος γονέων και κηδεμόνων να μη μπορεί να καθαρίσει το σχολείο των παιδιών του. Οι πρωτοβάθμιες δομές πρέπει να ενισχυθούν και να απελευθερωθούν από τη γραφειοκρατία. Να μπορεί για παράδειγμα ο δήμος να χρησιμοποιεί τα άδεια του κτίρια για να στεγάσει υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, χωρίς χάσιμο χρόνου και στοίβες αλληλογραφίας». Αυτό που ελπίζει για τις επόμενες εκλογές είναι οι δημότες ν’ αντιληφθούν τη σοβαρότητα της εποχής που ζούμε και να μη σταματήσουν μόνο στην κάλπη, αλλά να διεκδικήσουν τη συμμετοχή τους στα κοινά, να προτείνουν και περισσότερο απ’ όλα να ελέγχουν. Από εκεί και πέρα, ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του.