Το στήθος, λένε, είναι το πρώτο μέρος του σώματος που απεικόνισε ο άνθρωπος στα εδώλια. Η έκταση που καταλαμβάνουν στο σώμα μας όμως καθόλου αντιπροσωπευτική δεν είναι για τη σημασία που κουβαλούν και που τους έχει αποδοθεί ανά τους αιώνες. Κάθε λογής σχήματα, χρώματα, ονόματα. Τι συμβαίνει όμως όταν χτυπά την πόρτα καρκίνος του μαστού; Πρόκειται για τον συχνότερο τύπο καρκίνου στις γυναίκες, καθώς αφορά 1 στις 9 γυναίκες. Στην Ελλάδα, ο καρκίνος του μαστού είναι πρώτος σε συχνότητα εμφάνισης και δεύτερος ως αιτία θανάτου μετά τον καρκίνο του πνεύμονα. Το αισιόδοξο είναι ότι η καλύτερη ενημέρωση των τελευταίων χρόνων, η πρόληψη και κατά συνέπεια η έγκαιρη διάγνωση έχουν αυξηθεί.
Ο Οκτώβριος έχει ορισθεί παγκοσμίως, ως ο μήνας ενημέρωσης και πρόληψης κατά της νόσου. Μπορούμε όμως να γιορτάσουμε τις ουλές μας; Η Popaganda μίλησε με τη Ρεβέκκα Γιαννοπούλου, μία από τις πιο παλιές tattoo artists στη χώρα, η οποία ασχολείται με το τατουάζ εδώ και 20 χρόνια και με το ιατρικό τατουάζ θηλής τα τελευταία 6, και δίνει στις γυναίκες και τα άτομα με μαστό, την τελευταία «πινελιά» που χρειάζονται για να ξαναβρούν τον εαυτό τους.
Η Ρεβέκκα δεν θα σταματήσει να χαμογελάει μέχρι να φύγουμε από το studio της, το οποίο είναι γεμάτο 3D στήθη, τυπωμένα στήθη, ζωγραφισμένα στήθη. «Χαίρομαι πάρα πολύ που ασχολούμαι με τον καρκίνο του μαστού. Μέσω της δουλειάς μου, έχω βρει πολλή δύναμη, μέσα από τις γυναίκες που έχουν περάσει όλο αυτό κι έρχονται εδώ, στο τελευταίο στάδιο, και μου περιγράφουν αυτά που έζησαν. Βρίσκω δύναμη για τα δικά μου τα κόμπλεξ και τις ενοχές, για τα δικά μου πρέπει και μη. Εκείνες θεωρούν ότι τις βοηθάω, αλλά ουσιαστικά, εκείνες βοηθούν εμένα» τονίζει.
Πριν από 6 χρόνια, μία φίλη της πέρασε καρκίνο του μαστού κι ενώ ήταν εντάξει με την αναδόμηση στήθους μετά τη μαστεκτομή, την ενοχλούσε όταν περνούσε από τους καθρέφτες. «Κάτι έλειπε. Από τη μια μεριά ήταν γυναίκα κι από την άλλη, σαν Barbie. Μου έλεγε ότι πάει σαν κάβουρας μπροστά στους καθρέφτες. Της είπα να βάλουμε λίγο χρώμα. Όταν το δοκιμάσαμε και είδα το σοκ που έπαθε στον καθρέφτη, κατάλαβα ότι αυτό είναι που έχει πραγματικά σημασία» συμπληρώνει.
«Δεν είναι απλά ένα σχέδιο, μια ζωγραφιά, ένα αλογάκι. Δεν αγγίζει το δέρμα, αγγίζει την ψυχή. Πάει πολύ βαθιά, αγγίζει όλο αυτό που πέρασαν και το απενεργοποιεί με κάποιο τρόπο. Μερικές γυναίκες μου λένε «Αναρωτιέμαι αν έγινε κιόλας» και περνάνε από τους καθρέφτες γυμνές, χωρίς να κρύβονται. Το μαγικό είναι ότι το κοιτάνε μια φορά, το κοιτάνε δύο, μετά δεν το ξανακοιτάνε. Είναι σαν να μην έγινε ποτέ, σαν να ήταν πάντα εκεί η θηλή. Δηλαδή, θα κάνω ένα ραντεβού σήμερα, θα κάνω ένα μικρό ρετούς σε δύο χρόνια και μετά δεν τις ξαναβλέπω ποτέ. Δεν έχει πια σημασία, ο εγκέφαλος έδεσε ότι εκεί υπάρχει θηλή.
Δεν είναι απλά ένα σχέδιο, μια ζωγραφιά. Δεν αγγίζει το δέρμα, αγγίζει την ψυχή. Πάει πολύ βαθιά, αγγίζει όλο αυτό που πέρασαν και το απενεργοποιεί με κάποιο τρόπο.
Νιώθω ότι μετατρέπω σημάδια πολέμου σε σύμβολα ειρήνης. Οι γυναίκες όλη μέρα τρέχουν, προσέχουν την εμφάνισή τους, δουλεύουν, έχουν 85 πράγματα στο κεφάλι τους καθημερινά, συν όλες τις ενοχές που κουβαλάμε, συν τα πρέπει. Όταν έχουν περάσει αυτόν τον πόλεμο και βλέπεις το βλέμμα τους, είναι σαν να μπορείς να διαβάσεις τι πραγματικά πέρασαν. Κι όταν σε κοιτάνε, νιώθεις τι σημαίνει να έχεις ειρήνη».
Η πρώτη επαφή γίνεται τηλεφωνικά. «Θα της πει ο γιατρός να κάνει tattoo, ανάλογα με το δέρμα της και το τι άλλες επεμβάσεις έχει να κάνει ή θα ρωτήσει εκείνη. Μια γυναίκα μπορεί να αποφασίσει να κάνει αναδόμηση θηλής με ιατρικό τατουάζ, πριν κάνει την τελευταία επέμβαση για την αναδόμηση θηλής στο ιατρείο. Ή μπορεί η γυναίκα να αποφασίσει να μην κάνει αυτήν την τελευταία επέμβαση και να έρθει εδώ, για να κάνει απλά το 3D σχέδιο της θηλής. Κάποιες γυναίκες έχουν κουραστεί από όλες τις επεμβάσεις και δεν θέλουν να προχωρήσουν σε κάτι άλλο».
Συχνά, οι γυναίκες που επισκέπτονται το studio της Ρεβέκκας είναι «κάπως απενεργοποιημένες, γιατί για χρόνια τους λένε τι θα κάνουν. Έτσι, με το που μπαίνουν σε έναν λευκό χώρο, γδύνονται, πηγαίνουν σε έναν τοίχο και σηκώνουν τα χέρια. Είναι σπασμένες ψυχές. Είπε ο γιατρός να κάνω τη θηλή; Ναι»
Η δουλειά της Ρεβέκκας, όπως μας λέει η ίδια, είναι, πέρα από το να τους δείξει ότι ο χώρος είναι πεντακάθαρος και δεν χρειάζεται να ανησυχήσουν για το παραμικρό, «να τις ταρακουνήσω και να τις ξυπνήσω από αυτόν τον γολγοθά που κοιμούνται από τότε που τους ανακοινώθηκε ότι έχουν καρκίνο. Για να μπορέσουν να έχουν τη δύναμη να ανταπεξέλθουν και σε αυτό που τους συμβαίνει και στη ζωή που τρέχει γύρω τους, απενεργοποιούν τον συναισθηματικό τους κόσμο και σαν ρομπότ, κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν κάθε μέρα. Ο ρόλος όλων των tattoo artists είναι να τις ταρακουνήσουμε τόσο δυνατά που θα ξυπνήσουν και θα πουν “Ώπα, τι έγινε! Πως πέρασαν δύο χρόνια; Επέζησα; Ποιά είμαι τώρα; Τελικά τι μου αρέσει; Μ’ αρέσει ο καφές;”».
Τις ταρακουνάει λοιπόν με διάφορους τρόπους. «Μπορεί να μιλήσω πρόστυχα σε γυναίκες που δεν έχουν ακούσει βρώμικες λέξεις και λίγο τσιτώνουν και θα ‘θελα να μου πούνε “Σας παρακαλώ, κυρία μου”. Μπορεί να μιλήσω για δικές μου ενοχές για να καταλάβει και η άλλη πως ό,τι δεν μου λέει, το έχω ζήσει, το έχω κάνει, το έχω παλέψει. Είναι εντάξει, δεν είναι μόνη, είναι εκατοντάδες γυναίκες.
Χρησιμοποιώ πολύ και το χιούμορ, έχω τον Χάρη τον Παπάρη, πολύ σημαντικός. Αν πονάει, ας πούμε η γυναίκα, τη ρωτάω “Μήπως θες να κρατήσεις τον Χάρη τον Παπάρη;” κι εκείνη -ενώ είναι γυμνή λέει “Ωχ, τι θα μπει άντρας εδώ μέσα;”. Ο Χάρης λοιπόν είναι ένα λάμα που θέλει να γίνει μονόκερος. Όλοι είμαστε λάμα που θέλουν να γίνουν μονόκεροι. Οι γυναίκες με καρκίνο του μαστού έχουν προσπαθήσει πολύ να είναι αυτό που δεν είναι. Αν όλες αποφασίσουμε ότι είμαστε λάμα, θα περάσουμε πολύ καλύτερα. Τα χρώματα του Χάρη, επίσης, τις μεταφέρουν σε μια χαμένη παιδικότητα, τους ξυπνάνε και τους θυμίζουν ότι μπορεί να τους αρέσουν αυτά τα πολύχρωμα πράγματα. Κάποιες φορές, μπορεί να μοιραστώ και τα σεξουαλικά μου, για να τους δώσω το χώρο και το έναυσμα να πουν τα δικά τους. Είναι πολλές οι γυναίκες που δεν το συζητάνε πουθενά αλλού και μου λένε «εγώ τώρα με τον άντρα μου ούτε να το σκέφτομαι». Εκείνη την ώρα μπορεί να τους προτείνω να πάρουν ένα σουτιέν χωρίς μπανέλα και μάλιστα να το φοράνε κατά την διάρκεια του σεξ, αφού έτσι νιώθουν ασφάλεια, ποιός λέει ότι πρέπει να το βγάλουν;
Όλοι είμαστε λάμα που θέλουν να γίνουν μονόκεροι. Οι γυναίκες με καρκίνο του μαστού έχουν προσπαθήσει πολύ να είναι αυτό που δεν είναι.
Έτσι, προσπαθώ να μπω λίγο παραπάνω στον κόσμο τους, να τις ξαναβάλω στο κρεβάτι του συντρόφου τους. Ή να βρουν το κουράγιο να δεχτούν το ποτό που θα τους κεράσει κάποιος στο μπαρ. Οι περισσότερες αναρωτιούνται πότε πρέπει να πουν στον άλλο ότι δεν έχουν στήθος, ότι δεν έχουν θηλή, πώς θα ξεγυμνωθούν».
Για την Ρεβέκκα, ο άνθρωπος που έρχεται να καλύψει μια ουλή, δεν έρχεται να καλύψει μια ουλή. «Όπως μια γυναίκα που πάει στην αισθητικό να φτιάξει τα φρύδια της, αν της πει ο σύντροφός της «τι όμορφη που είσαι», δεν θα ασχοληθεί με τα φρύδια της. Κάπως, κάτι φταίει και θεωρεί η γυναίκα ότι έτσι, θα διορθωθεί. Η γυναίκα που έρχεται να φτιάξει το στήθος της, δεν έρχεται να φτιάξει το στήθος, έρχεται να φτιάξει ξανά τη θηλυκότητά της και προσπαθεί να το κάνει με όποιο τρόπο. Αυτό που θέλουν είναι να αποδεσμεύσουν το σημάδι από το συναίσθημα. Έτσι γίνεται μόνο, με απενοχοποίηση, δείχνοντας ότι όλοι έχουμε τις δικές μας ανασφάλειες.
Αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι το μετά, όταν αυτή η γυναίκα καταφέρνει και ξαναπαίρνει τα ηνία της ζωής της.
Όταν μου λένε ότι πέρασαν δίπλα από τον θάνατο, δεν τρομάζω. Αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι το μετά, όταν αυτή η γυναίκα καταφέρνει και ξαναπαίρνει τα ηνία της ζωής της. Εκεί κλαίω ασταμάτητα. Όταν μου πει ότι μετά από δύο χρόνια αποχής στο σεξ, ο άντρας της τη ρώτησε με τι μοιάζει ένα τατουάζ θηλής κι αυτή για πρώτη φορά γδύθηκε και έκαναν σεξ, εκεί κλαίω. Όταν μου λέει ότι θα βγει ραντεβού και με ρωτάει αν θα είναι εντάξει, μετά το επαναληπτικό ραντεβού, αυτά είναι τα συγκινητικά κομμάτια. To tattoo δεν είναι κάτι, είναι απλά το 10%. Το 90% είναι πως θα αφαιρέσεις την άσχημη ανάμνηση απ’ το σημάδι. Οι περισσότερες δεν περίμεναν ποτέ ότι πράγματι θα έπαιρναν πίσω αυτό που χάθηκε.
Πρόκειται για ένα ενημερωτικό συνέδριο για το ιατρικό τατουάζ. «Από πέρυσι μεγάλωσε πολύ αυτό το συνέδριο και ήρθαν πάρα πολλές γυναίκες και γιατί χρειαζόμασταν όλοι ενημέρωση. Για παράδειγμα, μαθαίνουμε τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, γιατί πήγαμε σε αυτόν τον γιατρό, τι άλλες επιλογές υπάρχουν. Γιατί να κάνω ακτινοβολία, ενώ μπορούσα να κάνω χημειοθεραπεία; Πέρυσι, το κάναμε διαδικτυακά και περιελάμβανε ομιλίες ανά 10 λεπτά, από γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, εναλλακτικούς θεραπευτές, tattoo artists, αθλητές. Φέτος, θα έχουμε την Έρρικα Πρεζεράκου, τη Μαίρη Ζαπίτη, μια γνωστή εναλλακτική θεραπεύτρια, μια σεξολόγο που θα μας πει «Τι σημαίνει σεξ και καρκίνος του μαστού;». Έτσι, πολύ εύκολα, παίρνεις πληροφορίες και βλέπεις μια παλέτα πραγμάτων που μπορεί να μην ήξερες ότι υπήρχαν.»
Είναι πολύ θεραπευτικό και για τους άντρες που συνοδεύουν αυτές τις γυναίκες και για όλους τους συνοδούς, γιατί αυτοί είναι το βασικό στήριγμά τους και πολλές φορές δεν ξέρουν πως μπορούν να βοηθήσουν.
«Είναι πολύ σημαντική η ενημέρωση για το τι μπορεί να κάνει το ιατρικό τατουάζ σε ανθρώπους με διάφορες παθήσεις. Αλλά και για το τι μπορούμε να κάνουμε για την ψυχική μας ηρεμία. Γιατί όλα ξεκινούν από το στρες. Αυτό το συνέδριο είναι ενημερωτικό, αλλά είδαμε ότι είναι κι ένας τρόπος να δώσουμε στον κόσμο τη δυνατότητα να προσφέρει.»
Η 25η Οκτωβρίου είναι μια γιορτή προσφοράς, χαμόγελου, αγκαλιάς. Προσφέρεται δωρεάν αναδόμηση θηλής με ιατρικό τατουάζ, ενώ καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου δίνονται δωρεάν περούκες. Με το Celebrate your scars, γιορτάζουμε όλοι μαζί τις ουλές μας, εσωτερικές η εξωτερικές.