ΜΟΥΣΙΚΗ: Η μαμά μου, μου λέει πως άκουγα μικρός, δυο πιθαμές άνθρωπος, Χαρούλα Αλεξίου και βούρκωνα. Της το είπε κιόλας, κάποια στιγμή, όταν την είχαμε ανταμώσει τυχαία, σ’ ένα γάμο. «Εμείς εδώ σ’ ακούμε και κλαίμε» είπε η μαμά στην Αλεξίου, δείχνοντας με. Μέσα στα χρόνια, με την Χαρούλα έχουμε βρεθεί άπειρες φορές, σε συναυλίες, σε παρέες κτλ. Όπως καταλαβαίνετε, η Αλεξίου έγινε, μεταφυσικά σχεδόν, η μαγιά για να μπω στο μουσικό σύμπαν. Ακούω, μανιωδώς, ελληνικό ρεπερτόριο, από Ανδριάνα Μπάμπαλη, Λόλεκ, Νίκο Πορτοκάλογλου, Ρόζα Εσκενάζυ και Χειμερινούς Κολυμβητές μέχρι Κωστή Μαραβέγια, Παύλο Παυλίδη, Μαρίζα Ρίζου, Τσιτσάνη και Ζαμπέτα. Προσέχω πάρα πολύ τον στίχο, ξέρω απέξω όλον τον Νίκο Γκάτσο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και την Λίνα Νικολακοπούλου. Αγάπησα πολύ το ελληνικό τραγούδι, έφηβος, μαθαίνοντας λόγια του Άλκη Αλκαίου, του Διονύση Σαββόπουλου και του Κώστα Τριπολίτη. Και η Αφροδίτη Μάνου έχει γράψει πολύ δυνατά θέματα. Η Ελένη Φωτάκη και ο Νίκος Μωραίτης (στιχουργοί) είναι δύο πρόσωπα που παρακολουθώ κατά πόδας. Ξέρετε ποιες συναυλίες με συναρπάζουν; Οι χειροποίητες, οι απρόβλεπτες. «Έλα μια φορά στην Αστυπάλαια» μου είπε κάποια στιγμή η Ελένη Τσαλιγοπούλου, «έλα να τραγουδήσουμε ξυπόλητοι κάτω από μια ροδιά». Έτσι είχα δει, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, τους Χειμερινούς Κολυμβητές στον Βόλο, σε μια συναυλία αριστούργημα, με τον Αργύρη Μπακιρτζή σε μεγάλα κέφια. Μου αρέσει πολύ και ο Κώστας Λειβαδάς, και για τα τραγούδια του, αλλά και για τις ιστορίες που αφηγείται πάνω (και κάτω) στη σκηνή. Με τον Παύλο τον Παυλίδη, δεν είναι μόνο οι συναυλίες, αλλά και κάτι απίθανα road movies που έχουμε ζήσει, όλο χιλιόμετρα και Ξύλινα Σπαθιά.
ΒΙΒΛΙΑ: Στον καναπέ, στο κομοδίνο μου και στο κρεβάτι, ανάμεσα στα μαξιλάρια και τα σκεπάσματα, περιφέρονται ο Δημοσθένης Παπαμάρκου με το Γκιακ, η Κάλια Παπαδάκη με τους Δενδρίτες, ο Επίκουρος (όχι ο αρχαίος) με την Γεύση της μνήμης, ο Γιάννης Μακριδάκης με την Άλωση της Κωνσταντίας και ο Νίκος Τσιφόρος με την Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Τσιφόρο και Γούντι Άλεν διαβάζω και ξαναδιαβάζω διαρκώς. Αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω Τα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη που γράφτηκαν στην Θεσσαλονίκη επί Γερμανικής Κατοχής του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Γενικώς μου αρέσει να ανοίγω πολλά μέτωπα, παντού.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Σινεμά βλέπω πολύ, αναλόγως τα «φεγγάρια» μου. Μπορεί να περάσει καιρός και να μη δω τίποτα και μετά να τα δω όλα μαζεμένα στο dvd ή στα θερινά το καλοκαίρι. Μου αρέσουν πολύ οι γαλλικές κωμωδίες των τελευταίων ετών, ο Γούντι Άλεν, ο Αλεξάντερ Πέιν, ο Ταραντίνο, ο Αλμοδόβαρ, ο Πάνος Κούτρας. Το Kill Bill με την Ούμα Θέρμαν παίζει να το χω’ δει ίσαμε 300 φορές, όπως και τον Εξωγήινο του Σπίλμπεργκ. Α, και τον Πόλεμο των Άστρων και τον Ιντιάνα Τζόουνς. Περιμένω πως και πως το καινούργιο Star Wars, το The Hateful Eight του Κουέντιν Ταραντίνο, το The Revenant του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου και τον Αστακό του Γιώργου Λάνθιμου.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Το ίντερνετ είναι η κύρια πηγή ενημέρωσης μου (και το ραδιόφωνο). Θέλω να διατηρώ μαζί του μια κανονική σχέση, όχι να με καταπίνει και θαρρώ το πετυχαίνω. Το χρησιμοποιώ για ενημέρωση, επικοινωνία με φίλους, επαγγελματικά θέματα και για υπνοθεραπεία το βράδυ βλέποντας παλιά καρτούνς στο youtube. Παρακολουθώ κάθε πρωί την επικαιρότητα μπαίνοντας σε καμιά δεκαριά ιστοσελίδες, ελληνικές και ξένες- παίρνω την εικόνα του κόσμου και μετά επιστρέφω στις κανονικότητες μου.
ΣΠΟΡ:Τα ανίψια μου είναι ΠΑΟΚ, ο μπαμπάς μου Απόλλων Καλαμαριάς, η μαμά μου Άρης. Εγώ, απ’ όλα κι από λίγο. Δεν πολυκλαίγομαι, να σας πω την αλήθεια με τις ομάδες. Είμαι ποδηλάτης, δεν έχω αυτοκίνητο, κάνω όλες μου τις μετακινήσεις ορθοπεταλιά. Φροντίζω να πηγαίνω στο γυμναστήριο μου, να περπατάω πολύ, να κολυμπάω- θέλω να γίνω και χειμερινός, μακάρι να το πετύχω φέτος. Αγαπημένο σπορ; Να κοιτάζω το φεγγάρι.
TV: Τηλεόραση δεν έχω, πάνε τέσσερα χρόνια περίπου, που ζω χωρίς, παρά το γεγονός πως δουλεύω γι’ αυτήν. Η συσκευή υπάρχει, απλώς δεν βάζω κεραίες και αποκωδικοποιητές. Όση και όποια πληροφορία χρειάζομαι, έχω το ίντερνετ. Στην τηλεόραση βλέπω μόνο ταινίες και σήριαλ, τίποτα άλλο. Εκτός από τα καινούργια αμερικανικά σήριαλ που κάνουν θραύση, βλέπω και παλιά. Έχω μια μεγάλη συλλογή με σήριαλ από το 1950 ως σήμερα. Αυτή την εποχή, βλέπω το I love Lucy το πρώτο εβδομαδιαίο sitcom στην ιστορία της τηλεόρασης, μια εξαιρετική κωμωδία με την κοκκινομάλλα Λουσίλ Μπολ. Από τα φρέσκα, μου αρέσει πολύ το Ray Donovan και το True Detective. Και περιμένω τη σειρά που ετοιμάζει ο Γούντι Άλεν.
ΤΑΞΙΔΙ: Με τις ταξιδιωτικές εκπομπές που έχω κάνει για την ΕΤ3 και τον ΣΚΑΙ, είχα την τύχη να περπατήσω και να ανακαλύψω άπειρα μυστικά τοπία στην Ελλάδα. Κι είναι στόχος μου αυτός, τηλεοπτικός κι όχι μόνο, να φέρω βόλτα όλη την Ελλάδα δυο-τρεις φορές, να την μάθω, να την εξηγήσω, να την προβάλλω (ήδη κουβεντιάζω μια νέα τηλεοπτική ταξιδιωτική εκπομπή). Πιστεύω πολύ στην ενέργεια του τοπίου, μέσα στο οποίοι κατοικούμε κι αναπνέουμε. Ο καταρράκτης του Λειβαδίτη έξω από την Ξάνθη, τα φαράγγια της Ευρυτανίας, ο βυθός της Αλοννήσου, η Βάλια Κάλντα, τα γεφύρια της Πίνδου, οι θάλασσες της Ικαρίας… μπορώ να μιλάω ώρες ατελείωτες για ιστορίες σε όλες αυτές τις γεωγραφίες. Η Σαντορίνη (χωρίς το λεφούσι το τουριστικό) είναι σκηνικό εξωπραγματικό, άλλης αισθητικής, παγκόσμιο θέμα. Τα πεύκα της Σκοπέλου, οι ανοιξιάτικες μυρωδιές στο Πήλιο, οι χιονοδρομικές πίστες στο Φαλακρό, τα κάμπινγκ στην Χαλκιδική. Κάποτε έφτασα νύχτα μ’ ένα snowmobile ως την Χιονότρυπα (στο Φαλακρό της Δράμας), μια κορυφή στο τέρμα του χάους και του πουθενά. Τρόμος ναι, αλλά γοητευτικός τρόμος. Όπως κι όταν πέταξα με ανεμόπτερο πάνω από τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου και ήρθαν γύρω μου τρεις αετοί. Θέλω να πάω στην Ανάφη, στο Τόκιο, στην Κοπεγχάγη, να ξαναπάω στη Νέα Υόρκη και να πετιέμαι μια φορά τον μήνα στην Κωνσταντινούπολη.
Σχεδιασμός αφίσας: Θανάσης Γεωργίου
ΤΩΡΑ: Αυτές τις μέρες ετοιμάζομαι για ένα ολοκαίνουργιο βήμα, μια παράσταση, κάτι σαν διαδραστική διάλεξη ή σαν αυτο-συνέντευξη. Τίτλος: Αγελάδες και Διαφωτισμός, ένα ποπ γουέστερν στην σύγχρονη άγρια Δύση. Το κείμενο είναι δικό μου και η σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου. Κάνουμε πρεμιέρα την Πέμπτη 1 Οκτωβρίου, και θα παίζω κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 9, όλον τον Οκτώβρη, μακάρι κι όλον τον χειμώνα. Που; Στη στοά Πελοσώφ, Τσιμισκή 22, εκεί που είναι το TOMS flagship Store- σ’ ένα άκρως κινηματογραφικό αίθριο. Έχω πολύ αγωνία γι’ αυτό μου το βήμα. Κατ’ τ’ άλλα κάνω θέματα για περιοδικά και sites, μάλλον θα προκύψει κι ένα ραδιόφωνο, και σίγουρα τηλεόραση. Έχω ήδη αρχίσει να ετοιμάζω το επόμενο μου τηλεοπτικό βήμα και μέσα στον Οκτώβρη θα ξεκινήσω. Παράλληλα, ως βασικός συνεργάτης, της ομάδας Thessaloniki Walking Tours κάνω κάθε εβδομάδα, για ντόπιους αλλά και τουρίστες, περιπάτους στις παραδοσιακές αγορές της Θεσσαλονίκης, μια δράση με πολλές γευστικές δοκιμές, γνωριμία με τους ανθρώπους των αγορών και μπόλικη πληροφορία γι’ αυτό που ονομάζουμε «Θεσσαλονικιώτικη γαστρονομία». Ε, και γράφω κάτι ακόμα, πάει για θεατρικό μάλλον.