ΜΟΥΣΙΚΗ: Πάντα νιώθω τεράστια αμηχανία να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Νιώθω σαν να μου κάνουν ακτινογραφία στα ‘σώψυχά μου. Μπορώ να πω πως αγαπώ πολύ την κλασσική μουσική και εμπνέομαι πολύ από αυτήν. Μεγάλωσα επίσης με πολλή παραδοσιακή μουσική την οποία και χορεύω σχεδόν αυτόματα στο άκουσμά της. Έτσι κάπως «ξώφαλτσα» ακούω κι άλλες παραδοσιακές μουσικές. Λατρεύω την τζαζ και νιώθω την ανάγκη να την τραγουδώ. Αυτό μου συμβαίνει και με τα ρεμπέτικα. Στην καρδιά μου θα βρείτε επίσης Τρύπες. Δε θα ξεχάσω ποτέ την συναυλία των U2 στη Θεσσαλονίκη και την πρώτη φορά που είδα τον Μιχάλη Τζουγανάκη live. Σίγουρα πάντως αγαπώ τη μουσική που με κάνει να χορεύω και να φαντάζομαι.
ΒΙΒΛΙΑ: Τα βιβλία στα οποία πάντα θα επιστρέφω είναι: Ζορμπάς και Ασκητική του Καζαντζάκη, Ο μικρός Πρίγκιπας του Antoine de Saint-Exupéry, Το χρονικό της τέχνης E. H. Gombrich, το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ (το οποίο με ενέπνευσε τόσο που το μετέφρασα κιόλας!), τα άπαντα του Καβάφη, Η τέχνη του ηθοποιού της Stella Adler, Το παράδοξο του έρωτα του Pascal Bruckner και το Σε βρίσκει η ποίηση του Τίτου Πατρίκιου. Σίγουρα έχω αφήσει έξω πολλά, σίγουρα τα παραπάνω αναγνώσματα με έχουν κάνει να αντιληφθώ τη θέση μου και τον δρόμο μου μέσα στον κόσμο. Αυτή τη στιγμή διαβάζω το Ο άνθρωπος και το παιχνίδι του Johan Huizinga. Τα δύο επόμενα που έρχονται είναι Το δικαίωμα στην τεμπελιά του Paul Lafargue και Το εγχειρίδιο βλακείας του Διονύση Χαριτόπουλου που μου πρότεινε ένας φίλος. Δυσκολεύομαι πολύ να διαβάσω μυθιστορήματα ή φανταστικές ιστορίες, αν με κάποιον τρόπο δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Έχω ανάγκη και επιθυμώ να φαντάζομαι υπέρ της πραγματικότητας.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Το ίδιο μου συμβαίνει και με τις ταινίες. Όπου δω πιστολίδια, ελικόπτερα, πανικόβλητους «σοβαρούς» να τρέχουν πάνω κάτω και να σκοτώνουν με χαλαρότητα ότι κινείται χωρίς λόγο αρκετά πειστικό (για μένα!), δε μπορώ να μπω στην ιστορία και απλά κοιμάμαι. Δεν μου συνέβη αυτό όμως με το Intouchables των Olivier Nakache και Eric Toledano, (το οποίο είδα τέσσερις φορές!) ή το Team America από τους δημιουργούς του South Park. Επίσης όσες φορες και να δω το Δεσποινίς διευθυντής με Καρέζη και Αλεξανδράκη θα κάνω σαν παιδί, όσες φορές κι αν δω το Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα θα κλάψω. Λατρεύω επίσης τις ταινίες του Wong Kar Wai, του Woody Allen, του Wim Wenders και του Wes Anderson, και προσκυνώ τον Charlie Chaplin.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Τι να πω; Σηκώνω τα χέρια ψηλά και το παραδέχομαι. Ναι είμαι κι εγώ «homus interneticus» και «homus facebookicus». Από το πρωί μέχρι το βράδυ και με όλους τους τρόπους. Αγαπώ πολύ τις σελίδες με νέα από τον κόσμο, τις σελίδες με αστεία, ακούω μουσική, βλέπω και κατεβάζω άπειρες φωτογραφίες, μου αρέσει ιδιαίτερα το scribd, το pinterest και το instagram. Απεχθάνομαι όμως τις υπερ-ναρκισσευόμενες selfies που κυκλοφορούν γενικά.
ΣΠΟΡ: Παθιάζομαι με τη ρυθμική γυμναστική. Επίσης μου αρέσει να κολυμπάω. Δεν έχω υπάρξει ποτέ καμία ομάδα. Ποδόσφαιρο είδα φέτος (στο Μουντιάλ) με μια φιλοσοφική διάθεση ανάλυσης του παιχνιδιού, των παικτών, της ομάδας, του πάθους, της συγκέντρωσης κλπ. Δε μου αρέσει να τρέχω, εκτός κι αν υπάρχει κάποιος (ευχάριστος!) λόγος (ας πούμε το μπαλάκι του τέννις!). Προτιμώ να αθλούμαι κάπως “μη αθλητικά”: γιόγκα, μπαλέτο, χορός.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δε βλέπω καθόλου τηλεόραση. Προάγει έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Υποδεικνύει μια μετριοπαθή στάση ζωής. Προωθεί «μικρομέγαλα». Εξιδανικεύει «θεούς» και «θεές». Ισοπεδώνει τα πάντα και το διαφορετικό είναι λόγος για τηλεθέαση. Την διέπει επίσης κατά κόρον πουριτανισμός και εκχυδαϊσμός του σεξ και των ανθρώπινων σχέσεων. Ελάχιστες, έως απειροελάχιστες οι εξαιρέσεις.
ΤΑΞΙΔΙ: Πουθενά «εκτός» δεν έχω νιώσει τόση ελευθερία, όσο στη Νέα Υόρκη, ακόμα κι αν το Παρίσι για κάποιον δαιμονισμένο λόγο με τραβάει σαν σπίτι μου και κρατάει τα πρωτεία επισκεψιμότητας από εμένα. Η Καραϊβική ήταν μια εμπειρία επίσης μοναδική, σαν όνειρο. Ομολογώ όμως πως για αυτά τα ταξίδια που έρχονται, θα ήθελα πολύ να βρεθώ κάπου εντελώς πρωτόγνωρα. Έχω κάμποσες φαντασιώσεις τελευταία ότι τα παρατάω όλα και παίρνω τους δρόμους για τελείως αλλού!
ΤΩΡΑ: Τώρα ασχολούμαι με το Τheatre Case των βλακlist που έχω σκηνοθετήσει στο θέατρο Vault, με τις Αδέσποτες Σκύλες στις οποίες παίζω στο Quilombo, κάνω πρόβες με τη Στέλλα Σερέφογλου, διδάσκω και σκαρώνω κάποια εικαστικά projects.
