Καταρχάς έχουμε καταλάβει ποτέ αν είναι Γουίλιαμ ή Ουίλιαμ, ο Φώκνερ ή ο Σαίξπηρ ή όποιος Γουίλιαμ ή Ουίλιαμ τέλος πάντων; Εμένα με ενθουσιάζει να γράφω Ουϊλλιαμ Φώκνερ, Σαίξπηρ τραίνο…πορτραίτο, σπήκερ, σήριαλ, πυτζάμα, καρρώ, καρμπυρατέρ, γκυ, εκλαιρ … αλλιώς οι λέξεις μου φαίνονται σαν τα πεταμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα μετα τα Χριστούγεννα. Αν πάλι χάριν της απλούστευσης θέλουμε να γράφουμε τον Βολταιρο Βολτέρο, τότε ας πούμε και την Νέα Υόρκη Νεα Ιορκη και την Αγγλία Αγκλία γιατί αλλιώς κάνουμε μισές δουλειές.
Το έργο το διαλέξατε επειδή έχει πιασάρικο τίτλο (Καθώς Ψυχορραγώ) ή γιατί κάπου ταιριάζει και η ιστορία του με τη εποχή μας; Το έργο το διάλεξε ο φίλος μου Μένης Κουμανταρέας και η φίλη του Χλόη Κολύρη ….αυτοί «συνωμότησαν» να με βάλουν στο κιβούρι της Αντυ Μπάντρεν και να λέω μέσα από κει τον αριστουργηματικό μονόλογο της…εγώ όταν το έμαθα αργότερα φρίκαρα και είπα στην Χλόη Κολύρη, που έκανε και την διασκευή «εγώ αν είναι να παίξω την πεθαμένη θέλω να τρέχω στα λιβάδια»….έτσι κέρδισε η ζωή μετά θάνατον….
Αυτό που όλα τα έργα που έχουν γραφτεί στην ιστορία της ανθρωπότητας, ταιριάζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την εποχή μας δεν έχει καταντήσει κάπως κουραστικό; Υπάρχει ένα που να μην έχει καμία σχέση; Ίσως ναι να υπάρχουν πολλά ασήμαντα έργα που να θάφτηκαν εκεί που γράφτηκαν, όλα τα άλλα των ιδιοφυιών συγγραφέων τα μεγάλα και σπουδαία, ταιριάζουν με την εποχή μας, γιατί ο πυρήνας του ανθρώπου δεν άλλαξε πάντα γεννιέται ερωτεύεται, μισεί, εκδικείται, γίνεται βοσκός ή ποιητής και πεθαίνει….και ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή και δύει στην δύση και οι άνθρωποι ζωγράφιζαν τον ήλιο στις σπηλιές και τώρα σκοτώνονται να βγάλουν μια καλή φωτογραφία του για το Facebook…
Επειδή βλέπω ότι σκηνοθετείτε κιόλας, και το έχω πάντα απορία, δεν ευνοείται κάπως τον εαυτό σας που παίζετε κιόλας; Χα,χα! Όχι δεν τον ευνοώ τουναντίον μπορεί και να τον αδικώ προσέχοντας την παράσταση και τους ηθοποιούς. Όταν σκηνοθετείς σε νοιάζει η παράσταση, αυτή είναι η μεγάλη πρωταγωνίστρια. Στην προκειμένη περίπτωση μπήκα τελευταία στην σκηνή και αφού είχα φτιάξει το συγκινησιακό και εικαστικό περιβάλλον – στην πρεμιέρα με άκουσαν οι συνάδελφοι να ερμηνεύω και ξαφνιάστηκαν- θέλω να πω, η μελέτη του ρόλου όταν σκηνοθετείς και παίζεις γίνεται με έναν άλλον πιο εσωτερικό και μυστήριο τρόπο, αλλά και πιο ουσιαστικό: θέλεις να είσαι με τους άλλους περισσότερο, όχι να είσαι εσύ και οι άλλοι.
Υπάρχει έστω μια στιγμή που μετανιώσατε που ασχοληθήκατε με την ηθοποιία; Πολλές φορές στο παρελθόν πολύ παλιά τότε που μαλώναμε οι αριστεροί με τους αριστερούς για το πως πρέπει να ανέβει ο Μπρεχτ ή για το ποια θα είναι η πρωταγωνίστρια στις ομάδες και πιο μετά όταν δεν μπορούσα να διαχειριστώ τις μεγάλες μου επιτυχίες. Τώρα που πήρα τα πράγματα στα χέρια μου, είμαι σίγουρη πως ο δρόμος που διάλεξα ήταν ένα μονοπάτι που με έβγαλε στον εαυτό μου.
Αν είχε υπερισχύσει η άποψη ότι υπάρχουν Δώδεκα Θεοί του Ολύμπου, με ποιον θα θέλατε να κάνετε περισσότερο παρέα; Με την Άρτεμη την παρθένο με τα πέπλα, που λούζεται στις πηγές της Στυγός στην Αρκαδία και όποιος την δει γυμνή τον σκοτώνει, όπως με το ομορφόπαιδο τον Ακταίωνα τον κυνηγό, που επειδή την έπαιρνε μάτι, έστρεψε η θεά τα δικά του τα σκυλιά καταπάνω του και τον κατασπάραξαν, που τον πέρασαν για ελαφάκι….
Μπορείτε να μου πείτε μια ανάλογη φράση του «είναι σαν να πουλάει πάγο στους Εσκιμώους»; «Είναι σαν να πουλάει λεμονίτα στην Αργεντινή»
Αν ήσασταν καταδικασμένη να κάνετε μια παράσταση για όλη σας τη ζωή ποια θα θέλατε να είναι αυτή; Αυτό είναι εφιαλτικό, είναι πολύ βαριά καταδίκη… είναι καταναγκαστικά έργα …Επιτρέπεται να γράψω την ζωή μου σε μυθιστόρημα και να την λέω σε συνέχειες κύριε πρόεδρε;
Έχετε σκεφτεί ποτέ, πως θα θέλατε να σας θυμούνται σε 200 χρόνια από τώρα; Ωχ, άλλα βάσανα μου βάζετε. Αν με θυμούνται μετά από διακόσια χρόνια είναι τόσο συγκινητικό, που ας με θυμούνται σαν «παράξενο, εξωτικό πουλί» που έγραψε σε μια κριτική της η έγκριτος κριτικός Λουΐζα Αρκουμενέα.
