Περπατούσα τη Μαυρομιχάλη, όταν η Σοφία Μπεκατώρου σήκωσε το τηλέφωνο. Δεν θυμάμαι αν της μίλησα στον ενικό ή τον πληθυντικό, θυμάμαι όμως να της λέω “ευχαριστώ”, έπειτα “ευχαριστούμε” και τέλος “σου χρωστάμε πολλά”.
Βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο, λίγο πριν πετάξει για Ισπανία. Έξι μήνες μετά το ξέσπασμα του ελληνικού #metoo που ξεκίνησε από τη δική της εξομολόγηση φέρνοντας στο φως φρικτά εγκλήματα, η Σοφία, έκανε το σωστό και το ξέρει, άνοιξε έναν δρόμο με το τραύμα της για να μπορέσουμε να ακουμπήσουμε πάνω του όλα τα δικά μας. «Έκανα το σωστό» μου λέει. «Μπορώ και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη».
«Δεν πίστευα ποτέ ότι εξαιτίας της δικής μου εξομολόγησης θα δημιουργηθεί ένα τόσο μεγάλο κύμα αποκαλύψεων, ικανό να ξεσκεπάσει τόσες πολλές κακοποιητικές συμπεριφορές, ωστόσο είμαι απόλυτα ικανοποιημένη γιατί νιώθω ότι χρειαζόταν απλά μια αφορμή, ακόμη και αν καθυστερήσαμε πολύ σε σχέση με άλλες χώρες. Το πρόβλημα της σεξουαλικής βίας είναι μεγάλο και αφορά όλες τις ηλικίες, όλους τους κλάδους και τα περιβάλλοντα.
Από την ώρα που εξομολογήθηκα δημόσια τον βιασμό μου, προσπάθησα να μη σταθώ μόνο σε μια προσωπική εξομολόγηση. Επέλεξα να το κάνω δημόσια γιατί δεν με ενδιέφερε να αποδεχτώ τη δική μου περίπτωση, μιας και για να πάρω την απόφαση να μιλήσω, σημαίνει κατά κάποιον τρόπο ότι το έχω κάνει. Το έκανα για να προστατεύσω, να υποψιάσω και να συμβουλεύσω άλλους ανθρώπους, να κάνω κατανοητό ότι ένα τέτοιο γεγονός μπορεί να συμβεί χωρίς να έχει πάντα τη μορφή έντονης βίας όπως περιμένουμε. Ό,τι συνέβη σε εμένα, δεν ξέρω αν ήταν προμελετημένο, ήταν όμως τόσο μεταμφιεσμένο που δεν μπόρεσα να το αποκωδικοποιήσω και να αντιδράσω όπως θα ήθελα.
Αυτό που βοήθησε στη δική μου εξομολόγηση, ήταν η αποδοχή του κόστους που θα επωμιστώ. Ήξερα απ’ την αρχή ότι έχει παραγραφεί από τον νόμο, απ’ την ψυχή μου όμως, όχι. Ακόμη και σήμερα, όταν ανακαλώ εκείνες τις ημέρες, έχω κενά. Όταν ακούω άντρες που δεν καταλαβαίνουν το βίωμα μας, σκέφτομαι ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει μάλλον ποτέ χρειαστεί να αισθανθούν τι φοράνε και τα βλέμματα πάνω τους προσβλητικά. Από τις γυναίκες, το βρίσκω εντελώς άκομψο να μην προσπαθούν καν να καταλάβουν τι έχουμε ζήσει, επειδή ευτυχώς έχουν υπάρξει τυχερές. Ούτε «τα ήθελα», ούτε «του κουνήθηκα». Εκείνος είχε επιλέξει απ’ την αρχή τι θέλει να πάρει και το πήρε, χωρίς να τον νοιάζει αν θέλω εγώ.
Μετά τη δική μου αποκάλυψη ακολούθησαν και άλλες αθλήτριες και άνθρωποι από τον χώρο του πολιτισμού, καταλήγοντας κάποιοι στη φυλακή. Έτσι, θεώρησα ότι το πιο σωστό σε αυτή τη φάση είναι να αξιολογήσουμε τι μπορούμε να κάνουμε παραπέρα, γι’ αυτό και συγκροτήσαμε μια ομάδα με τη Ζέτα Δούκα και με τη βοήθεια της θεατρολόγου Μαριλένας Παναγιωτοπούλου απευθυνόμαστε σε διάφορους κλάδους και τους ειδικούς που τους εκπροσωπούν, κάνοντας προτάσεις σε σχέση με τον ποινικό κώδικα, όχι για να τους πούμε πράγματα που δεν έχουν σκεφτεί, αλλά γιατί είναι η ώρα να ξανασυζητήσουμε τι καλύτερο μπορεί να γίνει, μέσα από έναν διαρκή διάλογο με καταρτισμένους ανθρώπους. Πράγματι, με τη βοήθεια ανθρώπων που στάθηκαν κοντά μας, παραδώσαμε ένα υπόμνημα προτάσεων στον Υφυπουργό Δικαιοσύνης. Επίσης, προσπαθήσαμε να σκεφτούμε με ποιον τρόπο οι γυναίκες θα νιώθουν ασφαλείς να καταγγείλουν την κακοποίηση τους, σε ένα πλαίσιο που θα τις βοηθάει χωρίς να τις επανατραυματίζει. Πρέπει να μην είναι τόσο επώδυνη η διαδικασία αυτή.
Αυτό φυσικά ισχύει και για τα παιδιά που δέχονται κακοποιητικές συμπεριφορές. Πρέπει να υπάρξουν δομές και εξειδικευμένοι άνθρωποι σε αυτές, ώστε να μπορέσουν τα παιδιά να ενταχθούν ξανά και ομαλά στην κοινωνία.
Στα πολύ σημαντικά είναι και η σεξουαλική παιδία, που πρέπει επιτέλους να μπει στα σχολεία, όχι πιλοτικά αλλά με έναν τρόπο που να έχει διάρκεια και αποτέλεσμα. Πρέπει να μιλάμε για τα πράγματα όπως είναι, χωρίς υποκοριστικά αλλά με αλήθεια, να μην κρατάμε τα παιδιά μακριά απ’ την πραγματικότητα που μπορούν να επεξεργαστούν. Όλα αυτά, πρέπει να περάσουν μέσα από το σχολείο, αλλιώς χάνεται μια ευκαιρία να μπορέσουν τα παδιά στο μέλλον να αντιδράσουν όταν βρεθούν σε μια τέτοια φρικτή θέση. Επιμένω σε αυτό καθώς και πως όλα τα κόμματα πρέπει να στηρίξουν τις μεταρυθμίσεις στην παιδεία ώστε να αντιμετωπίσουμε τη σεξουαλική βία.
Δεν ξέρω αν ξεπερνιέται ποτέ ένα τέτοιο τραύμα, όμως μπορώ πλέον να δω τον εαυτό μου καλύτερα στον καθρέφτη. Βγήκα νικήτρια απ’ όλο αυτό, χωρίς να καταφέρει να με βάλει κάτω, αν και έφτασα πολύ κοντά σε αυτό. Πρέπει να μιλάμε και να στηρίζουμε αυτές και αυτούς που αποφασίζουν να το κάνουν.
Μετά την αποκάλυψη, όσα ακολούθησαν ήταν μια τρέλα. Έπειτα, μου μίλησαν τόσες γυναίκες που κατάλαβα ότι είναι πάρα πολλές εκείνες που υποφέρουν στα σπίτια και στις δουλειές τους, νιώθοντας εγκλωβισμένες. Προσπαθώ να τις στηρίζω όπως μπορώ και με όποιον τρόπο γίνεται, τους φέρνω σε επαφή με δικηγόρους ή ψυχολόγους. Κάποιες θέλουν απλά να μοιραστούν τον πόνο τους και από αυτό κέρδισα πολλά.
Δεν ξέρω αν τα παιδιά μου είναι περήφανα, ξέρω ότι λιώνω κάθε φορά που μου λένε πως με αγαπάνε. Νιώθω τυχερή που με τον Αντρέα τα μεγαλώνουμε με αλήθεια».