Ο Χάρης Θεοχάρης ξέρει πολύ καλά την πληροφορική και τα συστήματά της. Αυτό καταλαβαίνει όποιος διαβάσει το βιογραφικό του. Είναι από αυτούς τους τύπους που μπορεί να χρησιμοποιήσει με τέτοιο τρόπο την τεχνολογία και να κάνει τη ζωή μας πιο απλή. Μπορούμε να τον πούμε και nerd στη σύγχρονη ορολογία. Πιθανότατα, αν δε γινόταν όλη αυτή η ιστορία με την κρίση, να μην τον μαθαίναμε ποτέ. Αλλά, έλα που η ζωή τα έφερε αλλιώς.
Στις αρχές του 2013 αναλαμβάνει τη νεοσύστατη θέση του Γενικού Γραμματέα Δημοσίου Εσόδων. Υπουργός Οικονομικών ο Γιάννης Στουρνάρας. Στόχος του κ. Θεοχάρη είναι να οργανώσει και να εκσυγχρονίσει τον απαρχαιωμένο εισπρακτικό μηχανισμό του Κράτους, τη γνωστή σε όλους μας και εφορία. Η δήλωση μέσω TAXIS, η ηλεκτρονική απόδοση του ΦΠΑ, ο τρόπος καταβολής των διαφόρων Τελών μπαίνουν σε εφαρμογή. Όπως ισχυρίζεται και ο ίδιος στη συνέντευξη η θητεία του ήταν επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος. Πολύ απλά τα έσοδα ανέβηκαν. Αλλά αυτό δεν αρκούσε.
Μια νέα θέση επιβάλει και την εξήγησή της. Ο κ. Θεοχάρης είναι ένας ανοιχτός τύπος. Μέσα από το κοινωνικά δίκτυα, κυρίως το Twitter, συνομιλεί με τον κόσμο, δοκιμάζοντας στην ουσία μαζί του τα νέα συστήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή έχει κοντά στους 14.000 ακόλουθους. Παράλληλα δίνει και αρκετές συνεντεύξεις σε διάφορα μέσα. Η έκθεση έχει και τις συνέπειές της. Στη συνείδηση του λαού γίνεται το πρόσωπο που «μας τα παίρνει.» Αυτό το μυρίζεται το παμπόνηρο πολιτικό σύστημα και βγαίνει στην αντεπίθεση. Όχι μόνο η αντί- αλλά και με ιδιαίτερο ζήλο η συμ-πολίτευση του ρίχνουν ευθύνες που δεν του αναλογούν. Τον αποκαλούν ο «αγαπημένος της Τρόικα». Λες και τους φόρους τους έβαζε αυτός και όχι το υπουργείο οικονομικών. Η «συμφωνία με το διάβολο» κάποια στιγμή σπάει και παραιτείται.
Αυτές τις μέρες ζητά την ψήφο των κατοίκων της αχανούς Β’ Αθηνών με το Ποτάμι. Προσπαθήσαμε να μάθουμε γιατί ξαναμπλέκει σ’ έναν κόσμο, αυτόν της πολιτικής, που είναι γεμάτος με αδιέξοδα. Ο ίδιος απλά πιστεύει ότι αφού τα κατάφερε ν’ αλλάξει ορισμένα πράγματα γιατί να μη δοκιμάσει και γι’ άλλα. Ειδικά στο δημόσιο, το «τελευταίο καταφύγιο του αδυνάτου». Σε λίγο παραπάνω από μια εβδομάδα θα ξέρουμε. Ή θα είναι έτοιμος να ξεκινήσει μια νέα καριέρα, αυτή του πολιτικού ή θα επιστρέψει πίσω από τα νούμερα και τα συστήματα. Τα «κομπιούτερς και οι αριθμοί» που λέει και το τραγούδι.
Πώς το αποφασίσατε να κατεβείτε στην πολιτική; Κοίτα, αυτό έγινε σχετικά τυχαία επειδή το έφεραν έτσι οι συγκυρίες. Είχα δοκιμαστεί στο «στίβο» του δημοσίου μάνατζμεντ, είδα τα προβλήματα και πώς μπορείς στην πράξη να φέρεις κάποια αποτελέσματα. Αυτά τ’ αποτελέσματα πρέπει να είναι αποιδεολογικοποιημένα γιατί για παράδειγμα δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που διαφωνεί με το να εξυπηρετείται ο κόσμος ηλεκτρονικά. Αλλά στην πραγματικότητα, έχει βαθιά ιδεολογικό υπόβαθρο γιατί μέσω της σωστής οργάνωσης – εξυπηρέτησης καταργείται η διαφθορά, καταργείται η συναλλαγή, αλλάζει η καθημερινότητα, χτυπάει και κάποια συμφέροντα.
Προς αυτήν την κατεύθυνση κινηθήκατε ως Γενικός Γραμματέας Εσόδων; Προσπάθησα. Από τα τέλη κυκλοφορίας, τις ηλεκτρονικές υποβολές, τις πληρωμές μέσω τραπεζών, για να καταργηθούν οι ουρές. Όλα αυτά είναι απτά παραδείγματα. Υπάρχει κόσμος που με σταματάει στο δρόμο και μου λέει, «εγώ δεν πατάω πια στην Εφορία». Αυτό δε μπορούσαν να το φανταστούν κάποτε.
Ναι αλλά αυτά είναι αυτονόητα. Δεν μπορούμε να πανηγυρίζουμε γι’ αυτό. Ναι. Μα δε θεωρώ πως είμαι ήρωας, έκανα το απλό κι αυτονόητο που θα έκανε ένας δημόσιος λειτουργός σε οποιαδήποτε χώρα, να βάλει λίγη τάξη, οργάνωση και να τηρήσει τη νομιμότητα. Καλοί-κακοί, αυτοί είναι οι νόμοι του Ελληνικού Κοινοβουλίου που αποτελείται από δημοκρατικά εκλεγμένους βουλευτές. Σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, δε θα ήξερε κανείς το όνομά μου. Είναι δείγμα της παθογένειας το ότι πρέπει να κάνεις όλες αυτές τις αλλαγές και να αλλάξεις όλη αυτή την καθημερινότητα του πολίτη.
Πάντως, στα social media είστε κάτι σαν είδωλο με σχεδόν 14.000 ακόλουθους στο Twitter. Υπήρχε όμως μια ασάφεια ως προς το πρόσωπό σας, ότι εσείς δηλαδή είστε εκείνος που παίρνετε τις αποφάσεις για την οικονομία. Θεωρώ ότι υπήρχε μια επικοινωνιακή στρατηγική να ρίχνουν τα βάρη σε μένα.
Κι απ’το Υπουργείο Οικονομικών; Όχι, προς Θεού, αλλά εν πάση περιπτώσει υπήρχε μια στρατηγική. Ήμουν εύκολος στόχος, κι αν θέλεις, στο δικό μου μυαλό, ήταν η δική μου «συμφωνία με το Διάβολο». Δηλαδή δίνω τη δυνατότητα στην πολιτική ηγεσία να ρίχνει τα βάρη σε μένα, αλλά από την άλλη περιμένω ότι θα μπορώ να κάνω τη δουλειά μου και να συνεχίσω να λειτουργώ αποτελεσματικά. Αυτό όσο μπορούσε να γίνει, το έκανα, όταν έκρινα ότι δεν υπήρχαν οι συνθήκες, παραιτήθηκα.
«Συνθήκες», πώς το εννοείτε; Εννοώ ότι ένιωθα θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να θέτω τους όρους, τόσο επιτακτικά, της εσωτερικής λειτουργίας της υπηρεσίας, οπότε θεώρησα ότι είναι καλύτερο να φύγω με τα αποτελέσματα όπως ήταν.
Να το πούμε με μια κουβέντα: Ο Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων στην ουσία συντόνιζε τον τρόπο που θα γίνονταν οι εισπράξεις. Αυτό ακριβώς, αλλά επειδή το έκανε αυτό αποτελεσματικά, παρόλο που δεν έβαζε φόρους, έκανε όμως το ανάποδο. Δεν είχαμε τη δύναμη να βάζουμε φόρους, αλλά με την πιθανή ανικανότητά μας αναγκάσαμε την πολιτική να βάλει φόρους, όπως βλέπουμε τώρα με τα μέιλ που έχουν σταλεί τώρα και ζητούν αύξηση φόρων. Αυτό δεν έγινε επί θητείας μας, δεν στάλθηκε μέιλ που μιλούσε γι’αύξηση, διότι, μήνας έμπαινε-μήνας έβγαινε, ο προϋπολογισμός τηρείτο και, σε εκλογική χρονιά. Δεν ξέρω αν έχει γίνει στη Μεταπολίτευση αυτό τα έσοδα να είναι αυξημένα όταν είχαμε τις Ευρωεκλογές.
Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι η αδυναμία του κράτους να εισπράξει τους φόρους και γενικώς η αδυναμία να εισπράττει, φέρνει σαν αποτέλεσμα αντί να κοιτάζει πώς θα έχει καλύτερα έσοδα, να βάζει περισσότερους φόρους. Μπορεί να πει κανείς ότι ήσασταν και εσείς κομμάτι αυτής της αποτυχίας; Θα ήμουν, αν τα νούμερα έλεγαν ότι απέτυχα. Τα νούμερα -επί ενάμιση χρόνο, όχι για ένα μήνα ή κατά τύχη- ήταν καλύτερα. Εμείς απέναντι σε εκείνους που αμφισβητούσαν ότι θα έρθουν όλα αυτά τα έσοδα, είχαμε κάθε μήνα περισσότερο κέρδος και ψηλώναμε το ανάστημά μας και, έξι μήνες αφότου έφυγα, είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τα νούμερα να χειροτερεύουν και άρα, να πάρουμε διορθωτικά μέτρα της αποτυχίας αυτής. Η πραγματικότητα δε λέει ότι είμαι ένα μέρος της αποτυχίας αυτής.
Ναι αλλά, συγγνώμη που επιμένω, ισχυρίζεστε, ότι είναι ένα τεχνικό ζήτημα που δεν εισπράττουμε τους φόρους; Η αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης είναι θέμα καλύτερης οργάνωσης ενός οργανισμού. Ισχύει για κάθε ιδιωτικό και για δημόσιο οργανισμό. Δεν είναι λοιπόν θέμα «πατήματος κουμπιού». Είναι θέμα καλύτερης οργάνωσης, πιο ορθολογικής, στόχων, διοικητικής μέριμνας, καθημερινής δουλειάς, ελέγχου των υπαλλήλων ώστε να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εγώ κάθε μέρα έπαιρνα τηλέφωνο τρεις-τέσσερις εφόρους και είτε τους έλεγα «μπράβο» για όσα έκαναν είτε τους έλεγα ότι είναι οι χειρότεροι στη χώρα. Κι επειδή είχα βγάλει τα στοιχεία στο Ίντερνετ, για τις επιστροφές του ΦΠΑ, τους έλεγα ότι όλη η Ελλάδα ξέρει ότι δεν πάτε καλά, για να τους παρακινήσω. Αυτό είναι μια συνεχής, καθημερινή δουλειά που δεν τελειώνει. Όταν αλλάξαμε τη διαδικασία για την επιστροφή του ΦΠΑ, είχαμε 1.8 δις, που δεν είχαμε πληρώσει επί κρίσης ΦΠΑ, και όταν έφυγα το αφήσαμε στα 520 εκατομμύρια. Όταν λοιπόν, στις επιχειρήσεις αλλάξαμε αυτή τη διαδικασία, μας πήρε περίπου τέσσερις μήνες για να αρχίσει να αποδίδει. Ως τότε, προσπαθούσαμε να τη μάθουμε, να δούμε πώς θα γίνει, νοοτροπία κλπ. Όλα αυτά έπρεπε να τα αλλάξουμε.
Σας απογοήτευσαν ορισμένα πράγματα; Κοιτώντας πίσω, δε μου μένει απογοήτευση. Και ίσως αυτός να είναι ένας λόγος που συνεχίζω να προσπαθώ, στον ευρύτερο χώρο του Δημοσίου. Μου μένει μια χαρά και μια ευγνωμοσύνη που είχα το χρόνο να φανεί το αποτέλεσμα, γιατί θα μπορούσαν να μην είχαν φανεί καθόλου τ’αποτελέσματα.
Αλλά ενώ βλέπετε την κατάσταση στο δημόσιο γιατί θέλετε ν’ αναμειχθείτε ξανά; Γιατί, απέδειξα ότι με τη δουλειά που κάναμε στην υπηρεσία, όχι γιατί εγώ έφερα τ’αποτελέσματα, μπορούμε ως Έλληνες. Υπάρχει ένας μύθος, ένας κυνισμός ότι «στην Ελλάδα αυτά δε γίνονται», ότι οι Άγγλοι είναι πιο έξυπνοι, οι Γάλλοι πιο μάγκες και οι Γερμανοί πιο μεθοδικοί. Και ότι εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε. Αυτό λοιπόν, σε πρώτη φάση, στον εαυτό μου απέδειξα ότι γίνεται και, σε δεύτερη φάση, πιστεύω ότι γίνεται να επεκταθεί σε όλο το Δημόσιο.
Ο μύθος μπορεί να ισχύει για το Δημόσιο και το πολιτικό σύστημα. Για τους υπόλοιπους ανθρώπους που δουλεύουν κανονικά και πληρώνουν τους φόρους, δεν υπάρχει. Συμφωνούμε, αλλά εδώ μιλάμε για το Δημόσιο. Απέδειξα λοιπόν, ότι και το ελληνικό Δημόσιο μπορεί ν’αναμορφωθεί και μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Και όταν οι Εφορίες δουλεύουν, τότε δε χρειάζεται ν’αυξάνουμε τους φόρους. Όταν το ΊΚΑ δουλεύει σωστά, δε χρειάζεται να μειώνουμε τις συντάξεις ή τις μειώνουμε λιγότερο. Όταν τα νοσοκομεία δουλεύουν σωστά, δε χρειάζεται να φέρνουμε τις γάζες για ν’αλλάζουμε τον πατέρα μας μετά το χειρουργείο. Δηλαδή, τα πράγματα είναι τόσο απλά. Κι αν θέλεις, αυτό που με έσπρωξε να πάω με αυτό το κόμμα, είναι ο παραλογισμός του να θες να φτιάξεις μόνο την Εφορία και όλα τ’άλλα να μη λειτουργούν. Γιατί έχει δίκιο ο κόσμος όταν λέει «ΟΚ, κατάφερες και μου πήρες τα χρήματα, αλλά να πιάνουν τόπο τα λεφτά μου».
Πάντως βλέπουμε ότι με το ίδιο πολιτικό σύστημα που δεν κατάφερε να εκτελέσει ένα κείμενο με τα καλά του και τα κακά του, όπως το Μνημόνιο, θα προσπαθήσετε να συνεργαστείτε πάλι. Πώς νομίζετε ότι θα το πετύχετε; Δηλαδή καλώς ή κακώς, το Ποτάμι θα κληθεί να επιλέξει συνεργασία με κάποια πολιτική δύναμη…Σε καμία χώρα δεν κλείνεις το διακόπτη και τα ξεχνάς όλα. Έχουμε ιστορία, έχουμε ένα συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα. Αυτό στο οποίο συμβάλλω κι εγώ αλλά και το Ποτάμι συλλογικά, είναι η ανανέωση. Ο κόσμος, εκτός από το κόμμα που θα ψηφίσει, είναι πολύ σημαντικό ποιους ανθρώπους θα διαλέξει μέσα στο κόμμα που επιλέγει. Είναι πάρα πολύ σημαντικό οι άνθρωποι αυτοί να έχουν μια κατάρτιση, να ξέρουν τι λένε, μπορείς να νιώσεις μια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να συμβάλω αυτή τη στιγμή σε αυτή την ανανέωση.
Υπάρχει ένας μύθος, ένας κυνισμός ότι «στην Ελλάδα αυτά δε γίνονται», ότι οι Άγγλοι είναι πιο έξυπνοι, οι Γάλλοι πιο μάγκες και οι Γερμανοί πιο μεθοδικοί.
Πάντως η λογική του Ποταμιού, ότι μαζεύω πολλούς ανθρώπους καταρτισμένους, δε σημαίνει αυτομάτως ότι θα είναι σε θέση να αποφασίσουν σωστά για τη δική μου δουλειά. Είναι ένα ζήτημα να μην έχεις δουλέψει καθόλου, είναι ένα ζήτημα να μην έχεις δουλέψει καθόλου στον ιδιωτικό τομέα και να είσαι επιτυχημένος και είναι ένα τρίτο να κάνεις τη μετάβαση από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα και να φέρεις αποτέλεσμα. Θέλω να πιστεύω ότι μ’ευνοεί αυτή η σύγκριση. Το δικό μου προσωπικό, πολιτικό πρότζεκτ είναι να φτιάξουμε ένα αποτελεσματικό δημόσιο, σε πρώτη φάση βάζοντας στην άκρη τις θεσμικές διαφορές του τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό, να το φέρουμε σε μια κατάσταση στην οποία θα μπορέσει να βοηθήσει τον πολίτη που δοκιμάζεται απίστευτα με την κρίση και είναι εκατό φορές πιο σημαντικό να έχεις το Δημόσιο να λειτουργεί. Διότι ο πολίτης που είναι άνεργος -και είναι πολλοί- δεν έχει επιλογή μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου. Θα πάει σε ό,τι νοσοκομείο βρει, σε ό,τι σχολείο βρει και αν αυτά δε λειτουργούν είτε ο ίδιος είτε ο πατέρας του είτε το παιδί του. Άρα λοιπόν, είναι άμεσο για μένα να φτιάξουμε το Δημόσιο, ανεξαρτήτως του τι πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί και τι όχι, να τα αφήσουμε αυτά λίγο στην μπάντα και από εκεί και πέρα, αφού το κάνουμε σωστά να δούμε πώς προχωράμε περαιτέρω.
Πάντως αν πάρουμε για παράδειγμα το πανεπιστήμιο ή το χώρο της Υγείας, υπάρχει μια άποψη, κατά βάση της Αριστεράς, ότι αφήνουν επίτηδες να μαραζώσει το Δημόσιο για να τα ιδιωτικοποιήσουν. Και αν δούμε και τα στοιχεία, τα φαινόμενα υποχρηματοδότησης δεν είναι και λίγα. Συμφωνούμε. Γι’αυτό λέω ότι σε πρώτη φάση δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Το να ανοίξεις τα δεδομένα και να λογοδοτούν απευθείας στον πολίτη, σημαίνει ότι φεύγουν οι διαμεσολαβητές. Φανταστείτε το εξής: Τα νοσοκομεία να δίνουν ως ανοιχτά δεδομένα πόσα κενά κρεβάτια έχουν. Δε μπορεί να έρθει να σε κοροϊδέψει κάποιος και να σου πει «δώσε μου κάτι για να σε βολέψω σε κρεβάτι», όταν βλέπεις ότι έχει για παράδειγμα, δεκαπέντε κρεβάτια. Μια τέτοια εικόνα σου δείχνει ότι την εποχή της τεχνολογίας ο πολιτικός διαμεσολαβεί μεταξύ της δημόσιας υπηρεσίας και του πολίτη και αυτό πρέπει να εκλείψει.
Αυτό που μας λέτε είναι το αυτονόητο. Το ίδιο συμβαίνει και με το Ποτάμι που συνεχώς αναφέρεται στο πρόγραμμα του σε κάποια πράγματα που έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να έχουν γίνει και δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Που είναι το πολιτικό όραμα όμως, που είναι η καλύτερη κοινωνία; Αυτά που σας λέω παρόλο που ιδεολογικά δεν είναι οραματικά, όπως είπαμε, σαν πράξη όμως, έχει πολύ συγκεκριμένα ιδεολογικά αποτελέσματα, διότι ένα σωστό Δημόσιο, είναι το τελευταίο καταφύγιο του αδύναμου. Το Δημόσιο είναι αυτό που θα του δώσει το δίκιο του. Πώς; Όταν του δίνει ένα δωρεάν σχολείο, ένα αδέκαστο δικαστή, με το να έχει ασφάλεια, ασχέτως αν είναι στην Εκάλη ή στο Περιστέρι, να έχει τα σύνορά του φυλαγμένα, από το Στρατό. Υπ’αυτή την έννοια, παρόλο που είναι τα αυτονόητα, στην πραγματικότητα κρύβουν μια βαθιά ιδεολογική αντίληψη, η οποία επιπροσθέτως είναι αυτονόητη. Πριν βάλω τα θεμέλια, δεν μπορώ να συζητάω για τα ανώγεια. Δεν μπορώ να συζητάω για το ρετιρέ. Σε πολλές περιπτώσεις μας λείπουν τα βασικά.
Ένα πιο ισχυρό Δημόσιο είναι κι άποψη του ΣΥΡΙΖΑ, πιο αριστερή, μιας που υπάρχει το ζήτημα με την ιδεολογία του Ποταμιού. Το Ποτάμι, όπως κάθε σύγχρονο κόμμα, με μόνη εξαίρεση τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά, δεν είναι μονοθεματικά και κόμματα γύρω από μια ιδεολογία. Τα κόμματα είναι κόμματα πολιτικής πλέον, φτιάχνονται και διαμορφώνουν ένα πρόγραμμα πολιτικής, αυτό ισχύει σε όλες τις χώρες, για όλα τα κόμματα. Με αυτό το πρόγραμμα της πολιτικής συντάσσονται παρά τις επιμέρους διαφωνίες όσοι βοήθησαν στη σύνταξή του, κι όπως οι συνθήκες αλλάζουν, όλοι έχουν το δικαίωμα μέσα από την άποψή τους και μέσα στις διαδικασίες του κόμματος να συνδιαμορφωθεί αυτό το πράγμα. Αυτό είναι αυτονόητο.
Βέβαια έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα, θεωρείται εσείς θετικό ότι ένα κόμμα δε μπορεί να φτιάξει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Ναι. Πιστεύω ότι ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή, την περίοδο της κρίσης, είναι τόσο μεγάλη, που δεν γίνεται αν δε συστρατευτούμε όλοι να βγούμε από αυτή την κρίση. Δε γίνεται αν δε μοιραστεί το βάρος σε όλο τον κόσμο να βγούμε από αυτήν. Το αίσθημα της αδικίας που θα συνεχίσει να υπάρχει κατά τη διάρκεια της προσπάθειας αυτής, θα είναι τέτοιο που θα διαβρώνει την αποτελεσματικότητα της προσπάθειας. Άρα λοιπόν, χρειάζονται ευρύτερες συναινέσεις. Εγώ, ακόμα κι αν είχα την αυτοδυναμία προσωπικά, είναι τόσο δύσκολη η κατάσταση…Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα επιτέλους, να δούμε τα προβλήματα του παρελθόντος.
Είναι πιο εύκολη η διαπραγμάτευση στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό; Στο εξωτερικό είναι εύκολη γιατί υπάρχουν κανόνες. Αν τους ξέρεις και τους παίξεις, θα γίνει σωστά. Στο εσωτερικό, διαπραγματεύεσαι με τον εαυτό σου. Τα κόμματα σε μεγάλο βαθμό εκπαιδεύουν τους πολίτες και μετά εκείνοι διαπραγματεύονται με τα κόμματα που μόλις τους εκπαίδευσαν στο τι ζητάνε.
Φοβάστε την περίπτωση του grexit; Όχι. Κατηγορηματικά, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο, γιατί το «νερώνει» το μήνυμα. Όχι.
Αν φτιάξουμε ένα φανταστικό σενάριο, πρώτο κόμμα, όποιο βγει, συνεργαστεί με το Ποτάμι, κι εσείς κληθείτε να επιστρέψετε στην υπηρεσία που ήσασταν. Τι αντιμετώπιση θα υπάρχει; Θετικές είναι οι απόψεις που έρχονται σε μένα. Δεν είμαι σίγουρος ότι έρχονται όλες (γέλια)…γιατί οι αρνητικές έχουν ένα τρόπο να φιλτράρονται. Θέλω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία των συναδέλφων που ήταν εκεί αναγνωρίζουν την προσπάθεια προστασίας της υπηρεσίας και τήρησης της νομιμότητας που κάναμε όλοι μαζί. Πάντα μπορεί να υπάρχουν και κάποιοι ξεβολεμένοι.
Διάβασα ένα tweet που σας είπε κάποιος, «έλα καυλιάρη μου, θα σε ψηφίσω». Ο πολιτικός λόγος έχει αλλάξει μέσω των social media. Βοηθάνε τα νέα μέσα ή αν δε βγεις στην τηλεόραση δεν πας πουθενά; Νομίζω ότι όλα χρειάζονται, η επαφή στο δρόμο, το μέσο και τα social media.