Η Ράνια Σβίγκου είναι ένα ακόμα πρόσωπο που εκπροσωπεί τη γενιά των 30ρηδων σε αυτόν τον δύσκολο εκλογικό μήνα που μόνο νεωτερικό και φρέσκο λόγο δεν παράγει. Υποψήφια διδάκτορας Κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο της Ναντέρ, μέλος φοιτητικών συλλόγων και του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, αλλά και της τρέχουσας σύνθεσης της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και του γραφείου τύπου του, δεν έχει κανένα πρόβλημα – όπως θα διαβάσετε παρακάτω- να μην πιπιλίσει την καραμέλα της «κατεπείγουσας ανάγκης ύπαρξης νέων ανθρώπων» και να ασκήσει κριτική στους συνομήλικούς της που διεκδικούν ψήφο ντεμπουτάροντας στα κοινά με «γερασμένο, συντηρητικό λόγο». Επίσης, πιστεύει στην ανάγκη γυναικείας παρουσίας (και) στο ευρωκοινοβούλιο και, πολύ περισσότερο, στο ρόλο που καλείται να παίξει η Αριστερά σε μια Ευρώπη δικαιότερη από τη σημερινή.
Ας δούμε τι μας είπε…
Γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα από τα πιο πρωτότυπα και δημοκρατικά εγχειρήματα της Αριστεράς, όπου συναντήθηκαν διαφορετικά πολιτικά ρεύματα και οργανώσεις και συγκρότησαν κάτι πραγματικά νέο και ριζοσπαστικό, για το οποίο σήμερα μιλά όλη η Ευρώπη. Αυτό το κατάφερε ένα μικρό κόμμα του 4% γιατί έμεινε ανοιχτό στην κοινωνία και τις διεργασίες της, έμαθε από τα λάθη του, ωρίμασε και σήμερα αναδεικνύεται μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ως η ανταγωνιστική δύναμη στην Ευρώπη της λιτότητας και του αυταρχισμού. Θεωρώ λοιπόν ότι η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες ευρωεκλογές θα αλλάξει ουσιαστικά την πορεία της Ελλάδας και θα δώσει ένα ισχυρό μηνυμα ανατροπής και στην Ευρώπη.
Νέα και Γυναίκα, τι ρόλο παίζουν αυτά τα δύο στοιχεία στην υποψηφιότητά σου; Καταρχάς, υπάρχει ακόμα κόσμος που βλέπει με διαφορετικό μάτι μια γυναίκα υποψήφια σε σχέση με έναν άντρα. Δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα το στάδιο όπου οι ανώτερες θεσμικές θέσεις προορίζονται για τους άντρες, ενώ στις γυναίκες επιφυλάσσεται ένας μάλλον «επιβοηθητικός» -στην καλύτερη περίπτωση – ρόλος. Επίσης, με ανησύχησε πολύ το πως ένα νεοσύστατο κόμμα, Το Ποτάμι, εγκαινίασε την πολιτική του διαδρομή με ένα προεκλογικό σποτ τίγκα στα σεξιστικά στερεότυπα. Αυτό δείχνει ότι ο φεμινισμός και οι αγώνες για την ισότητα των δύο φύλων μόνο ξεπερασμένοι δεν είναι. Το κακό είναι ότι αυτό το ξεχνούν πολλές φορες και οι ίδιες οι γυναίκες, όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στην προσωπική κι επαγγελματική τους ζωή. Όπως επίσης νέοι υποψήφιοι μοιάζουν πολύ «γερασμένοι». Κι αυτό δεν αναιρείται από την «όμορφη» εικόνα τους, εφόσον κουβαλούν γερασμένες ιδέες, φορούν κοστούμια και ταγιέρ και μιμούνται ουσιαστικά τους αρχηγους των κομμάτων τους χωρίς να έχουν να πουν τίποτα ουσιαστικό για τη νέα γενιά και τα προβλήματά της. Ούτε μπολιάζουν, βέβαια, τα κόμματά τους με τις ανησυχίες των νέων, αφού και οι ίδιοι είναι ξεκομμένοι από τις ανησυχίες των συνομηλίκων τους. Συμπέρασμα, παίζουν ρόλο στην υποψηφιότητα αυτά τα χαρακτηριστικά, είτε το θέλουμε είτε όχι, ανάλογα με το πώς έχει επιλέξει ο καθένας και η καθεμία να τα προβάλλει ή να τα παραμορφώσει.
Ευρωεκλογές, αλλά ελάχιστα ακούγονται για την Ευρώπη; Δεν είναι πολύ εσωστρεφής η σχετική συζήτηση στην Ελλάδα; Η εσωστρέφεια είναι μια τακτική που επιλέχθηκε από τις μνημονιακές κυβερνήσεις από την αρχή της κρίσης. Αφενός γιατί συμβάλλει στην υποβάθμιση των πολιτικών διαστάσεων των αιτιών που οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση κι αφετέρου γιατί ευνοεί την προβολή λύσεων τύπου μνημονίου ως μονοδρόμους. Μέσα σ ένα τέτοιο κλίμα, η επιχειρηματολογία περί συνευθύνης για την κρίση, η καλλιέργεια συναισθήματος συλλογικής ενοχής στο πνεύμα του «μαζί τα φάγαμε» αλλά και η προτροπή των πολιτών σε θυσίες για το αφηρημένo «κοινό καλό» αποκτούν μεγαλύτερο βάρος και πειστικότητα.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2010 ήδη έθεσε στη δημόσια συζήτηση το ότι η κρίση είναι ένα ευρωπαϊκό και όχι εθνικό πρόβλημα, συνδέοντας την κατάσταση που διαμορφώθηκε με τα τριάντα χρόνια ζωής του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο. Σήμερα, η υποψηφιότητα Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν και οι περιοδείες του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ευρώπη συνέβαλαν σημαντικά στο να ανοιξει η συζήτηση για την πορεία της Ευρώπης μέσα στην Ελλάδα, αλλά και να αναδειχτεί το ελληνικό πρόβλημα μέσα στην Ευρώπη.
Η κατάσταση στην Ευρώπη μπορεί να αλλάξει κατά τη γνώμη σου; Στην καλύτερη περίπτωση η αριστερά δε θα έχει περισσότερους από 60 βουλευτές συνολικά στο ευρωκοινοβούλιο; Η Ευρώπη σαφέστατα και μπορεί να αλλάξει. Για αυτό, θα χρειαστεί να ενισχυθεί το ρεύμα προοδευτικών κοινωνικών κινητοποιήσεων σε όλη την Ευρώπη. Πριν από δύο χρόνια το μήνυμα για μια άλλη Ευρώπη ταξίδεψε από την πλατεία Συντάγματος ως την Πουέρτα ντε Σολ. Προφανώς η ενισχυμένη παρουσία της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο θα παίξει και αυτή καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή του βαθιά αντικοινωνικού χαρακτήρα της πολιτικής της Ε.Ε., όπως επίσης και στην προώθηση ριζικών αλλαγών στη δομή και στη λειτουργία της και συγκεκριμένα στο επίπεδο του εκδημοκρατισμού των διαδικασιών της. Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά το τελευταίο είναι εξαιρετικά σημαντικό οι αποφασιστικοί θεσμοί να μπορούν να εκφράζουν τη λαϊκή βούληση και να υπόκεινται σε δημοκρατικό έλεγχο.
Ποιες θεωρείς ότι είναι οι προτεραιότητες για μια ευρωβουλευτή της αριστεράς; Δεδομένου του αυταρχικού και αντιλαϊκού προσανατολισμού των πολιτικών που προωθούνται από την Ε.Ε. νομίζω ότι προέχει η υπεράσπιση της σταθερής και πλήρους εργασίας για όλους, της ισότητας και των κοινωνικών δικαιωμάτων – ιδιαίτερα της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών και των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων -, όπως επίσης και η σύγκρουση με την ακροδεξιά και το νεοφασισμό.
