ΜΟΥΣΙΚΗ Μεγάλωσα με πολλή μουσική. Μέχρι την πρώτη Γυμνασίου άκουγα pop, πήγα όμως σε βρετανικό σχολείο και εκεί άκουσα για πρώτη φορά τους Cure, πορώθηκα και με έπιασε εμμονή μαζί τους. Μου άρεσαν επίσης οι Sisters of Mercy, οι Smiths, γενικά τα πήγαινα καλά με τα σκοτεινά ρομαντικά κομμάτια που μπορούσαν να μιλήσουν σε μένα που ήμουν στην εφηβεία και νόμιζα ότι έχω κατάθλιψη. Μέχρι τότε ήμουν πολύ ωραίος και κάπου εκεί άρχισα να βγάζω σπυράκια, να παχαίνω, να παίρνω κορτιζόνη για το άσμα, να γίνομαι καταθληπτικός. Ξέρεις πως είναι στην εφηβεία -αν νιώθεις έτσι, η μουσική που θα σου αρέσει πρέπει να είναι κάπως καταθλιπτική. Λίγο πιο μετά είχα μεγάλη αδυναμία στους REM, ειδικά στα πρώτα τους και φυσικά στην περσόνα του Μάικλ Στάιπ. Μετά ήρθαν οι επιρροές από το αμερικάνικο punk και το hardcore (ΝοFX, Bad Brains κτλ) γιατί κάναμε bmx και ήταν ωραίο να είσαι σε ένα ποδήλατο με το walkman, τα ακουστικά στ’ αυτιά και να ακούς αυτό τον ήχο. Αργότερα μπήκε η ηλεκτρονική μουσική στη ζωή μου και οι Στέρεο Νόβα ήταν αυτοί που μου άλλαξαν τελείως την εικόνα της Αθήνας. Μέχρι τότε ήμουν Αμερικανάκι που μεγάλωνε στη Γλυφάδα και δεν είχα επαφή με αυτά που γινόντουσαν στο κέντρο. Δεν ήξερα για παράδειγμα τι και που είναι η Λένορμαν. Σε αυτή τη φάση που θαύμαζα ήταν κομμάτι της ο Ion. Στο (τότε) καινούριο, αβάν γκαρντ. Αν και έχω σπουδάσει καλές τέχνες και ζωγράφιζα, άρχισα να πειραματίζομαι με τους ήχους. Είχα μπάντα με άλλους δύο και λεγόμασταν Three Minute Heroes όταν αρχίσαμε να κάνουμε μουσική σαν τέχνη. Ήμουν τραγικός και τα παράτησα. Ξανασχολήθηκα όταν με πήρε ο Ion. Ήμουν φαν του, όπως σου είπα, και στο πρώτο συγκρότημα θέλαμε να ανταλλάξουμε ένα sampler με ένα synthesizer. Βάλαμε αγγελία και αυτός μας απάντησε. Αφού έγινε η αγορά/ανταλλαγή έφυγε, δε μιλήσαμε. Μετά από χρόνια κάναμε κάποια θέματα μαζί, δημοσιογράφος αυτός φωτογράφος εγώ, άκουγε τη φωνή μου στο τηλέφωνο και του άρεσε. Έτσι κάπως μου πρότεινε να κάνουμε το Low Land και είχα χαρεί πολύ. Μετά διαμορφώθηκε αυτό το πράγμα και έγινε συγκρότημα. Ion project είναι κι αυτό, δικός του μηχανισμός όπου διάλεξε το ένστικτο, το ζώο, που είμαι εγώ. Κάπως έτσι φτιάχτηκαν οι Mechanimal.
BIBΛΙΑ Αυτή την περίοδο διαβάζω την αυτοβιογραφία του Μorrissey για καθαρά ψυχαγωγικούς λόγους. Είναι πολύ φλύαρος, όπως και στη μουσική του. Αυτή, ας πούμε, είναι μια διαφορά που έχω εντοπίσει ανάμεσα σε αυτόν και τον Ρόμπερτ Σμιθ των Cure -o ένας είναι μουσικός και αφήνει να παίξει λίγο η μουσική και μετά μπαίνει ενώ ο Moz ξεκινά κατευθείαν και μιλάει μέχρι το τέλος. “It’s all about him”. Στο βιβλίο με έχει κουράσει. Κάνω τρίτη προσπάθεια να διαβάσω το “Gravity’s Rainbow” του Tόμας Πίντσον και σχεδόν πάντα κουβαλάω μαζί μου το “Catcher in the Rye” του Σάλιντζερ. Aγαπώ τον Ντοστογιέφσκι, όταν ήμουν μικρός διαβάζοντας το “Υπόγειο“, έπαθα πλάκα. Λατρεύω τον Όσκαρ Ουάιλντ, τους Ρίτσο, Ελύτη που τους έχω διαβάσει και στα αγγλικά, έχω μεγάλη αδυναμία στον Ρέιναρ Μαρία Ρίλκε και κάθε δύο χρόνια διαβάζω το βιβλίο του “Duino Elegies and Sonnets to Orpheus”, που μιλά για τους αγγέλους, όχι τους θρησκευτικούς. Είναι από αυτά που με έχουν στιγματίσει.
ΤΑΙΝΙΕΣ Είμαι σινεφίλ. Λατρεύω τον Βιμ Βέντερς σαν σκηνοθέτης αγαπημένες μου ταινίες του είναι το “Παρίσι-Τέξας” και τα “Φτερά του Έρωτα” -το γερμανικό όμως όχι το αμερικάνικο που είχε διαφορετικό edit αφού ήταν περισσότερο ρομαντικό και λιγότερο ιστορικό. Μου αρέσουν οι Λιντς και Φον Τρίερ. Έπαθα πλάκα με “Dogville” -τόσο μεγάλη που δεν θέλω να δω το “Nymphomaniac”. Το “Χορεύοντας στο Σκοτάδι” μες στις αγαπημένες μου. Είμαι σε μια φάση που προσπαθώ να δω και πιο ελαφριά πράματα, κωμωδίες αν και δυσκολεύομαι να τις εκτιμήσω. Ωστόσο είναι καταπληκτικό το αρρωστημένο χιούμορ του Γαλυφιανάκη. Ακόμα μoυ αρέσει για το συνολικό του έργο και την οπτική που έχει ο Χάρμονι Κορίν.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ Διαβάζω κυρίως Popaganda και Lifo και λιγότερο μουσικό Τύπο. Στα διεθνή ενημερώνομαι κυρίως από τους New York Times . Επίσης Έχω βαρεθεί τα περισσότερα μέσα στα οποία δούλευα -ένα παράδειγμα είναι το Vice. Ίσως να έχω ξεπεράσει αυτό το πράγμα ηλικιακά, δεν μπορώ να διαβάσω κάτι τέτοιο. Πάντως η σχέση μου με το ίντερνετ είναι περισσότερη απ’ ότι θα ήθελα.
ΣΠΟΡ Παλιά έκανα κολύμβηση, στους Ολυμπιακούς θα παρακολουθήσω κιόλας. Από ποδόσφαιρο δεν ξέρω τίποτα αλλά στην Ελλάδα η ομάδα μου είναι ο Παναθηναϊκός. Δεν βλέπω βέβαια. Όταν γύρισα από Αμερική, με είχε πιάσει τέτοια νοσταλγία που το βράδυ που ήμουν στην Αθήνα πήγα να δω παιχνίδι του. Δεν κατάλαβα τίποτα. Τον τελικό του Euro το 2004 τον είδα στη Νέα Υόρκη, στην Αστόρια και έκανα σαν να είμαι ο μεγαλύτερος fan του ελληνικού ποδοσφαίρου.
ΤV Σκηνοθετικά και οι χαρακτήρες του True Detective είναι κάτι το καταπληκτικό. Επίσης οι Μακόναχι και Χάρελσον είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Βλέπω ακόμα, Girls, Two Broke Girls, στο American Horror Story μου άρεσε η Τζέσικα Λανγκ και η όλη αισθητική του. Λατρεύω το Brooklyn Nine Nine και είμαι φανατικός του Saturday Night Live.
ΤΑΞΙΔΙ Όλη μου η ζωή ήταν ταξίδια. Μου άρεσε πολύ η Τουρκία. Είχα ζήσει εκεί μικρός στις βάσεις, γιατί είχαν πάρει μετάθεση οι γονείς μου και ήταν μια χώρα μαγική. Οι Άλπεις της Γερμανίας μου έχουν μείνει αξέχαστες γιατί μικρός έκανα διακοπές και με άλλα παιδιά της ηλικίας μου φτιάχναμε δεντρόσπιτα και μέναμε εκεί. Θέλω να πάω στην Ιαπωνία. Γενικώς δεν είμαι των εξωτικών προορισμών. Έχω ταξιδέψει όλη την Αμερική με αμάξι, φωτογραφίζοντας. Έχω πολλά μέρη ακόμα στην Ελλάδα που θέλω να πάω. Μου αρέσουν τα βουνά της, το Πήλιο ήταν πανέμορφο. Έχω αφήσει ανεξερεύνητα ακόμα πολλά μέρη.
ΤΩΡΑ Ασχολούμαι πάρα πολύ με τους Mechanimal γιατί γράφουμε υλικό για τον επόμενο δίσκο. Πριν λίγες βγήκε το single και προετοιμαζόμαστε για τα επόμενα live. Έχουμε πολλή δουλειά, πολλές φορές σπάω τα νεύρα του Γιάννη (Ion) για να μπω στην όλη διαδικασία αφού τώρα γίνομαι πιο έμπειρος και μαθαίνω περισσότερα. Φυσικά ακόμη ασχολούμαι με τη φωτογραφία…
