ΜΟΥΣΙΚΗ: Όταν όλοι οι συμφοιτητές μου άκουγαν Ντέιβιντ Μπάουι, Bjork, Pulp εγώ άκουγα κυρίως Αρλέτα, Αττίκ, Τσιτσάνη και τραγούδια των Κραουνάκη – Νικολακοπούλου. Συναντιόμασταν σίγουρα στην αστική μελαγχολία των Στέρεο Νόβα ή στη συγκινητική βραχνάδα της Μπίλι Χόλιντεϊ και στα ψαγμένα της Μαντόνα, αλλά, νομίζω, για εκείνους ήμουν ο περίεργος συμφοιτητής, που δεν σνόμπαρε το ελληνικό τραγούδι, αλλά αντιθέτως εκεί έψαχνε απαντήσεις. Μου πήρε αρκετά χρόνια να καταλάβω τί συνδέει όλα τα τραγούδια που με αγγίζουν αλλά κι εκείνα που με συγκινούν εκ των υστέρων, όταν καταλαβαίνω δηλαδή πώς γράφτηκαν και πού τοποθετούνται στην ιστορία του τραγουδιού. Νιώθω πως όταν δεν υπάρχει το άγχος της επιτυχίας, τα ωραία τραγούδια, ελληνικά και ξένα, είναι σαν μηνύματα ναυαγών σε ένα μπουκάλι. Ελπίζεις να τα βρει κάποιος χρόνια μετά, όχι για να σε σώσει, αλλά για να νιώσει ό, τι νιώθεις κι εσύ.
ΒΙΒΛΙΑ: Δεν είμαι φανατικός αναγνώστης, γιατί το μυαλό μου δύσκολα συγκεντρώνεται σε μια σελίδα. Ευτυχώς με κάποιες εξαιρέσεις. Πρόσφατα μου άρεσε πάρα πολύ το Χαστούκι του Ελληνοαυστραλού Χρήστου Τσιόλκα. Θα σταθώ επίσης στη Γραμμή του Ορίζοντος του Χρήστου Βακαλόπουλου, το Τάλγκο του Βασίλη Αλεξάκη, το Τρυφερή Είναι η Νύχτα του Φιτζέραλντ, αλλά και τα Στοιχειώδη Σωματίδια του Ουελμπέκ, κυρίως για την κυνική του ματιά στην ανθρώπινη φύση. Βρίσκω ότι οι μεγάλες περιγραφές με κουράζουν. Με συγκινεί ο αυτιστικός ρεαλισμός κι η εμμονή στις λεπτομέρειες στα κείμενα του Ευθύμη Φιλίππου κι ο βρώμικος ρεαλισμός της Λένας Κιτσοπούλου. Η λογοτεχνία των Αμερικανών μου φαίνεται πιο προσιτή. Ίσως γιατί μου φαίνονται πιο απενεχοποιημένοι, ως προς το βάρος της ιστορίας τους. Το καλοκαίρι αγόρασα το Homo Sapiens του Γιουβάλ Χαράρι, αλλά ακόμη δεν το έχω τελειώσει. Με σόκαρε η αποκάλυψή του πως, εμείς οι Sapiens δεν είμαστε το τελευταίο στάδιο της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, αλλά το είδος που ξεπάστρεψε τα υπόλοιπα.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Μ’ έχει σημαδέψει το πρώτο Μάτριξ. Για μένα, αποτελεί μια σύγχρονη Βίβλο, καθώς συνδυάζει έστω κι επιδερμικά θεωρίες από πολλές θρησκείες και φιλοσοφικά θεωρήματα. Από την άλλη, παραδοσιακά μου άρεσαν οι κομεντί, με πρώτη το Όταν ο Χάρι Γνώρισε τη Σάλι, που την είχα δει σε κοπάνα της Δευτέρας Γυμνασίου. Πλέον βλέπω κομεντί και βαριέμαι. Μ’ εκνευρίζουν στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά με όλα τα κλισέ τους. Αλλά τις βλέπω. Κάποιες φορές προτιμώ τις κομεντί του Φίνου, όπως το Δεσποινίς Διευθυντής, αν και πλέον μ’ ενοχλεί που δεν δικαιολογείται το πως υπήρχαν πλούσιοι βιομήχανοι στην Ελλάδα αμέσως μετά τον εμφύλιο. Στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ θαυμάζω πάντα το πώς μας προετοίμαζαν για το μέλλον μέσω των εφευρέσεων. Εκτιμώ απεριόριστα την Στέλλα του Κακογιάννη για τη δωρική της ελληνικότητα.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Έχω δει πολλή τηλεόραση αλλά για έναν περίεργο λόγο δεν κολλούσα με την τρας τηλεόραση όπως φίλοι μου, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως είμαι μη συμβατός. Έχω δει πολλά Φιλαράκια και Sex And The City, πέφτοντας στην παγίδα της θεωρίας πως οι φίλοι μας θα είναι η παντοτινή οικογένειά μας από τη μία και από την άλλη πως οι προσωπικές ιστορίες γίνονται πιο εύκολα διαχειρίσιμες αν συνοψίζονται σε έξυπνα λογοπαίγνια και περιλαμβανουν ψυχαναλυτικους περιπατους μόνο σε ωραια πεζοδρομια. Είδα με μεγάλη χαρά το Grace και Frankie στο Netflix. Μου άρεσε γιατί αντιμετωπίζει την τρίτη ηλικία χωρίς ταμπού κι επειδή μέσα από το δίπολο των δύο πρωταγωνιστριών εκφράζεται η αιώνια μάχη μεταξύ λογικής και συναισθήματος, φιλελευθερισμού και μποέμικης ελευθερίας, έστω και αν όλα αυτά διαδραματίζονται στην Καλιφόρνια, που έχει λύσει τα προβλήματά της.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είμαι σχεδόν διαδικτυακά αναλφάβητος. Δεν έχω κάνει μέχρι στιγμής καμία ανάρτηση στο facebook. Μόλις άνοιξα λογαριασμό στο instagram.
ΣΠΟΡ: Μόλις έβαλα την κολύμβηση στη ζωή μου. Αλλά μέχρι εκεί. Πάντα ήμουν ο στερεοτυπικός μη αθλητικός τύπος.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Δεν παίρνω εύκολα την απόφαση να ταξιδέψω και το ζηλεύω αυτό σε φίλους μου. Προτιμώ τα ταξίδια με αφορμή τη δουλειά μάλλον. Έπαψα να ζηλεύω σιωπηλά τις μεγάλες πόλεις της δύσης όταν συνειδητοποίησα, ευτυχώς νωρίς, ότι αυτές οι πόλεις ήταν κέντρα μεγάλων αποικειοκρατικών αυτοκρατοριών, και πως εκεί για πολλούς λόγους το κράτος είναι πανίσχυρο. Έτσι αγάπησα λίγο παραπάνω το αθηναϊκό χάος, με μια αδυναμία στις πολυκατοικίες του 30. Αστραπιαία αγάπησα την Κωνσταντινούπολη και το Σαν Φρανσίσκο. Όσο μεγαλώνω εκτιμώ την Πελοπόννησο. Συμπαθώ περισσότερο τα νησιά της Άγονης Γραμμής.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Έχω περάσει από πολλές φάσεις. Από την Καρύτση, στα Πετράλωνα και στο Παγκράτι, πριν γίνουν μόδες όμως. Ως παιδί των –λιγότερο λαμπερών- νοτίων προαστίων αγαπώ τις βόλτες στο Κάτω Καλαμάκι και στην Ηλιούπολη για παγωτό.
ΤΩΡΑ: Τον Μάρτιο έκλεισα 13 χρόνια στον Μελωδία. Ούτε που φανταζόμουν όταν ήμουν φοιτητής, πως θα έκανα ραδιόφωνο, πόσω μάλλον στον Μελωδία. Ούτε βέβαια πως θα ασχολούμαι σε βάθος με τα τραγούδια που με σημάδεψαν, και τα γραφαμε τότε σε κασέτες. Νομίζω κάπως έτσι μας ήρθε και η ιδέα για τις «Κασέτες» του Μελωδία που ανεβάζουμε κάθε μήνα στο κανάλι μας στο youtube. Εκπομπή κάνω κάθε απόγευμα 16.00 με 19.00 ενώ ταυτόχρονα είμαι ο διευθυντής προγράμματος του σταθμού.