ΜΟΥΣΙΚΗ Το άλμπουμ που έχω λιώσει, που το έχω αγοράσει τρεις φορές, μια γιατί χάθηκε το ένα CD, μια για να το έχω κανονικά και μια για να υπάρχει καβάτζα αν πάθει κάτι το προηγούμενο, είναι η συλλογή της Ella Fitzgerald που τραγουδάει το Cole Porter Songbook. Από εκεί και πέρα, εννοείται ότι κυκλοφορώ σαν nerd με το Shazam και καταγράφω όποιο κομμάτι γύρω μου με εντυπωσιάζει. Το τελευταίο που εντόπισα να μου απευθύνεται προσωπικά, ήταν το Boobar Come Back των Tindersticks. Πάντα ακούω με ευλάβεια το Disco 2000 των Pulp για εντελώς προσωπικούς λόγους. Ακόμα, μου είναι αδύνατον να μην κινήσω κάποιο μέλος του σώματός μου όταν ακούω κάτι από την Motown του ’60 – Marvin Gaye με Tammi Terrell, κοκ. Έχω κόλλημα με τα φωνητικά συγκροτήματα της δεκαετίας του ’50, αυτά που πόζαραν γύρω από ένα μικρόφωνο – από Dixie Cups μέχρι The Coasters, με το συμπάθειο. Επίσης ακούω ο,τιδήποτε του Παναγιώτη Καλατζόπουλου – αλλά όταν λέμε ο,τιδήποτε, εννοώ σε επίπεδο Ρουβίτσας.
ΒΙΒΛΙΑ Κάθε στιγμή υπάρχουν στο σπίτι τουλάχιστον τρία ανοιχτά βιβλία που διαβάζονται παράλληλα. Επίσης, φροντίζω να βρίσκονται πάντα εύκαιρα στο τραπέζι μερικά παλιά Λούκυ Λουκ. Ναι, πέρασα ένα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής μου, ψάχνοντας να βρω τον επόμενο «Φύλακα στη Σίκαλη» του J.D. Salinger, μέχρι που το πήρα απόφαση και άρχισα να απολαμβάνω τα βιβλία χωρίς άγχος. Πέρασα επίσης τη φάση Boris Vian, υπήρξα φανατικός του Nick Hornby και ξενύχτησα για να διαβάσω στο πρωτότυπο το «The Curious Incident of the Dog in the Night-Time» του Mark Haddon.
ΤΑΙΝΙΕΣ Ανήκω στη γενιά που πρωτοστάτησε στην απενοχοποίηση του αμερικάνικου σινεμά. Μάλιστα, για μια 4ετία υπήρξα επίσημα κριτικός κινηματογράφου – ο μόνος κριτικός κινηματογράφου που σιχαινόταν τις γαλλικές ταινίες. Σε σημείο που κάποτε ένας ιδιοκτήτης εταιρίας με έβγαλε έξω από την αίθουσα της δημοσιογραφικής προβολής, γιατί γέλαγα πέρα από το όριο του επιτρεπτού με μια ταινία του Ερίκ Ρομέρ. Τώρα προτιμώ το cinema ως compilation εικόνων. Αν ήμουν ένα είδος M.J. (Movie Jockey), θα ξεκινούσα πάντα το session με τους τίτλους από τις «Διακοπές του Κυρίου Ιλό» του Ζακ Τατί (ναι, εν τω μεταξύ τα βρήκαμε με το γαλλικό σινεμά), θα συνέχιζα με οποιαδήποτε εξωτερική σκηνή του Terrence Malick, θα περνούσα οπωσδήποτε από Tex Avery, θα πρόσθετα την τελευταία σκηνή από το «Brazil» του Terry Gilliam και για φινάλε θα κρατούσα την κλιμάκωση (δηλαδή τη σκηνή του ατυχήματος), από την «Οικογένεια Tenenbaum» του Wes Anterson. Πάντως, μετά από εκατοντάδες ταινίες έχω καταλήξει καταλήξει σε τρία φιλμ-καβάντζες, τύπου In case of emergency, για τις φορές που τα πράγματα σκουραίνουν: Το «Party» του Blake Edwarts με τον Πήτερ Σέλερς, την «Απίθανη Πτήση Νο 1» των Zucker και Abrahams και το «Zoolander» με τον Ben Stiller. Ποτέ δεν έχουν αποτύχει να μου αλλάξουν τη διάθεση και να μου υπενθυμίσουν ποια είναι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή.
ΣΠΟΡ Έχω μετάλλια από διασχολικούς αγώνες στο κολύμπι και έφτασα μέχρι το κατώφλι της Εθνικής Βόλεϊ στα 20 μου, όπου κόπηκα δικαίως λόγω ύψους. Μετά τα εγκατέλειψα, αλλά ξέρω ότι αν δεν είχα παίξει σε ομάδα τότε, στη δουλειά μου θα ήμουν 40-60% χειρότερος. Όταν έκοψα το κάπνισμα μετά από 30 χρόνια, επανήλθα: Τρέξιμο, κολύμπι, ημιμαραθώνιος, μια συμμετοχή σε τρίαθλο, κοκ. Το ζεν του μεσήλικα δηλαδή.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ Το πρώτο πράγμα το πρωί και το τελευταίο το βράδυ. Και κατά τη διάρκεια της μέρας. Από το διαδίκτυο ενημερώνομαι και στο διαδίκτυο απευθύνεται πλέον το 80% της δουλειάς μου. Από το Moufanet στο Protagon, μέχρι τις Μεταφράσεις του Forrest Gump στην Athens Voice. Παλιότερα έφτιαχνα συνέχεια blogs, αλλά μετά από λίγο κατάλαβα ότι με ενδιέφερε περισσότερο να πειράζω τον κώδικα και να φέρνω το template στα μέτρα μου, παρά να τα γεμίζω με περιεχόμενο. Το μεγάλο μου κόλλημα όμως, είναι το instagram. Μπορώ να περιφέρομαι ώρες στην πόλη και να φωτογραφίζω με το iPhone. Ανθρώπους όμως ή λεπτομέρειες με ανθρώπινο στοιχείο. Όχι τοπία, αυτά τα βαριέμαι.
TV Είμαι το τυπικό παιδί της τηλεόρασης. Αυτούς τους μύθους που ακούτε τώρα, περί ασπρόμαυρης τηλεόρασης, περί δύο μόνο καναλιών, ότι κάποτε όντως σηκωνόσουν και πήγαινες μέχρι τη συσκευή όταν ήθελες να αλλάξεις κανάλι, όλα αυτά τα έχω ζήσει. Και συνεχίζω. Θεωρώ ότι η σειρά που άλλαξε τον τρόπο που γράφεται η τηλεοπτική κωμωδία, κάτι σαν τον Γκάλη των Sitcoms, ήταν το Married With Children. Και το αντίστοιχο στις περιπέτειες, το 24. Ειδικά τον πρώτο κύκλο τον τελείωσα σε ένα σαββατοκύριακο. Για την ακρίβεια σε 36 ώρες. Ναι, δεν περιμένω από την τηλεόραση ούτε να ενημερωθώ ούτε να μάθω πολιτισμό. Αλλά με διασκεδάζει πολύ συχνά όταν παρακολουθώ εκπομπές του Prime Time παράλληλα με το twitter.
ΤΑΞΙΔΙ Lucca στην Τοσκάνη. Ξανά και ξανά.
ΤΩΡΑ Μόλις πάω βόλτα τον σκύλο, θα φτιάξω ένα boulevardier και θα γράψω το αυριανό Moufanet.
