Πρωταγωνιστεί στην ταινία «Νοτιάς» που «φυσάει» εδώ και λίγο καιρό στις ελληνικές αίθουσες και στην παράσταση του Εθνικού (απ’ αυτές που δεν κατεβαίνουν απότομα) «Έγκλημα και Τιμωρία». Η Μελισσάνθη Μάχουτ έχει γεννηθεί στον Καναδά και μιλάει εξαιρετικά αγγλικά. Κοινό μοτίβο σε ό,τι αγαπάει η επιστροφή στην ασφάλεια των θησαυρών του παρελθόντος, γιατί πού λεφτά, ή χρόνος για νέες εξερευνήσεις. Εκτός αν πρόκειται για ταξίδια που δεν αποκλείεται να αρχίσει να πραγματοποιεί ακόμα και περπατώντας από την μια χώρα στην άλλη. Πρόσφατα σιχάθηκε την πολιτική γιατί της θυμίζει μια ματαιότητα που περισσότερο απ’ όλα την εξοργίζει.
ΜΟΥΣΙΚΗ: Για μένα είναι χαλάρωση. Λειτουργεί και για να με κινητοποιήσει για την δουλειά. Να με ξυπνήσει, να με βάλει σε μια σειρά και μετά το βράδυ για να με ηρεμήσει. Είτε λοιπόν με ενεργοποιεί, είτε με χαλαρώνει. Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό δεν έχω τον χρόνο για να ασχοληθώ και να ανακαλύψω καινούργια ακούσματα, οπότε αυτό σημαίνει ότι μένω πιστή στην ασφάλεια των αγαπημένων κατακτήσεων του παρελθόντος. Στους παλιούς, πιστούς, καλούς φίλους: Leonard Cohen, Bill Evans, Tom Waits και πού και πού λιγο System of a Down για να μην ξεχάσω την εφηβεία μου.
ΒΙΒΛΙΑ: Μεγάλη αγάπη γενικά. Τώρα περνάω μια φάση που διαβάζω βιβλία μυστηρίου ή αστυνομικά τα οποία με χαλαρώνουν ιδιαίτερα για κάποιον λόγο. Ισως γιατί εκεί υπάρχει πάντα μια λογική λύση-κατάληξη. Περιέργως δεν διαβάζω πολλά θεατρικά. Είχα πάντα ένα πρόβλημα με τους διαλόγους και προτιμούσα την αφήγηση. Και με τα βιβλία με πιάνει να γυρνάω σε αυτά που με έχουν ενθουσιάσει και να τα ξαναδιαβάζω και δεύτερη και τρίτη φορά. Να ανακαλύπτω έτσι πράγματα που μου είχαν ξεφύγει. Τώρα τελευταία ανακάλυψα την ποίηση. Βρήκα σε ένα κιβώτιο μια ποιητική ανθολογία στα αγγλικά (από την φιλολογία που δεν τέλειωσα ποτέ). Παίρνω λοιπόν το βιβλίο το πετάω στον αέρα και σε όποια σελίδα ανοίξει όταν προσγειωθεί διαβάζω το ανάλογο ποίημα. Τώρα αν έπρεπε να επιλέξω ενα top 5 βιβλίων θα έβαζα: Αδερφοί Καραμάζοφ, Catch 22, Brave New World, Εκατό Χρόνια Μοναξιάς και Ο Ξένος. Με πολύ βαριά καρδιά, γιατί η λίστα κανονικά θα ήταν δεκαπλάσια.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Βλέπω από πολύ μικρή ηλικία και τις αγαπώ πάρα πολύ. Είναι ένας μεγάλος έρωτας, τολμώ να πω μεγαλύτερος και από το θέατρο. Τώρα που το σκέφτομαι παρατηρώ ένα κάπως περίεργο μοτίβο. Και τις ταινίες τις ξαναβλέπω! Δυστυχώς, όμως δεν προλαβαίνω και κυρίως δεν έχω την οικονομική άνεση να πηγαίνω όσο συχνά θα ήθελα στο σινεμά. Σε κάποια φάση είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα έναν ολόκληρο χρόνο να πάω σινεμά και αυτό με φρίκαρε. Ειδικά, όταν πρόκειται για ταινίες που δεν δέχομαι να μην τις δω στην οθόνη του σινεμά, όπως ας πούμε το καινούργιο Star Wars. Από την άλλη λέω, δεν πειράζει, πολυτέλεια είναι και ίσα ίσα είναι ίσως και πιο ωραίο να μαζεύεσαι στο σπίτι, με φίλους και σε ήρεμα πλαίσια, να βλέπεις μια ταινία και να την απολαμβάνεις. Ασε που βολεύει επαγγελματικά. Τις μελετάω καλύτερα έτσι. Βέβαια, τον τελευταίο καιρό, κυριαρχεί μια ανάγκη για πολύ «ελαφριές» ταινίες, χαρούμενες και λίγο πιο «αθώες» τύπου παλιός αμερικάνικος ασπρόμαυρος κινηματογράφος, οι οποίες για κάποιο λόγο με ηρεμούν πολύ.
ΙΝΤΕRΝΕΤ: Δυστυχώς, ή ευτυχώς, είναι μέρος της ζωής μου πλέον. Πιο πολύ όμως για να με εξυπηρετήσει σε όλα όσα είπαμε ήδη. Μουσική, ταινίες. Εντάξει, θα κολλήσω και λίγο με το Facebook, ή με το Pinterest, γιατί φτιάχνω το σπίτι μου και κλέβω ιδέες. Γουστάρω αλλά νομίζω το διαχειρίζομαι. Έχει αλλάξει και ο τρόπος που το χρησιμοποιώ άρα και ο χρόνος χρήσης του. Πλέον, ας πούμε, δεν διαβάζω ειδήσεις. Πολύ συνειδητά, γιατί αλλιώς απελπίζομαι.
ΣΠΟΡ: Περπατάω πολύ. Τα πόδια μου είναι το μεταφορικό μου μέσο. Mε πάνε και στην πρωινή δουλειά μου – παραδίδω μαθήματα αγγλικών. Προσπαθώ, λοιπόν, όπου είναι να πάω να το προγραμματίσω καλά και να πάω με τα πόδια. Από το Παγκράτι στην Καλλιθέα, ή στον Κεραμεικό, για παράδειγμα. Και ειδικά τώρα που είναι χειμώνας γιατί το καλοκαίρι δεν το σκέφτομαι καν. Δεν τα πάω και πολύ καλά με την Αθήνα το καλοκαίρι. Κάποτε έτρεχα κιόλας αλλά τα γόνατά μου πλέον δεν θέλουν. Από άποψη θεατή μου αρέσει να βλέπω τένις και κυρίως τους ημιτελικούς και τελικούς.
TV: Δεν ήμουν ποτέ παιδί της τηλεόρασης. Φαντάσου ότι στο σπίτι μου δεν έχω καν. Με ενοχλούν αφόρητα οι διαφημίσεις. Ακόμα και αν τύχει να αποκτήσω μια δουλειά στην τηλεόραση νομίζω δεν θα μπει σπίτι μου. Ο μόνος λόγος για να γίνει αυτό είναι για το playstation. Αυτό είναι το μόνο ενδεχόμενο. Για τίποτε άλλο. Μια οθόνη, αυτή του laptop, αρκεί. Α ναι και ένας προτζέκτορας για ταινίες θα ήταν κάτι που θα ήθελα να έχω.
ΤΑΞΙΔΙ: Μεγάλος πόνος σε αυτή την φάση. Αν μπορούσα να ταξιδεύω σε όλη μου την ζωή και να μην κάνω κάτι άλλο… Θυμάσαι μια εκπομπή του BBC, το «Lonely Planet» που έχει τις ανάλογες εκδόσεις. Ε, μικρή ήθελα να κάνω αυτό. Μετά μου έφυγε, ή μάλλον βασικά δεν ήξερα πώς μπορεί να γίνει και δεν το έψαξα παραπάνω. Μου έλεγαν όλοι «διάλεξε κάτι πιο ασφαλές» και διάλεξα την υποκριτική. Αν είναι δυνατόν! Τουλάχιστον φροντίζω να ταξιδεύω με την πρώτη ευκαιρία. Πλέον προτιμώ εκτός Ευρώπης. Σε αντίθεση με όλα όσα είπαμε πριν δεν ταξιδεύω εκεί που έχω ήδη πάει (πλην Λονδίνου που έζησα για 4 χρόνια). Πάντως, σε επίπεδο ταξιδιών-ονείρου οι επιλογές μου είναι Λατινική Αμερική, Αφρική και Ιαπωνία.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ανέκαθεν είχα μια πολύ περίεργη σχέση. Πάντα πίστευα ότι είναι λίγο μάταια τα πράγματα. Οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν ποτέ απο τα λάθη του παρελθόντος. Είναι ο τρόπος που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα που με κάνει να πιστεύω ότι και ο καλύτερος άνθρωπος να ανέβει στην εξουσία θα διαβρωθεί. Μέχρι το καλοκαίρι, όμως, διάβαζα. Μετά είπα stop. Δεν μπορώ άλλο. Αισθάνθηκα απαίσια. Δεν το αντέχω βιολογικά, θυμώνω και στεναχωριέμαι με το παράλογο που δεν αλλάζει ποτέ.
ΤΩΡΑ: Είμαι στην παράσταση του Εθνικού «Έγκλημα και Τιμωρία» την οποία σκηνοθετεί ο Σωτήρης Χατζάκης και θα παίζεται μέχρι τέλη Φλεβάρη. Στην παράσταση είμαι μαζί με τον Θέμη Πάνου και τον Γιάννη Νιάρο που παίζουμε μαζί και στον «Νοτιά» του Τάσου Μπουλμέτη που εδώ και λίγο καιρό είναι στους κινηματογράφους και με πολλούς άλλους ταλαντούχους ηθοποιούς και υπέροχους ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά διασκέδαση και την καθημερινότητα πολύ πιο υποφερτή.