ΜΟΥΣΙΚΗ: Αν μου έκανες αυτή την ερώτηση κάπου εκεί στο Γυμνάσιο θα σου απαντούσα ΜΕΤΑΛ και θα τελείωνε η συζήτηση. Σήμερα χαίρομαι που δεν είμαι δογματική στη μουσική. Ακόμα συγκινούμαι με τα ακούσματα της εφηβείας μου, το πρωί για παράδειγμα άκουγα τέρμα Metallica καθώς ετοιμαζόμουν για το γραφείο. Ωστόσο, θα μερακλώσω με Στράτο (εσύ θα δε θα ρωτήσεις ποιος, αλλά ας το διευκρινίσω, τον Διονυσίου, τον άνθρωπο που έχει την απάντηση για κάθε ζήτημα καρδιάς) και θα ανατριχιάσω με τη φωνή της Τζένης Βάνου. Το αίμα μου με γαργαλάει κάθε φορά που ακούω anadolu rock και pop, δηλαδή τη μουσική της γείτονος στα ‘70s την οποία ανακάλυψα πριν χρόνια και σήμερα με καθορίζει σε μεγάλο βαθμό. Θα είμαι πάντα πιστή στο ψυχεδελικό ροκ. Θα τραγουδώ πάντα απ’ έξω όλα τα τραγούδια του David Bowie, των Beatles, των Doors και των Queen. Θα υπερασπίζομαι το δικαίωμα των Scorpions να γεμίζουν στάδια στην Ελλάδα μέχρι να πεθάνουν. Θα είμαι πάντα η πιο σκληροπυρηνική groupie των συγκροτημάτων της εναλλακτικής αθηναϊκής σκηνής που έχει αναδείξει απίστευτους δημιουργούς. Και πάντα, θα έχω στη φαρέτρα μου φρεσκοακονισμένα επιχειρήματα για όποιον ξανατολμήσει να πει ότι η γενιά μου (αυτή των millennial δηλαδή) δεν εμβαθύνει μουσικά εξαιτίας της υπερπληροφόρησης από το διαδίκτυο.
ΒΙΒΛΙΑ: Ξεκίνησα πάρα πολύ νωρίς με την ποίηση και πέρασα τα σχολικά μου χρόνια με τη συντροφιά της, ιστορικά βιβλία και βιογραφίες μεγάλων προσωπικοτήτων του 20ου αιώνα (δεν ήμουν πολύ δημοφιλές παιδάκι στο σχολείο). Δεν μου αρέσουν οι φανφάρες του στιλ «Το τάδε βιβλίο ή ο τάδε συγγραφέας μου άλλαξε τη ζωή», οι αποφάσεις μας, οι άνθρωποι και τα απρόσμενα γεγονότα μας αλλάζουν τη ζωή, η τέχνη την εμπλουτίζει και την εξωραΐζει, για να μην κοπανάμε τα κεφάλια μας τους τοίχους. Ωστόσο αξίζει να επισημάνω το βιβλίο που ξεκλείδωσε το μυαλό μου με έναν αναπάντεχο τρόπο και δεν είναι άλλο από Την Ιστορία του Ματιού, του Ζωρζ Μπατάιγ. Δεν έχω συμφωνήσει μέσα μου περισσότερο απ’ ό,τι με τον Καμύ και γελάω με την παρανοϊκή γραφή του Ρόμπινς. Μετανιώνω που δε διαβάζω νέους Έλληνες συγγραφείς τόσο συχνά.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Ερωτεύτηκα παράφορα τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Το φρενιασμένο σινεμά του Οικονομίδη, τις γλυκόπικρες ιστορίες με καταλύτη πάντα την παρουσία της γυναίκας του Σταύρου Τσιώλη, τα μικρά σύμπαντα του Νίκου Παναγιωτόπουλου, την ασύγκριτη ιδιοφυία του Νίκου Νικολαΐδη, τον Κούνδουρο, τον Φέρρη, τον Βούλγαρη, τον Αλεξίου. Συγκινούμαι με σαχλά chick flick σαν φυσιολογικός άνθρωπος, απολαμβάνω πάντα μία καλή περιπέτεια στην τηλεόραση κάποια Κυριακή με χανγκόβερ, αλλάζω συνεχώς κατάταξη στη λίστα που έχω στο κεφάλι μου με τις ταινίες του Ταραντίνο από τη χειρότερη στην καλύτερη και περιμένω κάθε καλοκαίρι να ανοίξουν τα θερινά, όπως τα μικρά παιδιά να γεμίσουν παγωτά τα ψυγεία των περιπτέρων. Χωρίς τoν κινηματογράφο η ζωή θα ήταν αφόρητη.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Βλέπω πολύ. Το πρωί με τον καφέ κάνω ζάπινγκ και παρακολουθώ τα πρωινάδικα κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι και μιλώντας στη συσκευή όπως οι γιαγιάδες. Έχω επίγνωση της πλοκής των δημοφιλών σίριαλ. Έχω δει τούρκικη σαπουνόπερα. Παρακολουθώ ριάλιτι μόδας και μαγειρικής και μοιράζομαι την ίδια ένοχη απόλαυσή με χιλιάδες κόσμο εκεί έξω. Παρακολουθώ τα ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου, είτε τρώγοντας, είτε απολαμβάνοντας τον καφέ μου αναλόγως τι ώρα έχω γυρίσει το προηγούμενο βράδυ. Για χρόνια οι φίλοι μου προσπαθούσαν να με πείσουν να ξεκινήσω μία αξιόλογη σειρά με παταγώδη αποτυχία. Το οχυρό έπεσε με το Big Little Lies. Τώρα έχω Netflix. Τα βιβλία στο κομοδίνο μου έχουν λίγη σκόνη και εγώ ενοχές.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Θα σου μιλήσω ειλικρινά, έχω κουραστεί λίγο να διαβάζω στο Pop ID ότι το Ιnternet είναι «αναγκαίο κακό». Και δεν πιστεύω σε δυστοπίες τύπου Black Mirror. Ούτε με συγκινούν τα σκιτσάκια που δείχνουν ανθρώπους να πέφτουν σε γκρεμούς επειδή είναι σκυφτοί πάνω από τα κινητά τους. Φταίει ίσως ότι αποτελεί εργαλείο της δουλειάς μου, πλέον το κορυφαίο, για αυτό και το βλέπω με περίσσια συμπάθεια. Είναι επίσης ο «δάσκαλός μου» στη μουσική, έχω ανακαλύψει φανταστικά πράγματα πηγαίνοντας από link σε link, ή αφήνοντας απλά το YouTube και το Spotify στην αυτόματη αναπαραγωγή. Είναι ο τρόπος μου να επικοινωνώ με τους φίλους μου. Με βοηθά να φτάσω εκεί που θέλω με ακρίβεια. Φυσικά και υπάρχουν φορές που κάθομαι στον καναπέ και σκρολάρω δίχως νόημα, όμως όταν βρίσκομαι έξω με τα αγαπημένα μου πρόσωπα φροντίζω να μην κοιτάζω το κινητό και τόσο. Όταν χορεύω δεν το κρατώ στο χέρι μου. Όταν βρίσκομαι μπροστά σε κάτι εξωφρενικά όμορφο (όπως για παράδειγμα μία συγκλονιστική παραλία) με πιάνει δέος, σαστίζω και η πρώτη μου σκέψη δεν είναι συνήθως να ποστάρω. Αν ξέρεις να χειριστείς το ίντερνετ και δεν στέλνεις σε ανθρώπους ΙΑΣΩ ΚΟΚΛΑ (το αφήνω εδώ για τον ιστορικό του μέλλοντος), έχει να σου προσφέρει άπειρα πράγματα.
ΣΠΟΡ: Αν θεωρείται σπορ η κίνηση του χεριού που κρατά το ποτό από τη μπάρα στο στόμα και τανάπαλιν, τότε σε αυτό είμαι πρωταθλήτρια. Αν λογίζεται σαν άθλημα η κίνηση του χεριού που κρατά το τσιγάρο από το τασάκι το στόμα και τούμπαλιν, τότε είμαι πολύ καλή σε αυτό. Επίσης, πρέπει να έχω υπάρξει το μοναδικό παιδάκι στον κόσμο που έχει πάρει 9 στη Γυμναστική στο σχολείο.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Ο μοναδικός λόγος που αξίζει να χτυπιέσαι κάτω για να βγάζεις λεφτά, ακόμα κι αν αγαπάς τη δουλειά σου, όπως εγώ. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου θα έχουν πάντα οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Με συνεπαίρνει η σοβιετική αισθητική, ιδιαίτερα στην αρχιτεκτονική. Έχω πάει σε αρκετές από αυτές. Σκέφτομαι τελευταία ωστόσο ότι ήρθε η ώρα να καρφιτσώσω τις πινέζες μου πέρα από την Ευρώπη, όποτε τώρα ο κουμπαράς απ’ έξω γράφει «ΓΙΑ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΝΑ ΤΑΞΙΔΙΑ».
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Γέννημα θρέμμα Περιστεριώτισσα μεγάλωσα στο Λόφο Αξιωματικών, δηλαδή το μόνο LA που μετράει. Θα αγαπώ και θα υπερασπίζομαι πάντα το Περιστέρι. Τα τελευταία 5 χρόνια μένω στην Καλλιθέα. Είχα πάντα μία επαφή μαζί της, καθώς εκεί βρίσκονταν η δουλειά του πατέρα μου, πολύ επιδερμική όμως. Όταν οι συγκυρίες με οδήγησαν σε ένα τυπικό ‘70s διαμέρισμα στην Καλλιθέα την αγάπησα πολύ. Είναι και αυτή (όπως και το Περιστέρι) μία λαϊκή και ζεστή γειτονιά, με μία φανταστική κοινότητα παλιννοστούντων Ποντίων που τη γεμίζει χρώμα, ασύλληπτη αγορά – βρίσκεις πραγματικά ό,τι χρειάζεσαι –, στενάκια με ταβερνάκια και προσφυγικές κατοικίες, είναι 20 λεπτά από το κέντρο και 10 λεπτά από τη θάλασσα και έχει απίστευτη συγκοινωνία. Α! Και δεν ανέχεται τους φασίστες.
ΤΩΡΑ: Τώρα, συνεχίζω να υπηρετώ την αστική και pop κουλτούρα αρθρογραφώντας στην Athens Voice. Κάποια βράδια του μήνα με βρίσκετε και πίσω από τις μπάρες στα στέκια της πόλης να επιλέγω μουσική και να χαίρομαι να σας βλέπω να χορεύετε. Αύριο δεν έχω ιδέα τι θα γίνει, αλλά με κάθε τρόπο θα συνεχίσω να λέω ιστορίες για την πόλη μου, την Αθήνα μου και όλα εκείνα που συζητάμε πάνω από μπουκάλια μπύρας.