ΜΟΥΣΙΚΗ Το πρώτο μου μεγάλο κόλλημα ήταν οι Red Hot Chili Peppers καθότι ήμουν 15 χρονών ακριβώς στα 90s, τότε που είχε σκάσει το κύμα με τους Faith No More, αυτούς και διάφορους άλλους. Μετά ήρθε η φάση του Μπρίστολ με τους Portishead, τους Massive Attack και μπορώ να πω ότι το συγκρότημα αυτό με έχει συνοδεύσει στα περισσότερα πράγματα που έχω κάνει. Σε εκδρομές, σκοτάδια, χαρές -είναι σίγουρα το αγαπημένο μου. Τώρα πια μετά από ένα μεγάλο διάστημα που άκουσα funk, soul ασχολούμαι με τη jazz. Πάντα ήθελα να μάθω ένα μουσικό όργανο και άρχισα να παίζω μπάσο ενώ κάνω μαθήματα κοντραμπάσου. Η jazz με έβαλε για τα καλά στο τριπάκι της κάνοντας με να απορώ πως δεν την είχα ανακαλύψει νωρίτερα.
ΒΙΒΛΙΑ Περνάω μια εποχή με πολλή δουλειά οπότε το διάβασμα έχει πάει λίγο πίσω. Το τελευταίο που διάβασα ήταν τα “Ανεμοδαρμένα Ύψη” της Έμιλι Μπροντέ, μια παράληψη από το παρελθόν. Επίσης έχω αρχίσει τον “Μόμπι Ντικ” του Χέρμαν Μέλβιλ. Είναι μεγάλο κόλλημα. Τελευταία διαβάζω πολλά βιβλία σχετικά με την αρχαία τραγωδία ενώ ένα άλλο που με έχει συνοδεύσει τον τελευταίο χρόνο είναι η “Ανθρώπινη Κατάσταση“, της Χάνα Άρεντ -πρόκειται για ένα φιλοσοφικό ευαγγέλιο.
ΤΑΙΝΙΕΣ Είμαι παιδί του κινηματογράφου έχοντας δει πάρα πολλές ταινίες. Η τελευταία που ευχαριστήθηκα ήταν ο αριστουργηματικός “Ένας Χωρισμός” του Ασγκάρ Φαραντί. Επίσης απόλαυσα το “Νεμπράσκα” του Αλεξάντερ Πέιν. Μου αρέσουν όλες όσες έχω παίξει, κάποιες περισσότερο κάποιες λιγότερο. Διαλέγω όμως την πρώτη, το “Στο Χάνι“, γιατί με εμπιστεύτηκε ο σκηνοθέτης, ο Γιώργος Μπακόλας, στηρίζοντας την ταινία σε μένα και στον Δημήτρη Αλεξανδρή παρά το ότι ήμουν μόνο 25-26 ετών. Ήταν μεγάλη μου τιμή και χαρά γιατί από αυτό προέκυψαν πολλά πράγματα όπως συνεργασίες με την Κατερίνα Ευαγγελάκου, τον Γιάννη Οικονομίδη. Ο ίδιος είναι μεγάλο κεφάλαιο. Μαγκιά του και μπράβο του για αυτό που έκανε με το “Μικρό Ψάρι“. Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να δουλεύει και δουλεύει πολύ και κάθε πρόβα μαζί του είναι πολύ πιο εξαντλητική και απαιτητική από πολλές θεατρικές. Όταν πας στο γύρισμα μπορείς να κάνεις κάτι τελείως έξω από σένα αλλά στο τέλος είσαι σίγουρος και νιώθεις ασφάλεια αφού δουλεύεις μαζί του. Αυτό είναι μεγάλη μαγκιά για ένα σκηνοθέτη. Το Πούτσα και Ξύλο από την “Ψυχή στο Στόμα” έγινε σλόγκαν. Ήταν απαιτητικό πράμα με πολλή πίεση. Άφησε όμως ένα σλόγκαν. Πέρασα από το σχολείο που πήγαινα στο Περιστέρι και το είδα γραμμένο σε τοίχους. Κάτι έχει γίνει εδώ, είπα. Η γυναίκα μου τότε ήταν έγκυος αλλά το πήρε φυσιολογικά. Η μάνα μου είχε θέμα. Τότε έμενα πάνω από το πατρικό μου και όταν έκανα πρόβες ακούγονταν διάφορα. Νόμιζε ότι μίλαγα στο τηλέφωνο ή ότι τσακώνομαι με κάποιον άνθρωπο. Μια μέρα μου χτυπά έντρομη το κουδούνι ρωτώντας τι γίνεται. Δεν πίστευε ότι κάνω πρόβα.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ Είμαι λίγο λουδίτης και δεν ασχολούμαι πολύ με το ίντερνετ. Περισσότερο το έχω για να χαζεύω παρά για να κάνω κάτι συγκεκριμένο. Βλέπω το Guardian ή το ΒBC για την ενημέρωση μου, δεν έχω Facebook και μ’ αρέσει να κοιτάζω μουσικά όργανα στο eBay.
ΣΠΟΡ Έπαιζα χρόνια μπάσκετ στον Κόσμο Περιστερίου και μου άρεσε πάρα πολύ αλλά οι τραυματισμοί με κατέστρεψαν. Όταν έχω χρόνο και δεν πονάνε τα γόνατα μου πάω και παίζω είναι η εκτόνωσή μου. Είμαι Ατρόμητος αλλά ξενερώνω με το αθλητικό περιβάλλον στην Ελλάδα. Είναι πολύ ωραίος ο αθλητισμός αλλά τελείως παράλογος ο τρόπος που τον αντιμετωπίζουμε εδώ. Με τόση καφρίλα έχει χάσει το νόημά του.
ΤV Τελευταία προσπάθησα να δω το Breaking Bad αλλά είχα δυο πρόβες παράλληλα και αποφάσισα να μην το κάνω γιατί θα κολλούσα και θα έμενα πίσω στη δουλειά. Ωστόσο όταν έχει Τσάμπιονς Λιγκ το παρακολουθώ φανατικά.
ΤΑΞΙΔΙ Θα μιλήσω για ένα ταξίδι που δεν έγινε. Το καλοκαίρι που τέλειωσα τη σχολή ήταν να πάω στην Πορτογαλία για να βρω μια ότι να’ ναι δουλειά για να την περάσω ωστόσο έφαγα κλήση για την σάπια εξάτμιση στο μηχανάκι που είχα τότε, η αντικατάσταση της ήταν ακριβή και κάπως έτσι έκαναν φτερά τα χρήματα που είχα υπολογίσει για το ταξίδι. Πήγα όμως στην Ικαρία και πέρασα τέλεια.
ΤΩΡΑ Ξεκινήσαμε μόλις την παράσταση “Οι Δυο μας Τώρα” του Χρήστου Αγγελάκου με την oμάδα Pequod που έχω με την Αγγελική Παπαθεμελή, στο θέατρο Skrow στο Παγκράτι. Είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει. Αφορά έντεκα ιστορίες που διαδραματίζονται σε ένα παγκάκι, σε ένα πάρκο, σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Είναι διασταυρώσεις ανθρώπων, αγνώστων μεταξύ τους που αποκαλύπτουν πολλά για τις σχέσεις τους. Είναι ένα ζεστό κείμενο με πολλή ανθρωπιά, το δουλεύαμε τρεις μήνες και ήρθε η ώρα του να ανέβει. Όλο αυτό το πράγμα είναι ένας μεγάλος σχεδιασμός γιατί δεν υπάρχει συγκεκριμένη διανομή ρόλων και ο καθένας μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Η μόνη σταθερά είναι ότι οι γυναικείοι ρόλοι παίζονται από γυναίκες και αντίστοιχα οι αντρικοί από άντρες. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική από την προηγούμενη, κάτι που αποτελούσε στόχο μας.