ΜΟΥΣΙΚΗ: Μου αρέσει πολύ. Είναι τρόπος έκφρασης, είναι συντροφιά, είναι ενέργεια. Μου αρέσει να ξεκινάω τη μέρα μου όταν ξυπνάω με τη μουσική πολύ δυνατά. Στα τελευταία μου κολλήματα είναι το album La llorona της Lhasa de Sela το οποίο ακούω στο repeat.
ΒΙΒΛΙΑ: Μου αρέσει η λογοτεχνία και τα βιβλία και θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο να διαβάζω. Πάσχω από tsundoku: ιαπωνικός όρος που αφορά την κατάσταση όπου αγοράζεις βιβλία και τα στοιβάζεις στο ράφι. Για μία σειρά ετών συμμετείχα σε φόρουμ ισπανικής λογοτεχνίας. Σε αυτό το φόρουμ λοιπόν συναντιόμασταν, ορίζαμε το βιβλιο λογοτεχνίας που θα διαβάζαμε και μετά από 3 μήνες ξανασυναντιόμασταν και το συζητούσαμε. Αν ήμασταν τυχεροί κι είχε γυριστεί ταινία, βλέπαμε και την ταινία. Είχαμε ένα είδος deadline, κάτι που βοηθούσε στο να ολοκληρώσουμε την ανάγνωση. Σε κάποιους μπορεί να ακούγεται καταναγκαστικό αλλά σε μένα λειτουργούσε καλά. Όταν πλέον δεν είχα χρόνο να φέρω εις πέρας το βιβλίο μέσα σε ένα τρίμηνο απλά το σταμάτησα. Μου έμειναν όμως παρακαταθήκη πολλά ισπανικά βιβλία. Τα αγαπημένα μου ίσως είναι το Travesuras de la niña mala του βραβευμένου Mario Vargas Llosa και το No mires debajo de la cama (=μην κοιτάς κάτω από το κρεβάτι) του Juan Jose Millas, ένα τελείως σουρεαλιστικό και μεταφορικό διήγημα όπου ζευγάρια από παπούτσια συζητάνε μεταξύ τους για τις ανθρώπινες σχέσεις. Γενικά είμαι υπέρμαχος του να διαβάζεις τα βιβλία στην αυθεντική γλώσσα γραφής τους, όπου αυτό είναι εφικτό. Το καλοκαίρι, διάβασα τα Σταφύλια της Οργής σε μετάφραση, καθώς μου το είχαν κάνει δώρο στα γενέθλιά μου. Νομίζω έχασα αρκετά από το πρωτότυπο.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Μου αρέσει πολύ ο ευρωπαϊκός και δη ο ισπανόφωνος κινηματογράφος κι έχω παρακολουθήσει άπειρες ταινίες. (πιστεύω ότι στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν Hispanohablante).
Όταν ήμουν φοιτήτρια λοιπόν ξεκίνησα να κάνω μαθήματα ισπανικών και η ακαδημία είχε τη λεγόμενη videoteca. Κάθε εβδομάδα δανειζόμουν μία ταινία και την έβλεπα χωρίς υπότιτλους για εξάσκηση. Τότε είδα πρώτη φορά Almodovar, το Mίλησέ της , και έκτοτε κόλλησα κι είδα όλες τους τις ταινίες. Η αγαπημένη μου ταινία ίσως είναι το Amores perros του Iñárritu, που αποτελείται από τρεις ξεχωριστές ιστορίες που συνδέονται γύρω από ένα μοιραίο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Και στις τρεις ιστορίες οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την απώλεια, τη θλίψη και την σκληρή πραγματικότητα όπως αυτή έχει οριστεί από την ιστορία αγάπης που βιώνουν. Είναι συγκλονιστικό πως κι οι τρεις τραγικές ιστορίες συναντώνται στο αυτοκινητιστικό και ξεδιπλώνονται από εκεί. Η ταινία ξεκινάει με κυνομαχίες κι είναι αρκετά σκληρή.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Έχω σχεδόν μηδαμινή σχέση με την τηλεόραση. Υπάρχει η συσκευή στο σπίτι αλλά χρησιμοποιείται για να παρακολουθήσω Netflix ή ενίοτε να βάλω μουσική. Άρα δεν μπορώ να φέρω άποψη για τα προγράμματα που παίζονται στην τηλεόραση καθώς δεν τα παρακολουθώ. Ψυχανεμίζομαι τι συμβαίνει από τα social media, αλλά αρνούμαι να παρακολουθήσω reality show ή να ενημερωθώ για το τι συμβαίνει στον κόσμο από τα δελτία ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης. Υπάρχουν εναλλακτικές.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Το θεωρώ ως επί το πλείστον καλό και πλέον ένα απαραίτητο εργαλείο. Το χρησιμοποιώ στην καθημερινότητά μου, για σχεδόν τα πάντα: να δω τον καιρό, να ψάξω μία διεύθυνση κι οδηγίες πως θα πάω (δεν έχω καθόλου καλό προσανατολισμό συν τοις άλλοις), για να διαβάσω κάτι που μπορεί να με ενδιαφέρει, για να δω τι γίνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να επικοινωνήσω με φίλους, για να επικοινωνήσω με τη δουλειά μου, για να μιλήσω με τον αδερφό μου που μένει μόνιμα στο εξωτερικό. Νομίζω ότι όλοι μας το χρησιμοποιούμε, σίγουρα βέβαια υπάρχουν light & heavy users. Το θέμα είναι να μη κλείνεσαι στο μικρόκοσμο που δημιουργούν τα social media. Να μη σε ορίζει. Το Internet πρέπει να λειτουργεί σαν αυτό που είναι, σαν facilitator, όχι σαν «πράττων».
ΣΠΟΡ: Είμαι φανατική του τρεξίματος. Το θεωρώ λυτρωτικό, έναν τρόπο ψυχοθεραπείας, και ταυτόχρονα «αδειάσματος». Δεν αθλούμουν σαν παιδί. Ξεκίνησα να τρέχω όταν έκανα σπουδές στο Λονδίνο γιατί έμενα κοντά στον Τάμεση κι έβλεπα πολύ κόσμο να τρέχει κατά μήκος της όχθης. Ζήλεψα κι είπα θα το κάνω κι εγώ. Και στην αρχή μου κοβόταν η ανάσα και ήταν ζήτημα αν μπορούσα να τρέξω 20 λεπτά συνεχόμενα. Αλλά πείσμωσα και σιγά σιγά κατάφερνα κάτι περισσότερο. Γυρίζοντας στην Ελλάδα συνέχισα να τρέχω κι ήταν τότε που το τρέξιμο μόλις άρχιζε να γίνεται δημοφιλές. Και κάπως έτσι έκανα τους πρώτους μου «αγώνες» σε αποστάσεις των 10χλμ, μέχρι που κατάφερα να τρέξω μαραθώνιο να σκεφτείς. Μέχρι που ήρθε το ’15 και ο καινούργιος χρόνος με βρήκε με σπασμένο πόδι. Κι αντίο τρέξιμο, ούτε καν περπατούσα για μεγάλο διάστημα. Και κάπου εκεί είναι που μπήκε στη ζωή μου το κολύμπι, γιατί με είχαν συμβουλέψει οι ορθοπεδικοί ότι έτσι θα δέσει καλύτερα το πόδι, αλλά κι επειδή κάπου έπρεπε να διοχετεύσω την ενέργειά μου. Και γίναμε φίλοι με τα πλακάκια της πισίνας, και έθρεψε και το πόδι, και μετά μου μπήκε η ιδέα: μπορώ να τρέξω, ξέρω να κολυμπάω, ψευτοκάνω και ποδήλατο, ε θα κάνω τρίαθλο. Κι έκτοτε κάνω αυτό, με μεγάλο στοίχημα το Half ironman τον Απρίλιο στο Ναυαρίνο. Βοήθειά μας.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Το αγαπημένο μου αντικείμενο στο σπίτι είναι η υδρόγειος, κι όταν ήμουν μικρή είχα έναν τεράστιο χάρτη στον οποίο έβαζα κόκκινες πινέζες για να ξέρω ανα πάσα ώρα και στιγμή που βρισκόταν ο μπαμπάς μου που ήταν ναυτικός. Πριν πάω σχολείο μάλιστα οι γονείς μου με είχαν πάρει μαζί τους σε δύο εξάμηνα ταξιδια ή στη γλώσσα των ναυτικών «μπάρκα». Χάριν αυτού, έχω περάσει τη διώρυγα του Παναμά κι έχω βρεθεί σε φανταστικά μέρη όπως η Βραζιλία και η Ιαπωνία μεταξύ άλλων, έχοντας βέβαια πολύ λίγες καθαρές αναμνήσεις. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι τα ταξίδια είναι στο DNA μου. Τα αγαπώ, αλλά μεταξύ μας και ποιος δεν τα αγαπά; Είναι στη φύση του ανθρώπου να εξερευνά νέα πράγματα και τα ταξίδια του προσφέρουν αυτή τη μοναδική ευκαιρία. Το πιο πρόσφατο μεγάλο ταξίδι μου ήταν στην Κόστα Ρίκα, μια χώρα που μπορείς να λατρέψεις για τη φύση της και για τον αγνό τρόπο ζωή της -pura vida allover. Ήταν ταξίδι road trip παρέα με δύο φίλες, και σε δέκα μέρες καλύψαμε 1.500 χλμ, οπότε είδαμε από rainforests, μέχρι ατελείωτες παραλίες, καταρράχτες κι ηφαίστεια. Φάγαμε τόσο ceviche, όσο δεν είχα ονειρευτεί ποτέ. Στο bucket list μου και μάλιστα πολύ ψηλά στη λίστα είναι η Αργεντινή κι η Αυστραλία. Κι οι δύο χώρες έχουν φιλοξενήσει συγγενείς μου ως μετανάστες. Στη δε Αργεντινή ο παππούς Γιάννης έμεινε 18 χρόνια μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα στην Παταγονία και στο Buenos Aires. Ενώ στην Αυστραλία, γεννήθηκε η μητέρα μου, ε κι όσο να’ναι θέλω να δω κι αυτό το μέρος. Από ευρωπαϊκούς προορισμούς, λατρεύω την Πορτογαλία, και τον Οκτώβριο έχω προγραμματίσει ήδη τη δεύτερη επίσκεψή μου, ενώ θεωρώ μοναδική εμπειρία την Ισλανδία- ίσως είναι ό,τι πιο «εξωτικό» και διαφορετικό μπορεί να προσφέρει η Ευρώπη.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη, προτού μετακομίσουμε σαν οικογένεια από την Καλλιθέα, και προτού μετακομίσουμε στην Αθήνα από τη Χίο όπου και γεννήθηκα. Θεωρώ τη Νέα Σμύρνη σπίτι μου- δύσκολα θα την άλλαζα. Όπως κι οι περισσότεροι νεοσμυρνιώτες είμαι κι εγώ φανατική. Θεωρούμε ότι είναι η καλύτερη γειτονιά της Αθήνας. Κι ίσως να είναι. Η πλατεία της είναι μοναδική. Για εμάς δεν υπάρχει άλλη πλατεία. Όταν λέμε πλατεία, εννοούμε την πλατεία της Νέας Σμύρνης. Αυτήν στην οποία αναφέρεται η Πρωτοψάλτη όταν τραγουδάει τον Άδωνι (έλα, κερνάω καφέ στην πλατεία). Είναι κέντρο απόκεντρο, έχει ένα υπέροχο άλσος, και ταυτόχονα είναι σε απόσταση αναπνοής από την παραλιακή και την θάλασσα. Η δε αύρα της και η ενέργεια της είναι μοναδική.
ΤΩΡΑ: Εργάζομαι στην Diageo, εταιρεία αλκοολούχων ποτών και είμαι υπεύθυνη για το κομμάτι της επικοινωνίας και του PR για την κατηγορία του whisky και των luxury brands. O ακριβής μου τίτλος είναι Culture & Entertainment Senior Manager Whisky & Reserve, αλλά νομίζω είναι λίγο παραπλανητικός οπότε ας μείνουμε στο ότι ασχολούμαι με τις δημόσιες σχέσεις. Ταυτόχρονα κάνω τις τριαθλητικές προπονήσεις μου παρέα με την Red Star Triathlon και σε ό,τι χρόνο μου απομένει ταξιδεύω.