ΜΟΥΣΙΚΗ: Η μουσική είναι σπάνιο πράγμα∙ αυτό που προκαλεί ένα κομμάτι σε αυτόν που το ακούει, μέσα στα λίγα λεπτά που διαρκεί, είναι να το ζηλεύεις. Θα ήταν ωραίο να κάνουμε θέατρο και σινεμά σα να παίζουμε μουσική. Ακούω συχνά σάουντρακ από ταινίες, ας πούμε του Τζάρμους και του Λιντς, το επικό σάουντρακ του Barry Lyndon, τη μουσική φίλων μου που θαυμάζω και ζηλεύω τρελά όπως η Nalyssa Green, ο Boy, ο Felizol, η Δεσποινίς Τρίχρωμη, η Μελεντίνη, οι No Clear Mind, ο Moa Bones, ο Jack Heart με τους αισθαντικούς 4 ή 5, οι Chickn, οι Λάμδα, η Νότια Ντακότα. Παλιά τραγουδούσα κι εγώ σε μια μπάντα, όταν τελείωνα το σχολείο, πιο μικρή μάθαινα πιάνο, πιο μεγάλη τσέλο, είχα παίξει τσέλο σε μία παράσταση ενός έργου του Claudel στο Φεστιβάλ Αθηνών που έπαιζα τη «Δόνια Μουσική», ε αυτό ήταν όσο πιο κοντά έφτασα ποτέ. Μ’ αρέσουν πολύ τα βιντεοκλίπ γενικά, από μικρή είχα κόλλημα, τώρα που παίζω καμιά φορά το ευχαριστιέμαι πολύ.
ΒΙΒΛΙΑ: Η βιβλιοθήκη ήταν το πρώτο πράγμα που έφτιαξα στο σπίτι μου, γενικά οι βιβλιοθήκες μου τραβούσαν την προσοχή από μικρή, δηλαδή θυμάμαι τα σπίτια που έχω επισκεφτεί και από τις βιβλιοθήκες που είχαν. Υπάρχει ένας κόσμος σε αυτό το πράγμα, στο τί βιβλία θα διαλέξεις, ποιά διαβάζεις ξανά και ξανά, ποιά δεν έχεις ανοίξει ποτέ, ποιά μείνανε στη μέση. Εγώ επιστρέφω συχνά στα βιβλία που μου έχουν εντυπωθεί, είναι πχ κάποια του Πεντζίκη που τα ξαναανοίγω συχνά πυκνά, δεν έχω ανοίξει ποτέ ένα βιβλίο ιστορίας για τα Βαλκάνια που μου έχει κάνει δώρο ο αδερφός μου, και τώρα είμαι στα μισά του Μαγικού Φανού του Μπέργκμαν.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Κασσαβέτης και Κιούμπρικ και Μπέργκμαν και Ζουλάφσκι και Καουρισμάκι και Τζάρμους και Χάρτλεϋ, η Gena Rowlands του A Woman Under The Influence και του Opening Night, η Katrin Cartlidge της Claire Dolan που πάντα θα αναρωτιέμαι πώς θα έπαιζε τώρα, ο Ηarry Dean Stanton του Paris,Texas και του Lucky, που -μαζί με την κωμωδία που έκανε ο Γιώργος Λάνθιμος με το The Killing of a Sacred Deer, ήταν από τις ταινίες που ξεχώρισα πρόσφατα. Η Αμερικάνικη Νύχτα του Τρυφώ, για την τεράστια αγάπη της για τις ταινίες και τον κόσμο του γυρίσματος.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Έκανα χρόνια να βάλω σταθερή σύνδεση στο σπίτι, πλέον έχω και γκουγκλάρω, βλέπω πράγματα, συνεννοούμαι για τη δουλειά, μπαίνω στα της κοινωνικής δικτύωσης και γελάω ή απλά περνάω την ώρα που έχω για χάσιμο.
ΣΠΟΡ: Έχω περάσει ξυστά από διάφορα, μπάσκετ και βόλεϋ και κουνγκ φου, χορό έκανα από μικρή και είναι κάτι που το κρατάω, είναι εκτονωτικό και δημιουργικό και σιωπηλό, είναι ξεκούραση. Ποδόσφαιρο και μπάσκετ, έβλεπα παλιά παρέα με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου που παρακολουθούσαν. Τώρα μόνο κάποιο βράδυ στα Εξάρχεια όταν παίζουν αγώνες στα καφενεία στέκομαι και χαζεύω λίγο, προσμένω τη στιγμή που στα καφενεία θα παίζουνε ταινίες, και θα μαζευόμαστε να βλέπουμε και να γιουχάρουμε ή να πανηγυρίζουμε.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι, παρόλα αυτά πέρυσι ήμουν στην Κρήτη και γυρνούσαμε με τον Θοδωρή Παπαδουλάκη τη «Λέξη που δε Λες», μια δουλειά που την αγαπώ πολύ, ήταν μια συνεργασία πολύ ξεχωριστή και ούτως ή άλλως ήταν μια εμπειρία πολύ μεγάλη να αφήνεις για μισό χρόνο την Αθήνα για να ζήσεις και να δουλέψεις δημιουργικά κάπου αλλού. Σαν θεατής είδα πρόσφατα το Mindhunter και το ρούφηξα, και το γερμανικό Dark είδα σχετικά ευχάριστα. Οι σειρές μάλλον έχουν πλέον τη θέση που είχαν παλιά τα μυθιστορήματα, εθίζεσαι και θες να δεις τη συνέχεια, να ακολουθήσεις τους χαρακτήρες, να παραμείνεις σε αυτόν τον κόσμο όσο γίνεται περισσότερο, αλλά από την άλλη δεν είναι όλα τα μυθιστορήματα αριστουργήματα.
ΤΑΞΙΔΙ: Θυμάμαι τις πρώτες διακοπές με τους φίλους μου, την Κωνσταντινούπολη με τα όλα της, το Βερολίνο με τη ζωή του και την άπλα του και την κυκλοφορία και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το Παρίσι που ήταν το δώρο της ενηλικίωσης, τα ταξίδια που έχω κάνει για δουλειά στην Αμερική και την Σαγκάη με την παραφροσύνη που συμβαίνει αυτά τα χρόνια στην Κίνα. Το τελευταίο ταξίδι που έκανα ήταν το καλοκαίρι στο Ιράν, κρατάω τα τοπία της ερήμου, την Περσέπολη και τη Νεκρόπολη, το Ισφαχάν και την Τεχεράνη με τους τρελούς ρυθμούς της, και τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί και μας φιλοξένησαν με μια ανοιχτωσιά που δεν την βλέπεις συχνά. Θα’θελα πολύ να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στην Ιαπωνία.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μένω σχεδόν μια δεκαετία στα Εξάρχεια, τα έχω αγαπήσει και τα επιλέγω με τα καλά τους και τα κακά τους.
ΤΩΡΑ: Στις 19 Ιανουαρίου ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου η «Βοσκοπούλα», ένα ανώνυμο ποιμενικό ειδύλλιο σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγαρτζίδη. Μετά το Πάσχα έρχεται στο Θέατρο Κυκλάδων το «Μετά την Πρόβα» του Μπέργκμαν σε σκηνοθεσία του Περικλή Μουστάκη, ενώ παράλληλα μοντάρεται το «Ζίζοτεκ», η μεγάλου μήκους που γυρίσαμε με τον Βαρδή Μαρινάκη.