ΜΟΥΣΙΚΗ: Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι από τους ανθρώπους που είναι απαραίτητα κολλημένοι με ένα και μόνο είδος μουσικής. Μπορώ πολύ πιο εύκολα να σου πω τι δεν ακούω, παρά αυτά που ακούω. Επιλέγω με βάση τη διάθεσή μου και πολύ συχνά προετοιμάζομαι για συναυλίες ακούγοντας εμμονικά αυτό που πρόκειται να ακούσω live μετά από λίγο καιρό. Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως κολλάω με διάφορα είδη ανάλογα με τη φάση που περνάω. Λίγο πριν τις γιορτές ας πούμε και κατά τη διάρκειά τους, θα με πιάσεις να ακούω jazz διασκευές γνωστών Christmas songs. Πριν από λίγο καιρό είχα κολλήσει με τον πιανίστα Peter Bence και τον άκουγα νυχθημερόν. Όταν είδα το Bohemian Rhapsody άκουσα ξανά όλη τη δισκογραφία των Queen. Στην ανάγνωση της είδησης του θανάτου του Keith Flint ξανακόλλησα με το Fat of the Land. Στις 8 Απριλίου διάβασα κάπου ότι το Smash των Offspring έκλεινε τα 25 του χρόνια και άκουσα τουλάχιστον 10 φορές το Come out and Play. Τώρα έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι το ταξίδι μου στο Εδιμβούργο για τη συναυλία των Spice Girls και το Wannabe (και όχι μόνο) έχει μπει λίγο παραπάνω στην καθημερινότητά μου, ενώ, επειδή ανυπομονώ και για τους Cure πολύ συχνά θα με πετύχεις να ακούω αγαπημένα μου κομμάτια τους, μεταξύ των οποίων και το Boys don’t cry. Μετά από όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος να με αποκαλέσει διαταραγμένη προσωπικότητα. Ίσως και να έχει δίκιο.
ΒΙΒΛΙΑ: Θα πω το κλισέ πως θα ήθελα να είχα πολύ περισσότερο χρόνο να διαβάζω. Κλισέ αλλά απόλυτα αληθινό μιας και η καθημερινότητά μου δεν μου επιτρέπει συχνά να χαλαρώνω με αυτόν τον τρόπο. Είμαι από τους ανθρώπους που για να διαβάσουν θέλουν απόλυτη ηρεμία. Επιπλέον αν κάτι μου αρέσει μπορώ να παρατήσω τα πάντα για να το ολοκληρώσω, οπότε σε ιδιαίτερα πιεσμένες περιόδους τολμώ να πω ότι φοβάμαι κάπως να ξεκινήσω ένα βιβλίο. Πριν από λίγο καιρό αποφάσισα να ξαναδιαβάσω όλα τα κλασικά που διάβασα σε μικρότερη ηλικία γιατί «έπρεπε» και διαπίστωσα πως ήταν πολλά αυτά που δεν είχα καταλάβει, ή που νόμιζα πως είχα καταλάβει αλλά τελικά τα νοήματα ήταν κάπως διαφορετικά, έτσι όπως τα ερμήνευσε το πιο ενήλικο μυαλό μου. Από τα Εκατό χρόνια μοναξιά του Marquéz, Τα σταφύλια της Οργής του Steinbeck μέχρι τον Ζορμπά του Καζαντζάκη και η λίστα δεν έχει τέλος. Προσπάθησα (και συνεχίζω να προσπαθώ) να ξαναδιαβάσω και να συζητήσω με τον εαυτό μου ξανά και ξανά για όλα όσα πραγματεύονται. Παρόλα αυτά στόχος μου είναι να τελειώσω και ο Χιόνι του Ορχάν Παμούκ, ένα βιβλίο που παρόλο που με συνεπαίρνει κάθε φορά που το ξεκινάω, για έναν περίεργο λόγο δεν έχω καταφέρει να τελειώσω. Εδώ και χρόνια λοιπόν αναρωτιέμαι γιατί αυτοκτονούν αυτές οι κοπέλες.
Εκτός βέβαια από τα λογοτεχνικά βιβλία που θα ήθελα να παίζουν πιο ενεργό ρόλο στην καθημερινότητά μου, συχνά ξεφυλλίζω βιβλία που έχουν να κάνουν με την τέχνη. Βρίσκω πολύ χαλαρωτικό να βλέπω ξανά και ξανά φωτογραφίες του Tim Walker στο Story Teller, ή να διαβάζω την ερμηνεία πίσω από το The Persistence of Memory του Dali στο Art, the whole story των Thames and Hudson.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο. Μπορώ να δω σχεδόν τα πάντα. Θα έλεγα πως τον αντιμετωπίζω σχεδόν όπως τη μουσική, επιλέγω τι θα δω ανάλογα με τη διάθεσή μου. Guilty pleasure είναι κάθε είδους χαζοταινία με επιφανειακό χιούμορ (εξαιρείται το American Pie και οτιδήποτε θυμίζει εφηβικό αστείο). Λατρεύω το παραμύθι και έτσι έχω δει ούτε ξέρω πόσες φορές Lord of the Rings, Hobbit, Harry Potter.
Τον τελευταίο χρόνο ανακάλυψα πόσο μου αρέσουν οι ταινίες της Marvel. Ενώ δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, ο φίλος μου με «μύησε» σ’ αυτόν τον μαγικό κόσμο και πλέον τις έχω μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά. Ανυπομονώ για το Endgame και ναι, ήμουν μία από αυτούς που κατάφεραν –μετά από πολύ μεγάλη προσπάθεια- να αγοράσουν εισιτήρια για την πρώτη μέρα προβολής.
Αν έπρεπε να διαλέξω μία ταινία για να βλέπω συνέχεια θα ήταν το Trainspotting, το πρώτο. Μιας και το ανέφερα θα βάλω να ακούσω λίγο Lou Reed.
Πέρα από αυτά όμως αγαπώ πολύ τις ταινίες που μου δημιουργούν έντονο προβληματισμό και που πολλές φορές μπορεί να μην καταλάβω και στο 100%. Ο Λάνθιμος για παράδειγμα, είναι ένας σκηνοθέτης που εγώ προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι πάντα με την πρώτη. Μου αρέσει πολύ όμως που με βάζει στη διαδικασία να το ψάξω, να ανακαλύψω κρυμμένα μηνύματα και τελικά να οδηγηθώ σε διαφορετικά συμπεράσματα και να αναρωτηθώ για ζητήματα που μπορεί να μην με είχαν προβληματίσει.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Μεγάλωσα με γαλλικά και πιάνο και στο σπίτι η τηλεόραση ήταν σχεδόν απαγορευμένη τις καθημερινές. Θυμάμαι στο σχολείο τους συμμαθητές μου να συζητούν για σίριαλ που έβλεπαν και εγώ να μην ξέρω καν τους τίτλους τους. Έτσι όταν έφυγα για να σπουδάσω σε κάποια φάση της ζωής μου έβλεπα μανιωδώς ό,τι βλακεία μπορείς να φανταστείς γιατί είχα ένα τεράστιο απωθημένο με την τηλεόραση. Τώρα βέβαια αυτό έχει αλλάξει άρδην.
Πλέον βαριέμαι στην ιδέα και μόνο. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπουν ακόμα τηλεόραση. Δεν τη σνομπάρω καθόλου, νιώθω ότι αυτή με σνομπάρει γιατί δεν έχει τίποτα που να με αφορά. Είναι σαν να μεγάλωσα και αυτή να έμεινε στάσιμη. Μου προκαλεί θλίψη και μου προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη θλίψη όσοι την αντιμετωπίζουν σαν κάτι σοβαρό και αξιοσημείωτο. Για να είμαι δίκαιη όμως, θα πω ότι η άποψή μου είναι τελείως υποκειμενική και έχει να κάνει με αυτά που είδα την τελευταία φορά που την άνοιξα. Από τότε μπορεί να έχει αλλάξει και να μην το έχω καταλάβει.
Εν ολίγοις δεν θα μου έλειπε καθόλου αν δεν υπήρχε στο σπίτι και τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω καν γιατί την έχουμε. Φυσικά βλέπω Netflix αλλά αυτό είναι κάτι που θα μπορούσα να κάνω και από τον υπολογιστή μου, οπότε ουσιαστικά μου είναι τελείως άχρηστη και αυτή και οτιδήποτε έχει να κάνει μαζί της.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Αναγκαίο κακό. Το αγαπάω και το μισώ. Ασχολούμαι με αυτό καθημερινά, μιας και η δουλειά μου είναι στο 80% ιντερνετική. Προσπαθώ να το χειρίζομαι με τον καλύτερο τρόπο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πάντα τα καταφέρνω. Την ίδια στιγμή που με απελευθερώνει, νιώθω ότι με φυλακίζει. Δυσκολεύομαι πολύ να περιγράψω με λέξεις τη σχέση που έχω με το διαδίκτυο και κατ’ επέκταση με τα Social Media. Θα πω ότι τα πάμε καλά αλλά θα προτιμούσα να μην μου είναι τόσο απαραίτητα και βασικά θα προτιμούσα να μην υπάρχουν άνθρωποι που τα παίρνουν τόσο στα σοβαρά. Νομίζω πως το μέτρο χάθηκε όταν πάψαμε όλοι μας να αντιμετωπίζουμε το διαδίκτυο σαν εργαλείο και αρχίσαμε να το αντιμετωπίζουμε σαν μέσο για να κάνουμε πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε και χωρίς αυτό.
ΣΠΟΡ: Δεν είμαι αθλητικός τύπος. Αν μπορούσα να τρώω και να πίνω τα πάντα και να είμαι απόλυτα υγιής, μάλλον το θέμα γυμναστική δεν θα με απασχολούσε καθόλου. Επειδή όμως η δουλειά μου είναι καθιστική και έχω περάσει τα 30, εδώ και χρόνια έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι η άσκηση. Αν δεν πονούσε η μέση μου θα έτρεχα σε καθημερινή βάση γιατί μου αρέσει τρομερά η αίσθηση. Τώρα αρκούμαι στο πιλάτες, που κάνω τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα και μου προσφέρει βασικά ευεξία και μετά ηρεμία και όρεξη να συνεχίσω να δουλεύω. Είναι μία από τις ελάχιστες δραστηριότητες που μου επιτρέπουν να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου και έτσι το κάνω ευλαβικά, πρέπει να γίνει κάτι πάρα πολύ σημαντικό για να πάρω απουσία από το μάθημα.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Θα ήθελα να γυρίσω όλο τον κόσμο. Μου αρέσει να ταξιδεύω και αν είχα το χρόνο και την οικονομική άνεση θα ήμουν συνεχώς με μια βαλίτσα στο χέρι. Βαριέμαι θανάσιμα όταν μένω στάσιμη και δεν αλλάζω παραστάσεις για πολύ καιρό. Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που απαντούν αμέσως «ναι» σε οποιαδήποτε πρόταση για ταξίδι ή μίνι εξόρμηση και ρουφάω με όλη μου τη δύναμη όλες τις νέες εικόνες που βλέπω όταν ταξιδεύω. Όταν ήμουν πιο μικρή ήθελα να μάθω τουλάχιστον δέκα ξένες γλώσσες για να μπορώ να συννενοηθώ με πολλούς ανθρώπους στα ταξίδια μου. Τελικά κατάφερα να μάθω μόνο τέσσερις.
Η αγαπημένη μου πόλη είναι η Νέα Υόρκη γιατί από την πρώτη φορά που πήγα ένιωσα μια απίστευτη οικειότητα, ενώ παράλληλα, όσες φορές και αν την επισκεφτείς, σίγουρα θα βρεις νέα πράγματα να δεις και να κάνεις. Μου αρέσει η Ευρώπη γιατί έχει χαρακτήρα, ιστορία και τέχνη. Έχω επισκεφτεί πολλές χώρες και η πιο ευχάριστη έκπληξη των τελευταίων χρόνων –στην Ευρώπη- ήταν η Βαρσοβία στην Πολωνία.
Το πιο ωραίο ταξίδι που έχω κάνει ήταν αυτό στην Ταϊλάνδη. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στην Ασία και ήταν όλα καινούργια και εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Έφαγα πεντανόστιμο φαγητό, είδα τοπία που έκοβαν την ανάσα –ανάμεσά τους και η Maya Bay- και γνώρισα έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Ελπίζω να καταφέρω να δω περισσότερα από την Ασία και μάλιστα πολύ σύντομα.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα στην Καστοριά και αυτό σημαίνει ότι συνήθισα στο πράσινο και στην ηρεμία. Το πατρικό μου σπίτι είναι δίπλα στη λίμνη και έτσι σίγουρα δεν θα μπορούσα να ζήσω στο κέντρο ή σε κάποια πυκνοκατοικημένη περιοχή. Μου αρέσουν τα βόρεια προάστια και συγκεκριμένα η γειτονιά μου, η Νέα Λέσβος στο Μαρούσι. Πράσινο, κρύο και υγρασία, μου θυμίζουν την πατρίδα μου και ταυτόχρονα μου προκαλούν μια ηρεμία που δεν αλλάζω με τίποτα. Μοιάζει να μένουμε σε ένα δάσος, μάλιστα το καλοκαίρι μας επισκέπτονται και κάποιες αλεπούδες από το Άλσος Συγγρού. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να ζήσω στο κέντρο γιατί είναι σαφώς πιο πολύχρωμο και προσφέρει πολύ περισσότερα πράγματα. Η αίσθηση όμως του να ξυπνάς μέσα στο πράσινο, να βγάζεις τον σκύλο βόλτα και να μη βλέπεις αυτοκίνητα γύρω σου και να μπορείς να αναπνέεις πολύ καθαρό αέρα, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα.
ΤΩΡΑ: Εδώ και χρόνια ασχολούμαι με το fashion writing. Τώρα λοιπόν είμαι μέλος της ομάδας των Αττικών Εκδόσεων και γράφω για τα Missbloom.gr, Madamefigaro.gr, Madame Figaro, Celebrity και Mirror. Ταυτόχρονα έχω μία συνεργασία με τα πολυκαταστήματα attica, όπου μεταξύ άλλων ασχολούμαι και με τα Social Media. Παράλληλα συνεργάζομαι με μικρότερα brands και σχεδιαστές και γενικότερα προσπαθώ να κάνω όσο περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα πράγματα μπορώ στον χώρο της μόδας, μιας και αυτό είναι που αγαπάω περισσότερο από οτιδήποτε και νιώθω ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου, που το χόμπι μου έχει γίνει τελικά και η δουλειά μου.